Is een onkostenvergoeding voor een Europees Commissaris van 222,18 euro, voor het bijwonen van 16 events tegenwoordig al groot nieuws? Blijkbaar wel. Marianne Thyssen (CD&V) wordt er zwaar over aangepakt: ze gaf verplaatsingen naar nieuwjaarsrecepties aan als kosten. De slinger lijkt zo zwaar doorgeslagen: mogen politici nog gewoon hun job doen?
Groot nieuws: een politicus die nieuwjaarsrecepties bijwoont! Van haar eigen partij nog wel!
Het weekblad Knack pakt uit met een groot ‘onderzoek’ dat gevoerd werd naar de reisuitgaven van de Europese Commissie. Onder de ronkende titel ‘Retourtje Bakoe: 75.000 euro’ werd er gesproken van een heuse primeur. “Voor het eerst in de geschiedenis (sic) heeft de voltallige Europese Commissie haar reisonkostennota’s vrijgegeven.” Blijkbaar is dat ondertussen ook een historisch gebeurtenis, een nota opvragen bij de Commissie. Belga nam het bericht over, zodat het ook op de krantensites belandde. De toon was duidelijk.
Een pak meer nuance was nochtans op z’n plaats geweest. Uit de cijfers blijkt vooral dat de Europese Commissie heel normaal reist, helemaal niet buitensporig. Want het totale reisbudget van de Commissie voor de eerste twee maanden van 2016 bedraagt een klein half miljoen euro, of 492.249 euro om precies te zijn. Daarvoor deden de 28 Commissarissen liefst 261 trips. Of een gemiddelde missie kostte dik 1.800 euro. Geen bedrag waar je van achterover valt.
En dat gemiddelde wordt bovendien zwaar opgedreven door een paar trips met privévliegtuigen. Dat mag, als er geen deftige lijnvluchten beschikbaar zijn. Het fameuze ‘retourtje Bakoe’ blijkt een noodzakelijke trip naar Armenië en Azerbeidzjan van Federica Mogherini, de hoge EU-vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken en haar delegatie. Om efficiënt te kunnen reizen tussen Jerevan en Bakoe nam ze daarvoor dus een charterjet, die 75.118 euro kostte. Geen buitensporige prijs voor dergelijke vlucht.
Ook Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker nam zo’n privévlucht, naar Rome. Daarover zouden misschien vragen kunnen gesteld worden, want lijnvluchten naar Rome zijn er genoeg zou een mens denken. Maar daarover geen vragen in de berichtgeving.
Een kijkje naar de hotelkamers levert overigens hetzelfde beeld op: niets bijzonders. Een heleboel overnachtingen kosten minder dan 200 euro. Slechts vijf keer op 467 overnachtingen kostte een kamer meer dan 500 euro. Van buitensporige luxe is geen sprake.
Wie enigszins de vergelijking zou durven maken met de privésector, zou meteen weten dat dit reisbudgetten zijn waar een gemiddelde CEO van een groot bedrijf mee lacht.
Een politica die nieuwjaarsrecepties bijwoont? Serieus?
En nog vreemder is het ‘nieuws’ over Marianne Thyssen, de Belgische Commissaris voor Werk en Sociale Zaken. Het kopstuk van CD&V declareerde een aantal contacten in België in haar onkosten. Die kosten liggen uiteraard bijzonder laag: ze woont nu eenmaal in België en de Commissie zit in Brussel. Het zijn dus onkosten van autoritten.
Maar blijkbaar vindt Knack het de moeite om uitgebreid de lijst te geven van recepties die Thyssen bijwoonde. Het blad noemt het ook “opmerkelijk” dat Thyssen aanwezig was op lokale CD&V-recepties, iets wat zowat elke politicus doet bij zijn of haar partij, en die verplaatsingen aangaf. De volledige som van die onkosten bedraagt het gigantische boeiende totaal van amper 222,18 euro.
Sfeer van heksenjacht
In een periode van schandalen zoals Publifin, Publipart en Samusocial is transparantie essentieel. Politici moeten verantwoording afleggen voor hun uitgaven. Ze moeten kunnen uitleggen waarom ze zichzelf hoge vergoedingen geven, als dat het geval is. Ze moeten verklaren waarom er jaarlijks zoveel geld naar de partijen vloeit, in de vorm van dotaties. En kunnen ze dat niet deftig verklaren, dan moet het systeem hervormd worden. Dringend, zoals bijvoorbeeld geldt voor de partijfinanciering.
Aan de andere kant is het hoog tijd dat een klimaat van beschuldigingen, van heksenjacht en hijgerige berichtgeving stopt. Het beeld alsof elke politicus een zakkenvuller is helpt niemand en doet afbreuk aan het harde werk dat sommige beroepspolitici verrichten. Bijzonder pijnlijk dat Thyssen zich dus echt moet verantwoorden voor het bijwonen van nieuwjaarsrecepties en bijhorende onkosten. “Lid zijn van de Europese Commissie is een politieke functie”, zo liet Thyssen fijntjes duiden.
