Uiteraard hebben ook wij aan Physical van Olivia Newton-John (1981) moeten denken bij het zien van de affiche van deze reeks. De reeks heeft een aantal factoren gemeenschappelijk met het ongelukkig geëindigde GLOW van Netflix, maar hoewel de jaren 80, een fijne hoofdactrice en de strakke pakjes gemeenschappelijke factoren zijn, zijn de twee reeksen toch niet echt te vergelijken. Physical is de zoveelste uitstekende reeks van Apple TV+ die een groter publiek verdient.
Score: 8/10
Physical speelt zich af in het tijdperk waarin het beoefenen van aerobics een aantal jaren een rage was. We maken kennis met Sheila Rubin (een uitstekende Rose Byrne) wiens hippie-idealen al even achter haar liggen en die samen met haar man Danny (Rory Scovel) in San Diego is beland omdat ze voorbijreden en verliefd werden op de kustlijn. Sindsdien heeft Danny er een academische carrière uitgebouwd, Sheila probeert zich staande te houden in een bestaan als huismoeder met een jonge peuter.
Dat klinkt als een doorsnee reeks over het leven in de jaren 80, maar Physical is meer dan dat. Sheila vecht immers de gehele tijd met haar kritische ik, een stem in haar hoofd die haar toeschreeuwt hoe waardeloos en afschuwelijk ze wel niet is en ze houdt die strijd ook nog eens verborgen voor de buitenwereld. Dat doet ze door geen vriendschappen met andere moeders aan te gaan, er geen sociaal leven op na te houden en zich enkel en alleen met zichzelf bezig te houden.
Eenzaam
Sheila lijdt dus een eenzaam bestaan tot haar man zijn baan verliest. Hij hoopt een nieuwe carrière uit te bouwen in de politiek door het op te nemen voor de kustlijn en positie in te nemen tegen vastgoedontwikkelaar John Breem (Paul Sparks) . Bij Sheila brengt deze nieuwe periode paniek in haar hoofd, want plots is haar man veel meer thuis én kan hij merken hoe ze haar dagen vult, of dat Sheila langzaam maar zeker hun spaargeld heeft opgesoupeerd aan vreetbuien waaraan ze van tijd tot tijd moet toegeven.
Om zichzelf een weg uit de miserie te banen, manipuleert ze Bunny (Della Saba) en slaagt Sheila erin om een baan te krijgen in diens aerobicsstudio. Zo merkt Sheila dat ze haar innerlijke stem via de aerobics het zwijgen kan opleggen, maar ontwikkelt ze tegelijkertijd een nieuwe verslaving.
Het is het begin van een buisnessmodel dat langzaam rijpt in Sheila’s hoofd, van tapes tot live performances. Een weg die niet zonder slag of stoot verloopt.
Girl power
Physical is een verhaal van empowerment, de empowerment van Sheila. Dat kan snel cheesy worden, maar hier is dat niet het geval omdat bedenker en schrijfster Annie Weisman ervoor kiest om het verhaal van Sheila in te bedden in een maatschappij die geobsedeerd is met hun schoonheidsideaal. Tegelijkertijd komt Sheila in opstand komt tegen haar man door haar plaats in die maatschappij in te nemen. Wanneer Sheila in S01E04 thuiskomt van een fundraiser voor haar mans campagne naar waar hij zijn kat heeft gestuurd, wordt ze boos wanneer ze ziet dat hij thuis een feestje gebouwd heeft. Haar man en diens campagnemanager Jerry (Geoffrey Arend) mompelen op de achtergrond dat ze “vroeger leuker was” en “waarschijnlijk haar regels” heeft. Het is dat soort van mannelijk seksisme waar Sheila, terecht, tegen reageert.
Dit is een verhaal over girl power in een tijd waarin de wereld nog niet van de Spice Girls gehoord had en heel wat huisvrouwen nog niet beseften wat dat precies was, girl power. Doorheen de afleveringen ontdekt Sheila haar eigen waarde en wordt ze een inspiratiebron voor een heleboel andere vrouwen die worstelen met hun zelfbeeld. Voor elke zelfverzekerde Simone (Ashley Liao) is er immers ook een Greta (Dierdre Friel) die voelt dat haar man haar niet meer aantrekkelijk vindt, waardoor ze ook aan zichzelf gaat twijfelen.
Die laatste is – eerst subtiel maar gaandeweg meer en meer op de voorgrond – misschien wel het mooiste personage in Physical. Greta houdt immers niet van wie ze is, ze noemt zichzelf een “aangespoelde walvis”, huilt in haar auto na de les aerobics en verwijt zichzelf dat ze ’s ochtends koekjes bakt in plaats van te gaan joggen. Ook zij deelt die emoties met niemand. Tegelijkertijd doet ze haar uiterste best om er altijd te staan voor Sheila, in feite is Greta Sheila’s enige vriendin.
Uiterlijk/innerlijk
Emotionele eenzaamheid is dus ook een thema in deze serie. Dat mag je erg letterlijk nemen: het duurt tot S2E04 vooraleer Sheila iemand binnen laat in haar geheim. Tot dan toe deelde ze dat alleen met haar gedachten, en die zijn niet bepaald constructief. De eenzaamheid en de donkerte die Sheila in haar binnenkant voert, zijn ook op andere manieren vertaald in Physical: in de buitenscènes ziet alles er zonnig en kleurrijk uit en loopt Sheila steeds met de glimlach rond. Maar in huis is het vaak donker, letterlijk: de gordijnen dicht, geen enkele raam open en slechts hier en daar een lichtje aan.
Physical houdt zich bezig met het spanningsveld tussen wat we zien en wat we niet zien. Ons lichaam en onze perceptie ervan. Zelfbeeld en zelfkritiek. Of zoals Annie Weisman het ooit zelf zei in een interview: de scheiding tussen het uiterlijk en het innerlijk.
In een maatschappij die gebukt gaat onder mentale problemen, een maatschappij waarin ongezonde zelfkritiek nog schering en inslag is en het westerse schoonheidsideaal nog steeds is vastgeroest, is Physical een gezonde serie om te bekijken. Ze houdt ons immers een spiegel voor en doet ons stilstaan bij hoe streng we met zijn allen voor onszelf zijn. Subtiel wordt die boodschap niet gebracht, maar Barbie heeft ons recent geleerd dat subtiliteit niet altijd de beste manier is om een boodschap de wereld in te sturen.
Annie Weisman heeft het ook niet subtiel aangepakt, maar de aankleding van deze reeks, de 80’s-soundtrack en een uitstekende Rose Byrne maken dat Physical ondanks de aanwezige donkerte toch geen te zware zit wordt.
TW: Eén van de thema’s in de reeks is het eetprobleem van Sheila. Let dus ook op met kijken wanneer je weet dat dit een gevoelig thema voor je is.
Drie seizoenen van Physical zijn te bekijken via Apple TV+. Het derde seizoen loopt nog twee weken.