Het blijft ondenkbaar dat Marc Wilmots als trainer aanblijft bij de Rode Duivels. Maar bij de nationale voetbalbond maken ze niet meteen haast, evenmin als Wilmots. Dat heeft met het financiële plaatje te maken. En dan komt er uiteraard druk van de favorietjes van Wilmots, Vincent Kompany op kop, die heel veel te danken heeft aan Wilmots. De Rode Duivels zijn zo een gespleten groep geworden, en net daarom kan de coach best vertrekken.

Nu het EK voorbij is, komen de tongen iets losser over Wilmots. Wat daarbij opvalt: de manier waarop de bondscoach constant bepaalde spelers voortrekt, hen meer informatie geeft dan anderen en hen meer betrekt dan anderen. Dat systeem verklaart ook meteen waarom zo weinig spelers de mislukte coach publiek afvallen: in ongenade vallen heeft grote nadelen.

Enkel een Thibaut Courtois, die zodanig goed is dat hij over z’n plek niet hoeft te vrezen, durft het aan om publiek de coach aan te vallen. Na de uitschakeling tegen Wales brandde hij Wilmots helemaal af. In de kleedkamer was er een fiks incident, eigenlijk was Courtois voor de camera’s nog mild over Wilmots toen hij zei “dat die zelf maar moet beoordelen of hij nog kan aanblijven”. En Kevin De Bruyne, die ook niet tot de ‘inner circle’ behoort, drukte erop dat als er te veel kritiek op de bondscoach zou gekomen zijn van de spelersgroep, “die in twee kampen zou opsplitsen”.

Alleen lijkt het erop dat die twee kampen al ferm gevormd zijn. Want het vertrek van de coach zit vast rond financiële beslommeringen. Wilmots moet 1 miljoen euro ophoesten als hij zelf opstapt, als de bond hem ontslaat, krijgt hij 1 miljoen. Logischerwijze moet daarover onderhandeld worden, maar het gaat over bedragen die in het modern voetbal niemand echt stijl achterover doen vallen.

Opvallend is dat achter de schermen de spelers en medewerkers die geprofiteerd hebben van de situatie met Wilmots een tegenoffensief begonnen. Grootste voorbeeld: Vincent Kompany. De kapitein als hij fit is heeft een soort voorrecht dat hij inspraak heeft, en zelfs deels mee de ploeg opstelt. Niet toevallig riep hij na de match tegen Wales al op om als ploeg Wilmots niet af te vallen.

Voor een aantal meer ervaren spelers heeft de rol van Kompany altijd al wat gestoken: een soort primus inter pares, meer dan de eerste van de klas, terwijl z’n sportieve prestaties door blessures die rol niet meer rechtvaardigen.

De rol van Hazard: waarom was die nu precies kapitein?

Maar was Kompany als kapitein nooit gecontesteerd, dan zijn er toch serieuze vragen over de rol van Eden Hazard. Wereldvoetballer, daar twijfelt niemand aan. Maar een kapitein? Tegen alle regels in ook: want de traditie zegt dat diegene met de meeste caps de kapiteinsband krijgt. En plots moest Jan Vertonghen, een verstandige jongen met de voetjes op de grond, dus plaats maken voor Hazard, die nooit één sikkepit leiderschap heeft getoond.

En diezelfde Hazard komt nu Wilmots verdedigen. Alleen deed hij dat zo overdreven dat niemand hem gelooft: “We staan met alle spelers, alle 23, achter de coach. We hopen dat hij blijft. We zijn met hem gegroeid en hebben samen mooie momenten beleefd.”

Nochtans zijn die mooie momenten voor sommigen schaars: Wilmots speelt constant met z’n informatie als machtsinstrument. Wie speelt, wie niet? Sommigen weten het dagen op voorhand, anderen moeten via lekken lezen dat ze naast de ploeg zullen vallen om dan enkele uren voor de match te horen dat ze er wél bij zijn (zelfs topper De Bruyne, maar evengoed jonkies zoals Jason Denayer). Of wat met Christian Benteke, die dagen dacht dat hij zou spelen tegen Zweden, om dan te leren dat het toch Romelu Lukaku was?

Het zijn psychologische spelletjes die Wilmots graag lijkt te spelen, en waar hij macht mee uitoefent op de groep. Want hoe beperkt hij tactisch is, zo begaafd is hij in het spelletje om een groep te manipuleren en de juiste mensen naar z’n hand te zetten.

Alleen leidt dat niet tot het gewenste resultaat: zowel tegen Wales als tegen Italië zijn we als ploeg belachelijk gemaakt. En tegelijk is de vrees die al veel langer bestond, om deze groep van toptalent, maar ook van ego’s, te laten splijten over de coach, vandaag werkelijkheid geworden. Niet ingrijpen is dus echt geen optie meer, de boel te lang laten aanslepen ook niet.