Nog meer uiteenlopen konden onze films van de week niet doen. Margot Robbie schittert als Harley Quinn in een geflipte film voor de ADHD-generatie, Matthias Schoenaerts speelt een boer die niets te maken wil hebben met de Tweede Wereldoorlog in een drie uur durende trage film van Terrence Malick. Toch hebben beide films hun verdiensten.

Birds Of Prey (And The Fantabulous Emancipation Of One Harley Quinn): Origineel, leuk en feministisch

Suicide Squad – ondertussen alweer uit 2016 – was geen hoogvlieger van een film, daar was iedereen het over eens. Maar er was nog iets waar iedereen het over eens was: de jonge Margot Robbie als Harley Quinn was een vonkje van plezier in diezelfde film.

Ondertussen is Margot Robbie uitgegroeid tot een superster van het hedendaagse Hollywood. In The Wolf Of Wall Street (2013) liet ze zich voor het eerst opmerken. Daarna volgde het succes van I, Tonya (2017) en in het bestek van het laatste jaar was ze bij ons al te zien in zowel Once Upon A Time…In Hollywood als Bombshell. In haar al bij al nog jonge carrière werd ze al vier keer genomineerd voor een BAFTA, twee keer voor een Golden Globe en ook twee keer voor een Oscar, die ze misschien vanavond (de nacht van zondag 9 op maandag 10 februari) winnen kan.

Margot Robbie staat bekend als één van de actrices die vandaag de dag niet langer haar lot laat afhangen van wat er heerst in Hollywood, maar zelf het heft in handen neemt. Als producer gaat ze via haar eigen bedrijf LuckyChap Entertainment bewust op zoek naar boeiende vrouwenrollen. Ook Harley Quinn is één van die boeiende vrouwenrollen.

Denk er maar eens over na: Harley Quinn is een vrouwelijke superschurk die in Birds Of Prey afscheid heeft genomen van haar relatie met The Joker. Ze leidt haar eigen leven, op haar eigen manier, en jaagt zich daarbij heel wat mensen tegen zich in het harnas. Eén van die mensen is misdaadbaas Roman Sionis (een wat fletse Ewan McGregor). Hij is op zoek naar een diamant, die in handen is van de jonge Cassandra Cain (Ella Jay Basco). Quinn besluit naar Cassandra en de diamant op zoek te gaan, met als inzet haar eigen leven.

Op papier klinkt dat nog niet heel feministisch, maar in praktijk is het dat wel. Behalve Roman Sionis spelen mannen immers amper een rol in Birds Of Prey, behalve dan in de rol van anonieme premiejagers. Het zijn de politieagente Montoya (Rosie Perez), nachtclubzangeres Dinah Lance (Jurnee Smollett-Bell) en wraakengel The Huntress (Mary Elizabeth Winstead) om wie het in wezen echt draait.

Birds Of Prey is daardoor een film die vrouwen op het voorplan zet én zichzelf niet al te serieus neemt en roept daardoor vergelijkingen op met Wonder Woman (2017), ook al een film van DC. Want, laat ons niet vergeten, Birds Of Prey is vooral plezierig. Het is fijn om Margot Robbie in full overacting drive te zien staan, maar de film zit ook propvol kleine al dan niet visuele gags.

Zo is er de running gag dat, telkens Harley Quinn een nieuw personage tegenkomt dat ze ooit iets heeft aangedaan, we in beeld te zien krijgen waarom die bepaalde persoon haar zou kunnen haten. Wanneer Roman Sionis in beeld komt flitsen de redenen in razendsnel tempo voorbij. Staan daarbij ook te lezen: “has a vagina” en “voted for Bernie.”

Het is maar één van de vele keren dat Birds Of Prey (And The Fantabulous Emancipation Of One Harley Quinn) ons heeft doen gniffelen. Een andere ambitie leek de film ons niet te hebben dus zeggen wij: missie geslaagd.

Score: 7/10

A Hidden Life: deze raakte bij ons precies de juiste snaar

Terrence Malick zal altijd één van de meest bijzondere en meest mysterieuze mensen uit de filmwereld blijven. Met Badlands (1973) en Days Of Heaven (1978) leverde hij twee van de meesterwerken uit de jaren zeventig af. En daarna verdween hij en werkte hij zo’n twintig jaar lang (!) aan de voorbereiding van The Thin Red Line (1998).

Hem interviewen is bijna onmogelijk. Het promoten van zijn films laat hij over aan zijn acteurs. Daardoor weet je dus ook niet waarom hij bepaalde films maakt en is het gissen naar wat hij ermee vertellen wil. Vooral in de laatste jaren werd dat vervelend toen hij opeens bijna jaarlijks een film begon uit te brengen. Films die op elkaar leken en die…nogal saai waren.

Het doet ons deugd te kunnen zeggen dat A Hidden Life nog eens laat zien waarom we Malick zo hoog hebben zitten. Deze bijna drie uur durende film vertelt het verhaal van Franz Jägerstätter (August Diehl), een simpele Oostenrijkse boer die wanneer hij wordt opgeroepen om mee te vechten in de Tweede Wereldoorlog trouw weigert te zweren aan Hitler.

Uit dat eenvoudig gegeven puurt Terence Malick een prachtige film waarin we in het eerste gedeelte de schoonheid van het prille gezinsgeluk te zien krijgen van Franz, zijn vrouw Fani (Valerie Pachner), hun twee kindjes, de zus van Fani (Maria Simon) en Franz’ moeder (Karin Neuhäuser) die samen een eenvoudig leven leiden, maar daar tevreden mee zijn. We zien ook de pracht van de vallei waarin ze kunnen vluchten voor de ruis van de wereld – de kabbelende beekjes, de stilte, het waterige zonnetje – en zelfs de schoonheid van het boerenleven, al betwist niemand dat het hier om zwaar en eeuwigdurend werk gaat.

In het tweede deel, waarin Franz van zijn gezin is weggerukt, wordt het verhaal grotendeels verteld aan de hand van brieven die Fani en Franz naar elkaar schrijven. Het gemis en de pijn, maar ook de liefde die tussen de twee blijft bloeien. Franz is daarbij geen held, eerder een man die zijn principes tegenover zichzelf hoog wil houden, wetende dat hij het daarmee zijn gezin en zichzelf niet meteen makkelijker maakt.

Sterker nog: in een korte, maar krachtige bijrol maakt Matthias Schoenaerts in de rol van nazi-kapitein pijnlijk duidelijk dat Franz hiermee de wereld niet zal verbeteren, noch de koers van de oorlog zal wijzigen. In praktijk zal bijna niemand iets van zijn weerstand vernemen, zal zijn verzet samen met hem in stilte verdwijnen. Het kan Franz allemaal niet schelen: zijn verzet voert hij voor zichzelf en voor niemand anders.

Terence Malick draagt deze film op aan alle stille helden. Mensen waarvan bijna niemand weet heeft, maar door wiens bijdrage – hoe klein ook – we vandaag in een andere, betere, wereld leven. Deze keer zijn er ook subtiele politieke boodschappen in de film te vinden. Als de burgermeester van het dorp waar Franz woont luidkeels loopt te verkondigen dat het land overspoeld wordt door nutteloze immigranten, horen we Franz op de voice-over zeggen: “De maskers zijn afgevallen.” Het kan niet anders dan een verwijzing naar de wereld van vandaag zijn.

De drie uur zijn prachtig en in A Hidden Life zien we nog eens alle stijlelementen die zo kenmerkend zijn voor Malick tot vol wasdom komen. De voice-over, de prachtige shots van de natuur, de contemplatieve stilte: het draagt allemaal bij tot de ervaring. Dat zowel August Diehl als Valerie Pachner twee prachtacteurs zijn, maakt dat beeld alleen maar nog mooier.

Drie jaar heeft Terrence Malick aan A Hidden Life zitten monteren, maar het resultaat mag er zijn. Het thema geloof zal hij nog verder uitdiepen in zijn volgende film The Last Planet, waarin Matthias Schoenaerts de rol van Petrus speelt. In afwachting daarvan willen wij ons met veel graagte nog eens laven aan de verrukkelijke schoonheid van A Hidden Life.

Score: 9/10