Naast ‘Samson en Gert’ waren de kastaars van ‘W817’ vorig jaar dé act van het Sportpladijs, het concert naar aanleiding van het twintigjarig bestaan van Ketnet. De acteurs lieten al weten aan “iets nieuws” te werken, maar nu is hun plan al concreter.
“Door die ervaring in het Sportpladijs waren wij zo uitbundig en enthousiast. Daardoor kwamen al onze ideeën in een stroomversnelling terecht: we zijn bezig met iets nieuws”, zegt Danny Timmermans, beter bekend als Tom De Rijcke, aan de kranten van Het Mediahuis.
Aan een nieuwe reeks mogen we ons helaas niet verwachten. “Er komt geen vervolg in de vorm van een serie”, vertelt Aagje Dom, die Jasmijn vertolkt. “Die boog van 15 jaar kunnen we niet meer maken. En daarom dachten we: waarom geen film? Onze personages zijn intussen iconisch, die moeten perfect kunnen terugkeren. We hebben daarover al heel concreet samengezeten met scenaristen en de productie om te kijken wat de mogelijkheden zijn.”
Scheldwoorden
Wij hebben alvast een gigantisch gat in de lucht gesprongen. W817 was voor het eerst op tv op 6 januari 1999. Er kwamen in totaal 131 afleveringen van en ook na het eindschot in 2003 bleef de reeks populair. Het eerste seizoen wordt tegenwoordig niet meer uitgezonden door Ketnet omdat het barst van de scheldwoorden.
“Fuck, shit, godverdomme. De eerste afleveringen zaten er vol van”, zegt Danny. “Toen Ketnet meer vorm kreeg, mocht dat plots niet meer. Gelukkig hebben we toen goede alternatieven gevonden. Met ‘shuck’ hadden we een woord dat duidelijk niet vriendelijk bedoeld was, iedereen had dat wel door, maar niemand nam er aanstoot aan.”
Geheim van de reeks
Het geheim van de reeks: risico’s nemen. “De thema’s die wij durfden aankaarten waren stuk voor stuk taboe”, zegt Danny. “Zeker bij de openbare omroep. Homofilie, aids… Wij deden daar heel gewoon over. Dat heeft sowieso een deel van het succes mee gevormd. Jammer dat het nu niet meer op die manier kan besproken worden. Momenteel moet het allemaal binnen de lijntjes kleuren en binnen de perken blijven, alles moet omkaderd zijn. Risico’s nemen dat kan niet meer.”
Aagje steekt het op “de energie en het enthousiasme die er van het scherm spat”. “De samenwerking tussen de scenaristen, de acteurs, de crew, dat zat goed en dat zie je ook in het eindresultaat. Wij amuseerden ons enorm, ook met de kabelsleper of de rekwisiteur. Er werden constant mopjes uitgehaald. Ik vergeet echt nooit hoe ze mij beetnamen met mijn spinnenfobie. Op een dag gaven ze mij een schaal vol letterkoekjes op de set. Zo een grote schotel van 80 centimeter doorsnede ongeveer. En de rekwisiteur had daar dus een grote dikke zwarte spin op gelegd. Ik heb gegild! Ik was zo hard geschrokken dat de hele schaal met alle Nic Nacs op de grond viel. En kwaad dat ik was! Maar gelachen dat we hebben. Tot we moesten opruimen, dat duurde zo lang, en een dag op schema blijven is al zo moeilijk!”