‘Pose’ werd enkele weken geleden op Netflix toegevoegd en – allicht omdat de reeks in dezelfde week werd toegevoegd als het hondspopulaire ‘Russian Doll’ – dat is net iets te onopgemerkt naar onze zin voorbij gegaan. Het is de laatste reeks die uit de koker van Ryan Murphy (bedenker van Glee, American Horror Story, Scream Queens, …) kwam en die op het Amerikaanse FX te zien was voor de man voor Netflix ging werken. En ook met deze achtdelige reeks bewijst hij het weer: Netflix heeft een goudhaantje binnengehaald.
De volgende vijf jaar zal Ryan Murphy (ook de bedenker van Glee, Feud, American Horror Story en American Crime Story) exclusief series gaan maken voor Netflix. Daarvoor legde de streamingdienst naar verluidt 240 miljoen euro op tafel. Murphy werkt voorlopig rond drie series waarvan we zeker al van twee van hen nog dit jaar het resultaat zouden moeten zien.
Vorige week nog raakte bekend dat Murphy deze zomer voor Netflix Hollywood zou beginnen draaien, een reeks waarover verder nog maar weinig bekend is, maar die hij zelf “a love letter to the Golden Age of Tinseltown” noemde. Meer concreet al kunnen we zijn over de andere twee reeksen die hij sinds zijn overstap ontwikkelde, ook al blijven ook daarrond wel de details nog beperkt. Over The Politician wordt nog heel erg geheimzinnig gaan, het zou om een politieke satire gaan en het gerucht doet de ronde dat Gwyneth Paltrow en Barbara Streisand deel uitmaken van de cast. Ratched is gebaseerd op de gelijknamige hoofdzuster uit One Flew Over The Cuckoo’s Nest en gaat na hoe een jonge zuster zo ontgoocheld raakt in de geestelijke gezondheidszorg en daardoor bitter wordt tegenover haar patiënten. Sarah Paulson zal hierin de hoofdrol vertolken en Netflix heeft meteen twee seizoenen besteld.
Pose speelt zich af in het New York van de jaren 80, dat toen niet de beste plek was om (openlijk) holebi te zijn. De homofobe burgermeester Ed Koch zwaaide er de plak, de nieuwe ziekte AIDS sloeg steeds wilder om zich heen en Koch deed helemaal niks. Ronald Reagan weigerde het woord AIDS in de mond te nemen, geen enkele verzekering dekte de behandeling voor de ziekte en de wereld zag het hoge sterfaantal als een soort straf van God. Dus trok de holebigemeenschap zich terug zich in ‘houses’, plekken en groepen waar iedereen (“social outcasts and misfits“), achter gesloten deuren weliswaar, helemaal zichzelf mocht zijn en waar geschitterd werd zoals dat in de buitenwereld niet kon. In de ballroomwereld mag je je verkleden en paraderen en je wordt er zelfs voor beloond door een jury en een heleboel gejuich.
In die scènes lijkt wel alsof Ryan Murphy en Baz Luhrmann samen een bad hebben genomen en met elkaar versmolten zijn voor Pose. De grootsheid die in The Great Gatsby en Moulin Rouge zat, is ook hier terug te vinden. Decadentie wordt gevierd en het is allen tezamen om ter luidst. Maar er zit ook heel veel ontroering en zelfs pijn in Pose en het is die combinatie die deze reeks zo bijzonder maakt.
Een plot krijgt vorm wanneer transgender Blanca (MJ Rodriguez) vlak nadat ze te weten gekomen is dat ze het Hiv-virus heeft opgelopen haar dromen begint na te jagen en de ballroom-groep House Of Abundance verlaat om zelf haar groep op te richten, House Of Evangelista, waar ze haar eigen ideeën zou kunnen uitvoeren op haar eigen manier.
Al snel sluit de jongeman Damon (Ryan Jamaal Swain), die verstoten is door zijn ouders omwille van zijn homoseksualiteit, zich bij haar aan. Ook Angel (Indya Moore) sluit zich bij de groep aan. Zij krijgt een verhouding met de getrouwde Stan (Evan Peters), een yuppie die werkt in de Trump Tower. De concurrentiestrijd tussen Blanca van House Of Evangelista en Elektra van House Of Abundance groeit, zeker als Blanca trofeeën begint binnen te halen waar Elektra op aast, omdat ze nu eenmaal op alle trofeeën aast. De ballroom-wedstrijden beginnen krijgen meer en meer de beladenheid en de giftigheid van een bokstoernooi tussen twee grote concurrenten, alleen doen ze het hier met giftige blikken en in baljurken vol glitter.
Drie personages om te zien:
1. Blanca Rodriguez (MJ Rodriguez)Blanca wil scoren in de ballrooms en wil niets liever dan haar vroegere mentor moeder Elektra Abundance (Dominique Jackson) overtroeven. Maar ze wil ook een huis bieden aan al diegenen die er nog geen hebben en daartoe richt ze House Evangelista op. Daar is ze streng en moederlijk: geen drugs, geen alcohol, een curfew bij het uitgaan. Net zoals een moeder dat doet.
Maar Blanca vecht ook voor gelijke rechten. In het New York van de jaren 80 keken zelfs de holebi’s op transgenders neer. Zoals één van hen zegt: “Iedereen heeft iemand nodig om op neer te kijken. En wij staan helemaal onderaan.” Maar dat aanvaardt Blanca niet. Ze vecht ervoor om bediend te worden in een blanke homoclub (“Het nachtleven in New York is gesegregeerd”, zegt de uitbater van die club.) en dat is een moeilijke strijd. Blanca gaat die uitdagingen aan die ze volgens anderen nooit kan winnen omdat ze wil dat de volgende generatie in een betere wereld zou kunnen leven. En dat maakt haar een prachtpersonage.
Damon zorgt voor de allermooiste momenten in Pose. Hij is niet trans, wel homoseksueel en is daardoor verstoten door zijn ouders. Hij vindt een thuis bij Blanca en droomt ervan om danser te worden. Het is Blanca die hem een duwtje in de rug geeft zodat hij zijn dromen durft na te jagen.
Niet ver in de reeks wordt Damon verliefd op Ricky (Dylon Burnside), een ervaring die Damon nog nooit heeft meegemaakt. Met hem beleeft hij zijn eerste date met een jongen en zijn eerste kus. Wanneer hij dan – zoals het verliefde pubers betaamt – twee uur na het uur van afspraak thuis aankomt heeft hij een gesprek met Blanca. Het onderwerp: wat doen jongens eigenlijk met elkaar als ze seks hebben?
Nog mooier wordt het wanneer zijn danslerares Helena St. Rogers (Charlayne Woodard) hem voor de eerste keer meeneemt naar een balletvoorstelling en die Damon tot tranen toe beroert. Damon is een jongen waarvan we gaan houden zijn met heel ons hart.
En ook Donald Trump is deze reeks ingesmokkeld. Niet eens impliciet, maar zeer expliciet. De jonge Stan Bowes werkt immers in de Trump Towers, in het New York van de jaren 80 het symbool van geld en geldverspilling. Stan heeft zelf nog niet zo veel geld, maar meet zichzelf die levensstijl aan. Hij koopt een Cadillac en neemt zijn vrouw Patty mee naar recepties in een jurk van 900 dollar. Allemaal aangekocht op krediet. Stan is op zijn manier een slachtoffer van de consumptiemaatschappij, hij noemt zichzelf “a brand”, een merk. Hij houdt er een bepaalde levensstijl op na omdat die van hem verwacht wordt. Hij kleedt zichzelf, spreekt en gedraagt zich op een bepaalde manier omdat dat van hem verwacht wordt.
En dan komt hij Angel tegen en wordt hij op slag verliefd. Zij is echt. Zij leeft op de manier zoals ze moet leven, ook als dat wil zeggen dat de rest van de wereld haar verfoeit. Stan wil een betere toekomst voor Angel en biedt haar een appartement aan voor een jaar. Waarop Angel reageert met: “De kans dat ik dood of in elkaar geslagen in de goot beland is net aanzienlijk gedaald. En dat is voorlopig genoeg voor mij.” Eén van de meest sympathieke personages werkt in één van de meest onsympathieke milieus. Ook dat is Pose.
Waarom kijken?
Na Transparent, hoe mooi die reeks ook was, is Pose alweer een grote stap vooruit wat betreft representatie van transgenders in televisieland. In Transparent was het nog de ondertussen niet meer onbeschreven Jeffrey Tambor die een travestiet speelde in een verhaallijn die met het seizoen ook meer en meer naar de achtergrond werd verdreven. In Orange Is The New Black liep welgeteld één transgender rond. Maar in de meeste andere series en films bleven we steken bij mannelijke acteurs die een transgender speelden. In Vlaanderen is het op dat vlak trouwens nog altijd huilen met de pet op. In Thuis werd de acteur een actrice en in Gent West werd als vanouds gewoon een vent gecast om een transgender te spelen, met erbarmelijke resultaten.
Niet zo hier. Pose is de reeks met de grootste transgender cast tot nu toe en bestaat uit gelijke delen glitter, glamour, extravagante feestjes en fun én drama en ontroering. Nooit vergeten we dat de personages uit Pose allemaal verstoten zijn en daardoor gedwongen zijn om bijvoorbeeld als sekswerker te gaan werken. Het zijn mensen die zichzelf niet mochten zijn in de maatschappij en zich genoodzaakt zagen om zich terug te trekken om achter gesloten deuren wel helemaal zichzelf te kunnen zijn.
De eerste aflevering presenteert zich aanvankelijk als een hoop clichés, maar net wanneer je denkt te weten wat voor reeks Pose is – glitter, glamour, show en disco – blijkt ze toch dieper te graven dan verwacht. Het draait immers niet om seksuele voorkeur alleen in Pose, er wordt een breder palet gekleurd.
Voor Blanca is het al snel duidelijk: “Je moet in de witte heterowereld passen om de American Dream te kunnen belichamen. Die droom ligt buiten ons bereik en dat is niet omdat we niks kunnen.” Niet alleen geaardheid speelt een rol in Pose, maar ook huidskleur. Ze zegt het zelfs letterlijk tegen Damon: “Je bent een homoseksuele zwarte jongeman, veel dieper kan je niet zinken.” We zitten dan een halfuur ver in de pilootaflevering. Een paar minuten later klinkt het: “Als je verstoten wordt door je moeder, je vader, blijf je altijd op zoek naar iemand die hun liefde kan vervangen.” En het is daar dat Pose pijn begint te doen. Wanneer de derde aflevering dan ook nog helemaal draait rond kerst, een dag die bij zowat alle personages aan pijnlijke herinneringen of aan eenzaamheid verbonden is dan weet je: Pose mikt op het hart en het werkt.
De pijn van het dromen
Het is de pijn van het dagdagelijks voelen dat de ‘eenvoudige’ dromen, de dingen waar iedereen van droomt, voor jou zo onbereikbaar zijn. Wanneer Angel (Indya Moore) in haar beroep als sekswerker op een bed ligt naast de jonge zakenman Stan Bowes (Evan Peeters) en ligt te luisteren naar I’m Not In Love van 10CC vraagt Stan haar naar haar droom. Angel antwoordt daarop met een doodgewone droom: ze wil een huis, een gezin, ze wil voor iemand zorgen en ze wil iemand die voor haar zorgt.
Wij weten dat het waarmaken van die droom allesbehalve evident zal zijn voor Angel, die nog volop aan het sparen is voor de verwijdering van haar penis. Stan van zijn kant is blank, werkt voor Trump, heeft schattige kinderen, een knappe vrouw (Kate Mara) en een mooi huis en droomt van iemand anders: van Angel. Maar hij heeft werk, vrouw en kinderen en schulden en kan ook zomaar zijn droom niet najagen.
Maar Pose is niet alleen maar miserie en drama. Het is ook plezier en vreugde. Het plezier van jezelf kunnen zijn en aanvaard worden. En het plezier van het opgaan in je passie. Zelf snappen we er absoluut geen sikkepit van, maar wanneer we het plezier zien op Damons gezicht wanneer hij begint te dansen op I Wanna Dance With Somebody (Who Loves Me) van Whitney Houston – nog altijd één van de beste popsongs aller tijden naar onze bescheiden mening – begin je zelf ook een klein beetje van die vreugde te voelen.
Pose bestaat uit acht afleveringen, maar de afleveringen variëren wel van 46 minuten tot 79 minuten. Niet zelden is een aflevering Pose dus een mini-film en vraagt het wat tijd en toewijding, maar God, wat is de reeks goed gemaakt en wat is ze aanstekelijk. Wat The Deuce is voor de opkomst van de porno-industrie in New York is Pose voor het zichtbaar maken van de holebi- en transgendergemeenschap in dezelfde stad. Twee historische reeksen. Twee keer met een bewonderenswaardig gevoel voor detail. Ryan Murphy mag nu wel naar Netflix vertrokken zijn, maar zijn laatste show voor FX was niet minder dan een bom.
Een tweede seizoen is onderweg en zou nog dit jaar in première moeten gaan, al zal het dan wel zonder de hulp van Ryan Murphy zijn.