Laveren tussen de nieuwe releases op de verschillende platformen is tegenwoordig een fulltime job geworden. Er zijn zo veel releases dat een groot deel van het publiek trekt naar datgene dat ze kennen en waar veel ruchtbaarheid aan wordt gegeven. De zalen voor The Suicide Squad zullen dus waarschijnlijk wel vol raken. Maar er verschijnen ook pareltjes die dreigen te verdrinken. Daarom willen we het ook graag over Summer Of Soul hebben, een nieuwe release op Disney+.

Summer Of Soul (…Or, When the Revolution Could Not Be Televised): het verhaal van een vergeten muziekfestival

Abonnees van Disney+ hebben deze week een mooi cadeautje gekregen. De streamingdienst heeft deze week de gloednieuwe film Summer Of Soul (…Or, When the Revolution Could Not Be Televised) aan hun aanbod toegevoegd. De documentaire van Questlove, drummer en co-frontman van The Roots, ging eind januari in première op het Sundance Film Festival en won daar de Juryprijs en Publieksprijs van de documentaires.

Sindsdien doen er heel wat superlatieven de ronde en wordt er zelfs gesproken over de beste muziekdocumentaire aller tijden. Nu we de documentaire gezien hebben, kunnen we niet zeggen dat ze overdreven zijn. Beste muziekdocumentaire aller tijden? Het zou zomaar kunnen.

Summer Of Soul – vanaf nu gebruiken we de afgekorte titel – gaat over het Harlem Cultural Festival dat plaatsvond in de zomer van 1969 maar vandaag helemaal vergeten is. Het duurde zes weken lang, werd georganiseerd met steun van de stad en elk weekend was er een affiche gevuld met de strafste zwarte performers van die tijd. In de documentaire zien we beelden van een jonge Stevie Wonder, Nina Simone, Gladys Knight, The Staple Singers, Sly & The Family Stone en vele vele anderen. Die beelden zijn overigens van uitstekende kwaliteit, want het gehele festival werd ook gefilmd. Waarna de beelden ergens in een kelder belandden waar Questlove ze pas zo’n 50 jaar later weer uithaalde.

Questlove schetst ook de culturele context waarin het festival plaatsvond. Het was eind jaren zestig en de sfeer was grimmig, zeker in de zwarte gemeenschap. Harlem ging gebukt onder de criminaliteit en een heroïnecrisis, er kwamen naar verhouding meer zwarten dan blanken om in Vietnam en het verzet tegen die oorlog groeide, Martin Luther King, Malcom X en de broers Kennedy waren vermoord en de roep om een gewelddadige tegenreactie kon steeds meer aanhangers vinden. Tegelijkertijd was muziek een uitlaatklep, ging de jeugd hun haar en kleding anders dragen, kregen typisch blanke universiteiten hun eerste zwarte studenten en werd het woord “negro” in The New York Times vervangen door “black”.

Summer Of Soul slaagt erin om deze culturele context te verbinden met het verhaal van het festival. Ergens wordt geopperd dat de stad New York zijn steun verleende aan de organisatie van het festival om zijn bevolking kalm te houden, maar wat het festival vooral was, was een viering van de expressie van zwarte cultuur, in al zijn vormen en geluiden. Er stond jazz geprogrammeerd, blues, soul, maar ook latinomuziek en alles daartussen. Het festival was niet alleen een cultureel hoogstandje, het was ook belangrijk als erkenning. Het levert enkele briljantje scènes op. Zo wordt er onder andere bij het belang van gospelmuziek stilgestaan: “We wisten niet wat een therapeut was, maar we kenden allemaal Mahalia Jackson wel. De gospel hielp ons in het stressvolle leven van alledag dat we hadden als zwarte in Amerika”, zegt iemand.

Het is te zien in de ontlading van Mahalia Jackson en aan hoe diezelfde legende een krop in de keel krijgt alvorens ze Tame My Hand, Precious Lord aanvat – het lievelingsnummer van Martin Luther King – zich naar Mavis Staples buigt en vraagt of ze een handje wil helpen. Nog indrukwekkender is de performance van Backlash Blues van Nina Simone of de knappe pianosolo van een amper negentienjarige Stevie Wonder. Grappig wordt het wanneer toeschouwers verbaasd vaststellen dat de drummer van Sly & The Family Stone een blanke is, en de trompettist een vrouw. Ook dat was grensverleggend.

Aan het einde van Summer Of Soul zitten enkele slikmomentjes voor een blanke kijker als ik. In dezelfde zomer vond de maanlanding plaats. Daar werd bitter weinig belang aan gehecht in de zwarte gemeenschap, zo blijkt. Wanneer nadien de cameraman die het gehele festival filmde ook nog eens vertelt dat hij zijn tapes met alle performances niet gesleten kreeg omdat niemand geïnteresseerd was in zwarte cultuur terwijl alle publiciteit naar Woodstock ging, beseften wij heel erg hoe tot op vandaag onze geschiedenis gekleurd is door een witte bril.

We zijn dankbaar dat een film als Summer Of Soul, waar het plezier van afspat, maar die ons ook heeft doen stilstaan bij de witheid van onze eigen wereld. Een knappe montage heeft van deze film al zeker de documentaire van het jaar en bij uitbreiding ook één van de films van het jaar gemaakt. Hopelijk verdrinkt deze film niet in het overaanbod.

Score: 9/10

The Suicide Squad: een stap in de goeie richting

Black Widow is nog maar amper de zalen binnen gekomen of het is alweer de beurt aan DC om de liefhebbers van superhelden en schurken de zalen binnen te lokken.

Na de release van Suicide Squad uit 2016 – een film die het weliswaar niet slecht deed aan de kassa – waren de recensies vernietigend. Regisseur David Ayer besliste dan al snel dat hij niet zou terugkeren voor een sequel. Ook omdat de studio naar eigen zeggen zijn film, die oorspronkelijk veel duisterder en serieuzer was dan de versie die uiteindelijk werd uitgebracht, had verpest. Vorig jaar verscheen dan Birds Of Prey, een stand-alone film rond het personage Harley Quinn waarin Margot Robbie haar performance van deze kleine psychopate wist te perfectioneren.

Nu is het dan toch weer tijd voor een sequel, al kan je deze ook wel bekijken zonder voorkennis van de eerste film. De premisse blijft dezelfde: een aantal superschurken worden uit de gevangenis gehaald en op een onmogelijke geheime operatie gestuurd. Als ze het overleven wordt er aanzienlijk wat tijd van hun straf afgehaald.

In de openingssequentie worden ons een aantal ronduit belachelijke superschurken in de maag gespitst: een kerel die zijn armen kan afvuren om hen vervolgens hun eigen werk te laten doen, een soort Goudlokje op Crocs en een wezel. Zij worden aangevuurd door Harley Quinn. Later blijkt dat team maar een afleidingsmanoeuvre te zijn voor een tweede ploeg. Zij hebben de opdracht meegekregen om uit te zoeken wat project Starfish precies inhoudt.

Zij, dat zijn Bloodsport en Peacemaker, twee scherpschutters, Polka-Dot, een kerel die exploderende confetti afschiet, Ratcatcher-2 die ratten kan controleren en Nanaue, een wandelende haai. Samen met Harley Quinn komen ze The Thinker op het spoor, een soort van Herr Seele met USB-sticks in zijn hoofd ingeplant.

Dat klinkt als een belachelijke plot en dat is het ook wel. Tegelijkertijd is dit ook de sterke van The Suicide Squad anno 2021: James Gunn neemt de film allesbehalve serieus. Hij mikt op de lach en daar heeft zijn ervaring bij Guardians Of The Galaxy hem goed bij geholpen. Bovendien weet Gunn hoe je een actiefilm in elkaar moet zetten waar de personages over elkaar struikelen en tegelijkertijd ervoor zorgen dat het geheel wel te volgen blijft. Opnieuw laat hij zich bijstaan door een soundtrack vol leuke deuntjes, deze keer van onder andere Johnny Cash, The Fratellis, Pixies, Jessie Reyez en grandson.

Margot Robbie is nog steeds de perfecte Harley Quinn en het is opnieuw zij die voor de meest memorabele scènes tekent. Zo is er een lange discussie over de naam van een chauffeur terwijl een toren op instorten staat, of een John Wick-achtige ontsnappingsscène waarin Harley Quinn aantoont dat ze best alleen haar plan kan trekken. Daar is nu de hypergetalenteerde Idris Elba bijgekomen (altijd goed) en het opkomende talent Daniela Melchior als Ratcatcher 2, een Portugese jongedame waar we op basis van deze performance graag meer van willen zien.

The Suicide Squad is nochtans wel heel wat minder gezinsvriendelijk dan Guardians Of The Galaxy: meer dan eens spatten hoofden uiteen of wordt een lichaam aan flarden gereten. Daarmee balanceert de film op de dunne lijn tussen goed entertainment of lachwekkende pulp. The Suicide Squad blijft lang aan de goeie kant van die lijn, maar wanneer we in de slotfase een haai in een zwemshort een gigantische zeester zien aanvallen waanden we ons toch in een aflevering van de Power Rangers. Ofwel hadden we gewoon te weinig drugs genomen, dat kan ook.

The Suicide Squad is beter dan Suicide Squad, daar zijn we alvast blij mee. Volgende keer nog beter?

Score: 6/10