De Nederlandse film laten we in België nogal makkelijk aan ons voorbij gaan, en dat is best jammer. Speak No Evil is een Deens-Nederlandse co-productie die zich grotendeels in Nederland afspeelt en die onze zalen wel gehaald heeft. De film ging in première op het wereldberoemde Sundance Film Festival en was voor het eerst in België te zien op het filmfestival van Oostende. En nu eindelijk ook in de zalen.

De film draait rond het Deense koppel Bjørn (Morten Burian) en Louise (Sidsel Siem Koch) die op vakantie in Italië een Nederlands koppel ontmoeten met wie het meteen klikt. Wanneer ze weer thuis zijn, krijgen ze van Patrick (Fedja van Huêt) en Karin (Karina Smulders) de uitnodiging om een weekend bij hen te komen logeren op het Nederlandse platteland. Na wat initieel getwijfel (“We hebben al twee keer gevlogen dit jaar. En is een weekend niet wat te lang?”) besluiten Bjørn en Louise en hun dochtertje Agnes (Liva Forsberg) om de reis met de auto te maken.

Eigen ervaring

Daar aangekomen blijkt het toch allemaal nogal ongemakkelijk. Nog voor de eerste maaltijd wordt Louise – die duidelijk had aangegeven vegetariër te zijn – quasi gedwongen om van het zwijn dat voor het avondeten gebraden is te proeven. Voor Agnes blijkt niets meer voorzien te zijn dan een matras op de grond naast het bed van Abel (Marius Damslev), de stille zoon des huizes die volgens Patrick en Karin sinds het einde van de reis over Agnes is blijven praten.

Regisseur Christian Tafdrup vond de inspiratie voor Speak No Evil bij een eigen ervaring: ook hij werd na een reis uitgenodigd door een Nederlands koppel waar het in het vakantieoord goed mee klikte. Tafdrup ging uiteindelijk niet op de uitnodiging in, maar begon wel te fantaseren over wat er zou kunnen gebeuren als je besloot om een weekend door te brengen bij mensen die je eigenlijk maar vaag hebt leren kennen.

Hoe langer de film duurt, hoe ongemakkelijker je je als kijker gaat voelen. Zo loopt Patrick de badkamer in om zijn tanden te poetsen terwijl Louise staat te douchen, nodigen ze het Deense stel uit voor een etentje dat ontaardt in een brasfestijn waarna de gasten zelf de rekening voor iedereen blijken te moeten betalen en is het gedrag van Patrick tegen zijn zoon Abel bij momenten wel heel naar. Blijft het sterkst bij in die context: Patrick die in woede uitbarst tegen Abel omdat hij niet in de maat danst tijdens een choreografie die hij samen met Agnes heeft uitgedacht.

Twijfel

Louise en Bjørn besluiten dan ook te vertrekken voor het einde van het weekend, maar komen op hun tellen terug wanneer het Nederlandse stel voor elk van de voorvallen wel een relativerende verklaring heeft. Zijn het opgestapelde misverstanden? Of zijn Patrick en Karin echt onaangename mensen? Christian Tafdrup laat zijn personages aan zichzelf twijfelen: zijn zij het misschien die deze vakantie onaangenaam maken? Kunnen ze gewoon niet zo goed samenleven met andere mensen? Zijn zij het misschien die te gevoelig zijn?

Het is die ongemakkelijkheid van Speak No Evil – die wordt versterkt door onheilspellende filmmuziek en troosteloze landschappen – die ons het meest zal bijblijven. Naar het einde toe vergallopeert de film zich een beetje met een plottwist die stukken gruwelijker is dan al datgene dat eraan vooraf ging. We misten daar nog een tussenstap die dit einde voor ons logischer zou hebben kunnen maken.

De film komt in de zalen net nadat de meeste mensen zomervakantie hebben gehad, maar laat Speak No Evil een waarschuwing zijn. En laat ons na de Deense films ook de Nederlandse cinema eens meer kansen geven in ons Belgenlandje.

Score: 7/10
Speak No Evil speelt nu in de zalen.