Bij het kijken naar Lessons In Chemistry moesten we regelmatig aan het woord “degelijk” denken. Het ziet er allemaal goed uit, er wordt goed geacteerd en de thematieken zijn duidelijk. Degelijkheid is een onderschatte kwaliteit, maar tegelijkertijd is dat niet iets waar je écht enthousiasme mee opwekt. Maar hoe langer je naar deze reeks kijkt, hoe meer mooie momentjes er ingebouwd worden die de aanvankelijke appreciatie langzaam maar zeker doet groeien.
Score: 7/10
Lessons in Chemistry begint bekend: we zien Brie Larson – die hier haar eerste hoofdrol in een televisiereeks speelt – in een televisiestudio als presentatrice van een live kookprogramma. Het doet meteen denken aan Julia, de serie rond Julia Child, maar ook aan het begin van Physical waarin we Rose Byrne als aerobicfenomeen in een televisiestudio zagen staan. Het is voor makers een beproefde strategie: je laat de kijker meteen zien waar we naartoe gaan, wat het doel van de reis is. Alleen neemt deze tactiek wel de verrassing weg en is het in films en series intussen zo vaak toegepast dat het een huizenhoog cliché geworden is.
Meteen na de openingsscène keren we terug in de tijd naar 1951 en zien we Brie Larson als Elizabeth Zott, een jonge vrouw die afgestudeerd is Master in de chemie maar die door haar werkgever niet naar waarde geschat wordt en aan de kost komt als laborante. We krijgen het traditionele beeld van een mannenwereld waar geringschattend wordt gekeken naar vrouwen: ze zijn goed genoeg als secretaresse of desnoods als assistente. Ook Zott heeft zich voorlopig bij haar rol neergelegd, maar zij weet wel verdomd goed waar ze toe in staat is en ze blijft intussen buiten haar uren haar eigen onderzoek voeren.
Buitenbeentje
Elizabeth Zott is een buitenbeentje op het werk, ze heeft geen vrienden op het werk en luncht in haar eentje. Elizabeth denkt op een andere manier en in tegenstelling tot de andere vrouwen op het werk ziet zij de meerwaarde niet in van een deelname aan een jaarlijkse schoonheidswedstrijd die jaarlijks op het werk wordt georganiseerd. Ze is gefascineerd door wetenschap en benadert ook haar koken op diezelfde trial and error-methode. Op een bedrijfsfeestje loopt ze toevallig dokter Calvin Evans (Lewis Pullman) tegen het lijf, een populaire chemicus die al jaren genoemd wordt als kanshebber op een Nobelprijs. Wat zijn werkgevers niet weten, is dat Evans al jaren vastgelopen is in zijn onderzoek en hij vindt in Elizabeth een nieuwe inspiratiebron, een nieuw doel.
De twee worden verliefd, ook daar voldoet Lessons In Chemistry aan de verwachtingen, maar door de manier waarop dat in beeld gebracht wordt, begint deze serie iedere minuut iets meer te schitteren. Zo wil Calvin graag Elizabeth leren roeien, want roeien is de meest wetenschappelijke sport die je maar vinden kan, zo beargumenteert hij, en meteen is Elizabeth enthousiast. Wanneer hun boot kantelt en zij niet blijkt te kunnen zwemmen vraagt hij waarom ze dat niet gezegd heeft. “Ik dacht dat we in een boot zouden zitten”, antwoordt ze droogjes.
De onvoorspelbaarheid
De twee vinden elkaar ook in een moeilijke familiegeschiedenis en in een moeilijke relatie met kerst. Ze vieren kerst beide normaal gezien niet, maar doen dat nu met elkaar, op hun voorwaarden en op hun manier. Je ziet twee mensen die aanvaard hebben wie ze zijn, maar daardoor als de wereld wel altijd als vreemd bekeken zijn. Het is pas nu ze elkaar gevonden hebben dat ze kunnen ontspannen, kunnen ademen.
De onvoorspelbaarheid van het leven is misschien wel de factor die de wetenschap mist om het leven te verklaren, argumenteert Calvin ergens en op dezelfde onvoorspelbare manier worden Calvin en Elizabeth abrupt uit elkaar gerukt. Een mooie derde aflevering staat vooral in het teken van verdriet, rouw en stilte en wordt deels vanuit het gezichtspunt van de hond bekeken. Je kan er helemaal op afknappen, maar voor ons werkte het wel. De manier waarop ook de hond – Six Thirty – zijn dagelijkse loopjes met het baasje mist, de geuren en de aandacht die hij plots mist: het is een andere manier om leegte duidelijk te maken.
Ode aan anonieme vrouwen
Lessons In Chemistry is duidelijk een serie over discriminatie en emancipatie, maar is vooral ook een ode aan een hele generatie anonieme vrouwen wiens leven een strijd voor erkenning geweest is, in de serie gepersonaliseerd door Elizabeth. Zij heeft zichzelf en haar kunnen lang moeten minimaliseren om geen mannen voor het hoofd te stoten, ze koos er al op jonge leeftijd voor om niet te huwen en geen kinderen te krijgen, want dat zou een carrière in de weg staan. Wanneer de onvoorspelbaarheid van het leven dan toch weer toeslaat, verliest ze haar job, want zwangere vrouwen worden geacht om te stoppen met werken. Dat is nu eenmaal een ongeschreven regel, zo beargumenteren de mannen op haar werkplaats.
Het scenario werd bij elkaar gepend door Susannah Grant die voor een Oscar werd genomineerd voor haar scenario van Erin Brokovich (2000) en een Emmynominatie wist te scoren voor de Netflixreeks Unbelievable (2019) die wij tot de beste series vinden horen die op Netflix te vinden zijn. Dezelfde onrechtvaardigheid van in die film en serie voel je ook in Lessons In Chemistry.
We hebben nog niet het gevoel dat niemand anders dan Brie Larson deze rol zou kunnen spelen, maar haar personage en vertolking groeit wel voelbaar aflevering na aflevering. Op dezelfde manier voelen we nog niet dat Lessons In Chemistry onmisbare televisie is, maar raken we wel aflevering na aflevering meer gehecht aan de reeks. Vraag het ons binnen enkele weken nog eens, misschien zijn we dan al heel wat enthousiaster.
Drie van de acht afleveringen van Lessons In Chemistry staan momenteel op Apple TV+. De rest volgt in wekelijks tempo.