Duizenden bezoekers van Tomorrowworld, de Amerikaanse versie van Tomorrowland in Chattahoochee Hills in de buurt van Atlanta, kwamen in de nacht van zaterdag op zondag vast te zitten. Ze strandden in de regen zonder eten, water, schuilplaatsen, gepaste kledij en transport nadat de organisatie hen tot 12 kilometer deed stappen. Veel van hen moesten in de modder naast de weg slapen. En de 10.000 die een kaartje voor zondag alleen kochten, kregen ’s ochtends te horen dat ze niet moesten komen. Het krijgt ongetwijfeld een staartje: de VS is België niet op dat vlak, en de gedupeerden zijn hun krachten al aan het bundelen om een rechtszaak te starten. 

De Amerikaanse versie van het Belgische Tomorrowland, die voor de derde keer georganiseerd werd op een afgelegen terrein in de buurt van Atlanta, kreeg te maken met hevige regenval. De buien maakten van het ruim drieduizend hectare omvattende gebied een modderpoel. Bezoekers hadden zaterdagavond na het laatste optreden van dj Hardwell de grootste moeite het festival te verlaten. De wegen werden door de regen onbegaanbaar en enkele in- en uitgangen onbruikbaar.

Taxichauffeurs en andere transportdiensten kregen geen toestemming van de organisatie het terrein op te komen. Andere voertuigen bleven in de modder steken.

TML-woordvoerster Debbie Wilmsen: “Het heeft vijf dagen aan één stuk door geregend. Het terrein is omringd door zandwegen. Door de regen zijn die kleiachtige wegen snel ondergelopen en één grote modderpoel geworden. Door het af- en aanvoeren van shuttlebussen en auto’s is die modderpoel alleen maar dieper geworden, waardoor er op een bepaald moment geen vervoer meer door kon.”

“Veel mensen wilden niet langer blijven wachten en zijn op eigen houtje beginnen wandelen, waarna ze verdwaalden in de bossen rond Chattahoochee Hills. Het is het platteland van Amerika, er is daar niet zomaar vervoer en wie zijn weg niet kent, loopt al snel verloren”, zegt Wilmsen.

Hoe erg was het? Hier is een getuigenis:

“Na het optreden van Hardwell zaterdag wilden de bezoekers die voor één dag kwamen of die in hotels sliepen naar huis. Ze moesten tussen 8 en 12 kilometer wandelen naar verschillende shuttle pick up-locaties, maar eenmaal daar bleek er helemaal geen transport te zijn.”

“Veel mensen hadden geen portefeuille bij – het festival was toch 100 % cashless en ze hadden al geld op hun bandje gezet, dus waarom riskeren je portefeuille te verliezen? Er waren ook een pak mensen die om dezelfde reden hun medicatie en hun telefoons niet bijhadden: ze gingen er uiteraard niet vanuit dat ze uren zouden komen vast te zitten.”

12 kilometer wandelen in de kou en regen

“Wie toch z’n telefoon bijhad, kreeg met een andere verrassing af te rekenen: geen ontvangst. Bovendien was het aan het regenen en de temperaturen waren ondertussen ook flink gedaald. Heel veel mensen stonden te rillen van de kou.”

“Ikzelf vertrok om 1.40 uur op het festivalterrein. Eerst moesten we 12 kilometer wandelen naar een plek waar er shuttles zouden zijn. Maar die waren er niet toen we daar aankwamen. We kregen te horen dat als we anderhalve kilometer verder zouden wandelen, we daar Uberchauffeurs zouden vinden om ons naar Atlanta te rijden. Toen we daar aankwamen, bleek dat tenminste te kloppen. Alleen: er was toen al een wachtrij van vier uur.”

3rd world or @TomorrowWorld? Idk the difference except I paid $500 for a ticket to this….. #TomorrowWorld pic.twitter.com/KnZdaqJNwg

— pocahontas (@EDMPocahontas) 27 september 2015

Gerold door Uber

“Die Uber kostte ons bovendien 200 dollar. Zowel Uber als Tomorrowworld hadden op hun websites een paar dagen eerder nog een partnership aangekondigd. Er zouden flat rates zijn naar en van Tomorrowworld van 60 dollar. Bovendien kreeg je daar, omdat Uber een partner van het festival was, nog eens 15 dollar korting op.”

“Uiteindelijk was ik om 7.30 uur aan mijn hotel in Atlanta. Normaal is dat een rit van 40, hooguit 45 minuten en had ik om 2 uur in mijn bed moeten zitten.”

“Toen we vertrokken lagen er naast de weg concertgangers te slapen in de modder. Het was daar pikdonker en dat was erg onveilig. Maar de politie deed niks. Die was ook van niks op de hoogte. Er was daar ook hoop en al 5 man van de organisatie. Om 5.000 wachtenden op te vangen. Ze hadden zelfs geen walkie talkies volgens mij.”

“Ik snap dat je als organisator het weer niet in de hand hebt, maar als je bijna 200.000 mensen verwacht kan je toch wel zorgen dat er een plan is voor het geval het misloopt? Dit kan je duizenden mensen, die bovendien een pak poen betaald hebben, toch niet aandoen?”

Happy, happy

Tijdens al die miserie viel er op de officiële Facebook en Twitterpagina’s van TMW niks te bespeuren van de problemen. Integendeel, het was één en al happiness daar. “A significant communications failure” wordt het genoemd in de Amerikaanse media. Wat er het mediateam van TMW niet van weerhield om na het festival een Instagram rond te sturen met als boodschap “thanks everyone for making our job awesome! We love to capture those amazing moments, happy and dressed-up people and the amazing show!”

Tomorrowworld publiceerde op z’n website zondagochtend dan dat de laatste dag van het driedaagse festival alleen toegankelijk zou zijn voor mensen die op de Dreamville-camping verbleven. Omdat: “The experience of the TomorrowWorld visitors is always TomorrowWorld’s number one priority”. “Door de aanhoudende regen van de voorbije drie dagen is de capaciteit van de parkings, toegangswegen en afzetpunten in en rond de festivalsite ernstig beperkt. De beleving van de bezoekers is altijd onze prioriteit geweest, waardoor we genoodzaakt zijn alle dagparkings en afzetzones af te sluiten” luidde het.

De bezoekers die voor de zondag een kaartje kochten, krijgen volgens de organisatie hun geld automatisch terug. Wie betaalde voor een shuttle of een parkeerplaats, moet dat zelf melden, en zal zijn geld daarvoor terugkrijgen.

Maar, dit is de VS, en niet België: de gedupeerde bezoekers paaien met wat drankbonnen of zo, het zal niet pakken wellicht. Bezoekers zijn zich nu al volop aan het aanmelden bij advocaten om schadevergoedingen te eisen.

Volgens Wilmsen heeft de organisatie alle mogelijke voorzorgsmaatregelen genomen om het terrein zo comfortabel mogelijk te maken. “We hebben hetzelfde gedaan als in België. We hebben hooi en houtschors rondgestrooid en bepaalde delen met matten afgedekt. Chattahoochee Hills is een enorm terrein, we kunnen dat niet volledig vol leggen met rijplaten. Het bleef ook gewoon regenen. Je kunt hooi blijven leggen, maar dat gaat op een bepaald moment toch ook nat worden.”

“Ik heb alle feiten opgevraagd, die moeten we nog bekijken. Maar sowieso is het controlecentrum in Atlanta vergelijkbaar met dat in België: er zit iemand van de overheid bij, iemand van de security. De organisatie is gebaseerd op dezelfde waarden als degene die we hanteren in België. We gaan nu bekijken wat we beter hadden kunnen doen en waar het is misgelopen in de communicatie.”