Netflix weet waar ze mee kunnen scoren en is niet te beroerd om die kennis uit te buiten. De korte nieuwe reeks I Am Not Okay With This werd in de markt gezet als de nieuwe reeks “van de makers van Stranger Things en The End Of The F*cking World”. Dat klopt: met The End Of The F*cking World deelt de reeks een regisseur, met Stranger Things producers. Maar het allerbelangrijkste werd wat onderbelicht: net als die eerdere Netflix-hit The End Of The F*cking World is ook deze reeks gebaseerd op een graphic novel van Charles S. Forsman.
Het is een beetje een doorzichtige truc, goochelen met “van de makers van”, want uiteindelijk zegt dat nog niets over de kwaliteit van de reeks zelf. I Am Not Okay With This is volgens ons een typische Netflix-reeks: een korte reeks met jonge protagonisten die te maken krijgen met ongewone omstandigheden. Echt uitzonderlijk is de reeks dus niet, maar ze weet wel 7×25 minuten te amuseren.
Sophia Lillis speelt hier de tiener Sydney. Ze voelt zich doodgewoon en ongezien, een beetje saai zelfs. Sydney (vaak afgekort als Syd) voelt zich niet goed in haar vel zitten en daar heeft de zelfmoord van haar vader veel mee te maken. Ze merkt ook dat de boosheid die ze op de meest onverwachte momenten in zichzelf voelt opwellen nog maar moeilijk te controleren valt en zelfs een groter effect heeft dan ze zelf beseft. Het is pas wanneer ze Stanley ontmoet, een jongen uit de buurt, dat ze zich wat normaal begint te voelen. Maar hij blijkt dan weer meer te voelen voor haar dan zij voor hem.
The Breakfast Club, Lady Bird, X-Men
Jonathan Entwistle, de bedenker van de show, omschreef het geheel dan weer als een mengeling tussen X-Men, Lady Bird en The Breakfast Club. We zien de referenties wel. Die naar The Breakfast Club wordt het duidelijkst in de vijfde aflevering, waarin een aantal tieners – waaronder Sydney en Stanley – moeten nablijven. X-Men slaat dan weer op het ontdekken van je superkrachten terwijl Lady Bird verwijst naar de moeilijke relatie tussen Syd en haar moeder.
Zo zijn er de scènes waarin Sydney en haar moeder (Kathleen Rose Perkins) het bloed vanonder elkanders nagels halen en de reactie van kleine broertje Liam (Aidan Wojtak-Hissong, die trouwens enorm schattig is doorheen de reeks) daarop die doodgewoon zegt: “Wat als jullie nu eens zouden praten met elkaar, zonder gemeen te zijn. (…) Soms lijkt het alsof jullie redenen zoeken om boos te zijn op elkaar.”
Het bovennatuurlijke aspect van de reeks is redelijk beperkt en vaak ook gewoonweg overbodig. Een reeks over een tienermeisje dat worstelt met de zelfmoord van haar vader en kampt met oncontroleerbare woedeaanvallen zou ook zonder dat bovennatuurlijke aspect gewerkt hebben, zeker als je over het naturel kan beschikken van jongelingen als Sophia Lillis en Wyatt Oleff, die we beide kennen van de nieuwe It-film uit 2017.
Een voorproefje dat naar meer smaakt
Op zijn best is I Am Not Okay With This ontwapenend. Stanley die zingt en danst voor de spiegel en onder de douche op de tonen van The King Of Rock ’n Roll van Prefab Sprout terwijl hij de perfecte outfit kiest om Sydney mee te imponeren: beter wordt het niet. De muziekkeuze is trouwens wel vaker on fleak (als we dat nog mogen zeggen). Graham Coxon (van Blur) die de soundtrack voor The End Of The F*cking World samenstelde, noemde die van deze reeks al “Twin Peaks meets 80s high school.” Het is inderdaad heerlijk swingen op nummers uit de jaren 80 van onder andere Paul Young, Roxette, Bonnie Tyler, Pixies, Roxy Music én Rick Springfield.
I Am Not Okay With This is met zijn zeven korte afleveringen zo voorbij, maar voelt toch nergens als oppervlakkig of als haastwerk aan. Meer dan dat is het een voorproefje dat nieuwsgierig maakt naar meer. En dat er meer op komst is, dat maakt dat einde wel duidelijk. Dit is geen reeks voor de geschiedenisboeken, wél een reeks die een uur of drie van je tijd verdient.
I Am Not Okay With This is nu te bekijken op Netflix.