Dat het moeilijk is om op te vallen met een nieuwe plaat moet je Pieter Vreede niet vertellen. Met Bellemont heeft de bassist/gitarist die als lid van Red Zebra en The Wolf Banes al deel uitmaakte van een stukje Belpop een nieuw kindje: Bellemont. Met het debuut ‘Live Or Lavish: The Jet Sessions’ maakt hij een vuist tegen de turbotijdsgeest van vandaag, want een dubbelaar met elk nummer in twee versies.

We schoven aan bij Pieter Vreede en werden halverwege vervoegd door Tracee Westmoreland, de zangeres van Bellemont, van Amerikaanse afkomst en wonend in Brussel.

Pieter Vreede: Bellemont is echt wel mijn kindje. Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest om een nieuwe plaat uit te brengen, want voor mij staat met dit album letterlijk alles op het spel. Tien jaar van m’n leven heb ik koppig gestreden om deze plaat te kunnen maken. Ik weet nu al dat ik niet uit de kosten kom. Al m’n spaargeld zit er ook in. Is dat verstandig geweest? Ik weet het niet, maar het was iets dat ik moest doen. En als ik het resultaat hoor moet ik wel zeggen: ik ben er ook wel trots op ook. Ik luister normaal gezien niet vaak naar mijn eigen platen, maar deze blijft me raken.

Kies zelf

Het lijkt me er ook niet eenvoudiger op geworden om op te vallen in de eeuwigdurende stroom van muziek die steeds sneller gaat. Na een week of twee is je plaat al oud tegenwoordig.

Vreede: Klopt zeker. Anderzijds is er ook nooit eerder zoveel goeie muziek beschikbaar geweest. Voor een liefhebber van sludgemetal bijvoorbeeld is het nooit eenvoudiger geweest om een stapel platen die hij goed vindt te verzamelen. Ik hou wel van hoekige en rare muziek en net voor dat soort muziekliefhebbers is dit tijdperk een zegen. Dat gezegd zijnde: er is wel nagedacht over Bellemont. Er zit wel een idee achter. En in deze tijden van overvloed en komt dat snel in de verdrukking. Toch kiezen we bewust voor deze uitvoering… zie onze huidige videoclip, waar ogenschijnlijk bijna niets in gebeurt, maar die net daardoor veel harder binnenkomt.

Er zit inderdaad een idee achter, want je hebt de plaat opgenomen in twee verschillende versies. De Live-plaat is de band live: vijf muzikanten. De Lavish-versie van de plaat is aangevuld met blazers, strijkers en tierlantijntjes. Het idee: kies zelf je favoriete versie.

Vreede: Ik heb het mezelf niet makkelijk gemaakt, nee. Puur financieel alleen al: als je twee platen wil met twee verschillende versies, dan moet je ook de productiekosten maal twee doen. De mastering is dubbel werk enz. De strijkers, de blazers: dat kost allemaal tijd en geld. En toch wilde ik het doen, want je kan beter spijt hebben van iets wel gedaan te hebben dan van iets niet gedaan te hebben.

Ik kom nog uit de tijd van de vinyl en wanneer je een nieuwe plaat had gekocht was je in geen tijd helemaal verknocht aan de A-kant. Die B-kant, dat was maar niks. Tot je vaker naar die plaat geluisterd had en toch zachtjes van die B-kant was gaan houden. Ik zou graag willen dat het ‘Live Or Lavish’ ook zo vergaat: dat mensen een duidelijke voorkeur hebben voor één van de twee, maar gaandeweg toch van allebei gaan houden.

Ik heb ook zelf betaald om het concept te kunnen behouden, want er is geen enkel label dat de plaat zo op eigen kosten zou hebben uitgegeven. De Live-versie zou telkens gesneuveld zijn, maar ik hou van de kleine onvolmaaktheden die je op de Live-versie kan horen. In Perzische tapijten zit ook altijd een fout, dat verhoogt het karakter van zo’n tapijt. Op dezelfde manier hou ik van de imperfecties op het Live-album. Elke adem, elke basnoot die ernaast zit: hoe vaker je ze hoort, hoe meer je ervan gaat houden. Ken je Stubborn Kind Of Fellow van Marvin Gaye? Ooit al op gelet hoe slecht die koebel bespeeld wordt? Wel, haal ze weg en het nummer verliest aan karakter. En als je dat allemaal maar niks vindt, dan kan je je wenden tot de Lavish-versie waarvoor we echt wel nagedacht hebben over de arrangementen.

30 seconden op Radio 1

De single is ook opgenomen in de playlist van Radio 1. Kan helpen, denk ik dan.

Vreede: Ik weet niet of Bellemont bij jonge mensen kan aanslaan. Mijn neefje van 16 luistert bijvoorbeeld nooit naar de radio. De jeugd ontdekt hun muziek op een andere manier. Onze doelgroep doet het vaak nog wel op de ‘ouderwetse’ manier: ze horen een nummer op de radio. Ze horen het nog eens. En nog eens. En nog eens. En gaandeweg gaan ze ervan houden. Dat in gedachten houdend heeft het wel niet echt geholpen dat de eerste keer dat ze Down To The Harbour speelden op Radio 1 het nummer na een halve minuut werd afgebroken omdat het nieuws eraan kwam. (lacht)

Nieuw samengesteld gezin

Tale Of The Roses vind ik een hele mooie. Tracee Westmoreland zingt erin “No one stays forever/Nothing last forever.” Moet ik dat letterlijk en dus eerder pessimistisch interpreteren of in de zin van “Geniet ervan nu het nog kan”?

Tracee Westmoreland: Beide. Voor mij verklankt het de reis die het leven is. En soms is dat aangenaam en soms niet. Het is zoals Pieter zegt: we zijn geen 20 meer, we hebben allemaal onze bagage en onze deukjes. Niets duurt eeuwig en hoe ouder we worden, hoe meer we ons daar bewust van worden.

Vreede: Ik heb al vrienden weten sterven. Anderen zijn al in het ziekenhuis beland met een hartaanval. Je gaat meer en meer beseffen dat het met een beetje pech zomaar eens gedaan zou kunnen zijn, dat leven. Je leert relativeren in die zin dat je weet dat geen enkele slechte periode eeuwig blijft duren. Ik heb depressies gehad, therapie gevolgd. Je herkent de symptomen, je voelt het komen. Maar je weet: “Ook dit zal weer voorbij gaan” en dan komt er hopelijk iets beter in de plaats.

Westmoreland: Het aanvaarden van de dingen zoals ze zijn, dat wordt makkelijker met de jaren, denk ik. We weten bijvoorbeeld ondertussen wel dat een relatie die eindigt niet het einde van de wereld is, bijvoorbeeld. Wat niet wil zeggen dat het makkelijk is.

Vreede: Weet je, Bellemont bestaat uit veertigers en vijftigers. Het snelle succes is niet meer aan ons besteed. We hebben kinderen nu, we hebben allemaal jobs verloren, tegenslagen gehad en zijn honderd relaties verder. Niet dat ik daar zwaarwichtig over wil doen, maar dat leven, dat hoor je hopelijk wel op de plaat. Het is geen muziek voor mensen van 20 die nog nooit tegen een muur zijn gebotst en denken dat het leven alleen maar leuk is.

Smeltkroes

In de perstekst wordt Bellemont een “nieuw samengesteld gezin” genoemd. Jullie zijn met z’n vijven en Tracee, jij bent een Amerikaanse dus jij spreekt Engels en andere leden van de groep spreken Nederlands of Frans. In welke taal communiceren jullie?

Westmoreland: Ik denk dat we het best kunnen omschrijven als een cocktail. Net als het interview nu: stukjes in het Nederlands, stukjes in het Engels. Hoe het ons uitkomt. Mijn Frans is trouwens veel beter dan mijn Nederlands. En aangezien ik Amerikaanse ben, is Engels al helemaal geen probleem. Het is vaak wel grappig.

Vreede: Ik denk dat je daardoor Bellemont net een echte Brusselse band kan noemen. Of een Belgische band. Je gaat het in de toekomst nog veel meer zien: groepen die een smeltkroes vormen van verschillende talen, nationaliteiten en achtergronden. We doen ons best om elkaar te begrijpen, ook al begrijpen we elkanders talen niet voor 100%. Gewoon een beetje moeite doen en dan lukt het wel.

Westmoreland: Onze achtergronden zijn ook heel anders. Ik kom eigenlijk uit de danswereld. Gitarist Sam vertaalt meesterlijk zijn roots-stijl naar onze sound.Onze toetsenist speelt ook drums in een big band. Pieter komt uit de poprock en de new wave. Eigenlijk zitten we geen van allen in onze comfort zone in Bellemont en net dat maakt het zo boeiend.

Vreede: Tracee is ook niet de eerste zangeres van Bellemont, maar pas toen ik haar auditie liet doen vielen voor mij de puzzelstukjes op z’n plaats. Het was ook echt een puzzel. Ik had doorheen de jaren al honderden ideeën verzameld. In schoendozen, op cassettes of op usb. De songs zijn daaruit samengesteld. Een tekstregel van hier, een zanglijn van daar.

Soulband

Wie zijn jullie muzikale voorbeelden? Door wie hebben jullie je hart verloren aan de muziek?

Vreede: (lacht) Waar is mijn lijst? Om te beginnen is er een groot verschil tussen wat ik graag hoor en wat ik graag speel. De platen die ik met The Wolf Banes heb gemaakt bijvoorbeeld zijn geweldig om te spelen. Wim Punk is de missing link tussen Frank Black en Ray Davies. Maar ik vind dat binnen elk genre goede dingen gebeuren, dus mijn platenkast is gevuld met de meest uiteenlopende stijlen, en ik ga regelmatig naar het Brusselse Magasin 4 om bands te zien die totaal buiten mijn comfortzone zitten.

Westmoreland: Voor mij is Bellemont een soulband. En we houden ook allebei erg van soulmuziek dus dat is er zeker ingeslopen.

Vreede: Bellemont pitchen bij bookers duurt bij mij een halfuur. Want als ik zeg “We zijn een soulband” dan weet ik dat we met totaal de verkeerde verwachtingen geboekt worden. Er zitten ook elementen van pop- en filmmuziek, roots, en zelfs prog in onze muziek.

Westmoreland: Goeie popmuziek is geweldig. Lady GaGa bijvoorbeeld: wat een talent. Ze is begonnen als jazz-zangeres en als je haar alleen aan haar piano hoort zingen, dat is geweldig. Maar omdat ze wat ze doet zo verpakt in kauwgommuziek zijn mensen zich vaak niet bewust van de echte reikwijdte van haar talent.

Vreede: De opvatting over wat goeie popmuziek is verandert ook hé. The Beatles, mijn vader vond dat te braaf, te mak. Nu worden ze vereerd.

Tweede album

Een groep die makkelijk in een hokje te stoppen is, verkoopt zichzelf ook makkelijker. Waarom spelen jullie niet vaker live? Da’s toch een goeie manier om promo te maken?

Vreede: Ik ben er nog altijd niet uit of ik nu wel van optreden hou, eigenlijk. Ik heb mijn rock-‘n-roll periode gehad. In het begin was optreden zuipen en drie dagen feest. Die tijd is voorbij. Ik moet zeggen dat ik van al die optredens die ik al gedaan heb nog bitter weinig weet. Elk optreden dat we met Bellemont doen wil ik ten volle beleven. En precies daarom moet het een evenement blijven.

Westmoreland: Ik zou het graag meer doen en Pieter weet dat. Het is anders voor een zangeres: ik leef voor het optreden. Ik ben ook op een podium opgegroeid, ik voel me daar thuis. Ik moet wel zeggen: het is helemaal anders en ik ben veel nerveuzer als zangeres dan ik ooit als danseres geweest ben. Als zangeres leer je het nummer ook pas kennen volgens mij door het heel erg vaak te zingen en daarvoor moet je vaak optreden. Ik probeer om een nummer nooit twee keer op dezelfde manier te zingen.

Pieter, je hebt nu die nieuwe groep. Is het iets voor de lange termijn?

Vreede: Ik hoop het alleszins. In mijn hoofd is de tweede plaat al klaar. De nummers zijn geschreven, ik hoor al hoe ze moeten klinken. Ik weet zelfs al hoe de lay-out er gaat uitzien. We moeten ze enkel nog opnemen.

Bellemont is:

Joe Bacart (drums) – Bruno Beeckmans (keys) – Sam Malec (gitaar) – Pieter Vreede (bas) – Tracee Westmoreland (vox)