Elk netwerk is dezer dagen wanhopig op zoek naar een opvolger voor Game Of Thrones: een epische serie die de massa kan aanspreken. Episch: hoewel het scherm kleiner is, wil ook televisie vaak inzetten op het Grote. Terwijl televisie vaak uitmuntend is als het zich focust op het kleine. Dat doet ook Modern Love, de nieuwe reeks van Amazon Prime over liefde in al zijn vormen.

Er zijn een aantal voorbeelden te vinden van momenten waarop televisie zich wist te onderscheiden door net het kleine, het (inter)menselijke wist te belichten, veeleer dan de grote veldslagen en conflicten. Zo was vorig jaar Sorry For Your Loss één van de beste series van het jaar, weggestoken op Facebook Watch (het tweede seizoen is nu te bekijken), scoorde HBO in het verleden al met verwarmende of net pijnlijke series als Togetherness en Tell Me You Love Me (gecanceld na respectievelijk twee en één seizoen) en kijken we ontzettend uit naar Marriage Story op Netflix. Die laatste is een film die het verhaal vertelt van een worstelend koppel, neergezet door Adam Driver en Scarlett Johansson. Release op 6 december via Netflix.

Gebaseerd op een column

Ook de man achter Modern Love komt eigenlijk uit de film. John Carney schreef vijf van de acht afleveringen en regisseerde er ook vier. Carney was in het verleden de man achter hartverwarmende en muzikaal getinte films als Once (2007), Begin Again (2013) en Sing Street (2016). Voor de liefhebbers: Sing Street is nu zondagnamiddag (20 oktober) ook te zien op vtm, goed weggestopt in de televisieprogrammering.

Maar het ging hier over Modern Love. Die reeks werd gebaseerd op een column in de New York Times, een column over liefde, relaties en de menselijke verbinding. Ook in Modern Love staat iedere keer een ander verhaal met andere personages centraal die telkens een ander facet van de liefde verbeeldt, het is dus een antholygy reeks.

Want liefde is een heel breed spectrum. In Modern Love gaat het om platonische liefde, liefde op het eerste zicht, hele nieuwe kwetsbare liefde, uitgebluste liefde, surrogaatliefde, liefde voor je kinderen, zelfliefde en liefde op oudere leeftijd.

Niets zo universeel

Dat liefde veel vormen kan aannemen zien we al meteen in de eerste aflevering waarin we de liefde verbeeld zien van de portier Guzmin (Laurentiu Possa) voor één van de inwoners van zijn gebouw. Het is geen romantische liefde die hij voor Emma (Cristin Milioti) voelt, wel wil hij ze graag beschermen tegen al het kwade in de wereld. Voor Emma is Guzmin dan weer een vaderfiguur: zij is de eerste aan wie ze haar echo’s wil laten zien wanneer ze zwanger is, hij is degene die in gedachten bij haar is tijdens haar bevalling.

Dat liefde hartverwarmend kan zijn, weten we allemaal. Er is niets zo universeel dan de liefde. Het is datgene dat mens en dier verbindt: liefde kennen we allemaal. Modern Love kan dan ook verwarmen. Zoals wanneer Emma (Caitlin McGee) en Joshua (Dev Patel) in de tweede aflevering zowat een liefde op het eerste zicht beleven. Maar liefde kan even hartverscheurend zijn. Een verhaal van gemiste kansen, van levens die niet geleefd worden, en dat leren we al meteen in dezelfde aflevering.

Niet zo heel modern

Hoewel de titel anders doet vermoeden, schetst Modern Love niet zo’n modern beeld van de liefde. De liefde blijft hier grotendeels beperkt tot – op één aflevering na – heteroliefde, iets dat heel on-2019 voelt. Dat is misschien een gemiste kans, maar misschien hoeft ook niet elke reeks alle vakjes van de politieke correctheid te kunnen afvinken.

Modern Love slaagt er wel in om een prachtig kleurenpalet te schilderen dat de ene keer tegenmoet komt aan de optimist die gelooft in de ware liefde en je een andere keer helemaal onderdompelt in melancholie of zelfs verdriet. Maar even vaak moeten we lachen. Met de acteur Dennis (John Slattery uit Mad Men zit in aflevering vier) die het gewend is dat zijn leven om hemzelf draait. Of met de wisselwerking tussen het hippiemeisje Karla (de geweldige Olivia Cooke) en het homokoppel dat voor openadoptie gaat in de voorlaatste aflevering (E7) én de hilarische bijrol van Ed Sheeran in die aflevering.

Hoop

De meest indrukwekkende aflevering is zonder twijfel het Crazy Ex-Girlfriend-achtige  Take Me As I Am, Whoever I Am (E3) waarin we een inzicht krijgen in hoe Lexi (een bijna onherkenbare Anne Hathaway) inzicht geeft in het leven met bipolariteit en de invloed daarvan op relaties. Hoe ze ligt te wenen op de badkamervloer terwijl haar droomdate Jeff (Gary Carr) voor de deur staat: het is een mokerslag. Maar tegelijkertijd eindigt ook deze aflevering met hoop en een wel heel moedige stap die Lexi zet.

De eerste reviews voor Modern Love zijn niet superenthousiast. Voor ons voelt vooral de tweede helft van de laatste aflevering, waarin de makers al het voorgaande op een krampachtige en kunstmatige manier willen verbinden, heel overbodig aan. Toch willen wij de serie omarmen, want ze brengt ons hoop.

Hoop, dat is het woord. In het jaar waarin series vooral inzoomen op miserie, waarin de zwartste bladzijden uit de geschiedenis het eerst aan bod komen, brengt Modern Love een sprankeltje hoop. Elke aflevering eindigt hoopvol. Waar een serie als Black Mirror je black-out wil slaan met het beeld van een onheilspellende toekomst, loopt Modern Love letterlijk en figuurlijk over van liefde. Alsof de serie ons wil vertellen dat je ’t, ook na een tegenslag, niet moet opgeven met die liefde.

Modern Love is nu te bekijken via Amazon Prime.