Het is zover, sinds 18 augustus is de lang geleden door Netflix aangekondigde reeks The Defenders beschikbaar op Netflix. Er is tweeënhalf jaar naar deze reeks opgebouwd geweest, want voor er sprake kon zijn van The Defenders – zowat The Avengers van de televisiereeksen van Netflix en Marvel – moesten we eerst kennis maken met Daredevil, Jessica Jones, Luke Cage en Iron Fist in aparte reeksen. Jessica Jones, de tweede (uit 2015 alweer), was daarvan veruit de beste en verdient het om (her)bekeken te worden.

Het succes van de reeks begint allemaal bij Jessica Jones zelf, want waar andere superhelden altijd blij lijken te zijn met hun krachten en zeer gemotiveerd zijn om de wereld te redden van het kwaad, is Jessica Jones dat niet. Of althans niet meer. Ze heeft het geprobeerd. Ze was een superheldin, heeft geprobeerd haar krachten te gebruiken, maar is gefaald in haar ambities en nu barst ze van het schuldgevoel.

Nochtans verbergt ze zich niet en ze beweegt zich in de wereld en wanneer in de eerste aflevering iemand haar toeroept “Je bent één van hen. Je bent niet normaal. Ik vertel iedereen wie je bent” repliceert zij met “Zie ik eruit alsof ik me verstop? ’t Interesseert niemand wat. Mensen willen zich veilig voelen.”

Ze is nu privédetective geworden en probeert daarmee elke maand net genoeg geld te verdienen om haar huur te kunnen betalen en haar (overmatige) drankverbruik te bekostigen. Ze woont in een crappy appartementsgebouw met crappy buren en financiële overschot heeft ze, als freelancer, niet.

Trauma’s, suspense, paranoia, psychologie

Jessica is een mysterieus personage, zeker in het begin van de reeks. Ze lijdt aan PTSS (posttraumatisch stresssyndroom), ze drinkt meer dan goed voor haar is, heeft last van nachtmerries en waanvoorstellingen, maar we weten niet door wie of wat die veroorzaakt zijn. Wat we wel weten, is dat ze ook gestopt is haar behandeling bij de therapeut en dat ze een muur om zich heen heeft gebouwd van sarcasme. Jessica duldt amper vrienden in haar leven (op Trish na) en breekt een romance met Luke Cage snel af nadat die blijkt te interveniëren met haar verleden.

Het knappe aan Jessica Jones is de bijna volledige afwezigheid van actiescènes en de volledige afwezigheid van superhelden in een pak dat ze zichzelf hebben aangemeten. Het is een serie geworden die drijft op trauma’s uit het verleden, op suspense, paranoia en een stevige dosis psychologie. Jessica Jones heeft een verleden met een zonderlinge figuur die zichzelf Kilgrave (een schitterende vaak droogkomische rol van de voormalige Doctor David Tennant) noemt – het is hij die haar heeft opgezadeld met haar huidige trauma – en hij wil duidelijk hun verhaal oppikken waar het destijds blijven liggen is. In eerste instantie is ook Jessica zelf bang van hem, neemt ze zich voor te vluchten. Want het is door hem dat ze nu het leven leidt dat ze leidt.

Zijn bijzondere ‘gave’ is dat hij gedachten van onschuldige mensen kan controleren, ze hen kan laten doen wat hij wil en zij niet willen. Het doet denken aan de sekte die Kevin Bacon achter zich aan had in The Following. Dat gegeven maakt ook dat niemand nog onschuldig is en iedereen per definitie verdacht. En dan slaat ook de paranoia toe.

Drie personages om te zien:

1. Jessica Jones (Krysten Ritter)

Als Krysten Ritter je bekend voor zou komen: dat kan. Ze speelde een opmerkelijke bijrol als Jane, het vriendinnetje van Jesse Pinkman in Breaking Bad. Net zoals ze in die reeks de aandacht naar zich toetrok als een magneet, is ze ook hier de grote revelatie van de reeks.

Wanneer Jessica Jones start, draagt Jessica al een behoorlijke rugzak mee. Haar ouders zijn omgekomen in een auto-ongeluk en ze torst een schuldgevoel mee omdat ze in het verleden iemand buiten haar wil om heeft omgebracht. Die iemand was dan nog de toenmalige vriendin van Luke Cage, met wie Jessica in het begin van de reeks een kortstondige romance heeft.

Haar grootste zwakke plek is, zegt ze zelf, “that I occasionally give a damn.” Zo trekt ze zich ook het lot van Malcolm aan, een junk die sinds een paar maanden op dezelfde verdieping dan zij woont in haar flatgebouw. Verder heeft ze nog iemand die haar regelmatig van opdrachten voorziet (Jeri Hogarth, een kille advocate) en toch ook één vriendin die alles van haar weet: Trish.

2. Trish Walker (Rachael Taylor)

Trish is de enige echte vriendin van Jessica Jones. Het was zij die Jessica onderdak heeft gegeven toen haar ouders overleden in een auto-ongeval en het is ook Trish die vond dat Jessica iets meer moest doen met haar superkrachten. De wereld redden, bijvoorbeeld.

De grappigste scène zit in aflevering 5, waar Trash Jessica een kostuum/glitterpakje en de naam ‘Jewel’ probeert aan te meten. Trish zelf is een beroemde radiopresentatrice en is het een vet betaald kindsterretje geweest die Teen Choice Awards heeft gewonnen. In haar huidige leven vreest ze vooral, neemt ze privélessen zelfverdediging en woont ze in een sterk beveiligd appartement. Maar ze blijft een steun en toeverlaat voor Jessica Jones.

3. Kilgrave (David Tennant)

In de eerste helft van het seizoen zegt Kilgrave weinig en zien we hem maar kort of vanuit de verte. Het is vooral een mysterieuze figuur van wie Jessica Jones moet bewijzen dat hij bestaat en dat om de onschuld van de jonge Hope te kunnen bewijzen, die haar ouders vermoord heeft onder invloed van Kilgrave. Hij kan mensen laten doen wat hij hen oplegt gewoon door gewoon in hun nabijheid te zijn en hen bevelen te geven en, zoals Malcolm ergens zegt: “Het kan niet uitgelegd worden, dus wordt het niet geloofd.”

Hij is geobsedeerd door Jessica Jones, heeft een stevige collectie foto’s van haar en speelt psychologische spelletjes met haar. Hij wil haar vooral doen denken dat zij een slechte invloed is in mensen hun leven, dat ze alleen maar dood en verderf kan voortbrengen en droomt ervan dat ze ooit samen eindigen, uit oprechte liefde.

Wanneer David Tennant dan uiteindelijk toch in volle glorie verschijnt (daarvoor moeten we wachten tot de scène op het politiebureau in aflevering zeven) en al zijn troeven in zijn rol als Kilgrave kan bovenhalen is het genieten van elke seconde.

Waarom kijken?

Jessica Jones is een stuk duisterder en troostelozer dan de voorganger en eerste Netflix- en Marvelreeks Daredevil, dat regelmatig karikaturaal uit de bus kwam en waarin het personage van Foggy voor enig vrij ademhalen moest zorgen. Zo’n duidelijke nar is er hier niet.

De grote kracht van deze serie is de look van de stad New York zelf: New York is in Jessica Jones geen blitse en levendige stad waar iedereen naartoe wil en waar de energie bruist. Het is koud in New York, putje winter, en de stad wordt grijs en troosteloos afgebeeld. De flatgebouwen zijn oud en versleten en de beelden in daglicht zijn dan ook een stuk zeldzamer dan die bij nachte.

Tweede grote troef is hoofdrolspeelster Krysten Ritter. Er is iets aan Ritters uitstraling dat haar sexy maakt, maar tegelijkertijd kijkt ze altijd alsof ze al gelééfd heeft, veel heeft meegemaakt. We kunnen er de vinger niet precies op leggen – is het die priemende blik? – maar het is die uitstraling die haar perfecte maakte voor de rol van Jane in Breaking Bad en het is diezelfde uitstraling die haar nu geknipt maakt voor de gedesillusioneerde superheldin Jessica Jones.

Het tweede seizoen van Jessica Jones is onderweg, al zal dat nog duren tot 2018. Het bijzondere aan die tweede reeks zal zijn dat elk van de afleveringen geregisseerd zal worden door een vrouw, een bewuste strategie en een statement van Netflix. Een goeie zet ook, want een sterk hoofdpersonage als Jessica Jones kan het best tot bloei komen door een vrouwelijke touch.

De twee seizoenen van Daredevil en de eerste seizoenen van Jessica Jones, Luke Cage, Iron Fist en The Defenders zijn allen te bekijken via Netflix.