Het tweede seizoen van The White Lotus was één van de series waar dit najaar het meest naar uitgekeken werd. Vorig jaar presenteerde deze minireeks zich als een televisiepareltje dat zijn geheimen maar gaandeweg prijsgaf en dat is nu niet anders. Deze keer is het decor niet dat van Hawaii, maar bevinden we ons in Sicilië, in een andere vestiging van de hotelketen The White Lotus.

Over het eerste seizoen schreven we dat The White Lotus je vakantiewensen zou doen smelten als sneeuw voor de zon. De gasten bleven vooral in het resort en botsten daar met elkaar. In dit tweede seizoen is dat anders: Mike White speelt de troeven van Sicilië uit, de schoonheid van de omgeving, de nabij gelegen steden, de kunst en de cultuur. Zelf zei hij daarover: “Wanneer je in Italië bent, ga je niet enkel in het hotel blijven hangen.” Tegen het einde van de reeks hebben we onszelf waarschijnlijk een tripje geboekt.

Op één personage na zijn ook alle personages vernieuwd. Het enige vertrouwde gezicht in dit seizoen is Jennifer Coolidge, die Tanya McQuoid speelt, een dramaqueen die wanhopig op zoek blijft naar geluk en dat denkt gevonden te hebben bij haar man Greg (Jon Gries), tot die na enkele dagen plots weer naar huis vertrekt. Tanya voelt zich in de steek gelaten en stort haar hart uit bij haar assistente Portia (Haley Lu Richardson).

Portia wil echter liever het avontuur opzoeken en zich laten gaan in mannelijk gezelschap. Eerst laat ze haar oog vallen op Albie (Adam DiMarco), de jongste telg van het geslacht Di Grasso waarvan vader Dominic (Michael Imperioli) seksverslaafd en grootvader Bert (F. Murray Abraham) seksistisch is. Albie’s vader heeft zich laten verleiden door Lucia (Simona Tabasco), een prostituee die haar vriendin Mia (Beatrice Grannò) mee op sleeptouw heeft genomen. En dan zijn er nog Harper (Aubrey Plaza) en Ethan (Will Sharpe) en Daphne (Meghann Fahy) en Cameron (Theo James), twee koppels die met elkaar op reis zijn, maar elkaar nu ook niet zo gek sympathiek vinden.

Sardonische humor

The White Lotus opent met een scène die duidelijk maakt dat tegen het einde van de zeven afleveringen niet één maar meerdere hotelgasten om het leven gekomen zullen zijn. Wie precies en waarom, daarover tasten we in het duister, waarna we teruggeflitst worden naar de gebeurtenissen van een week eerder. Die drijvende lichamen in de zee geven The White Lotus een spanningsboog, maar het lijkt ons tegelijkertijd een verhaallijn die deze serie niet nodig heeft en die alleen maar de aandacht afleidt van waar deze serie echt om draait.

Mike White heeft een serie gemaakt waarvan het idee zo eenvoudig is als het groot is: drop een aantal totaal verschillende mensen op dezelfde locatie, laat ze met elkaar interageren en roep zo de ongemakkelijkheid van sociale interacties op. Dat doet hij met verve en hier en daar met een snuifje sardonische humor. Zoals wanneer hotelmanager Valentina (Sabrina Impacciatore) er “Peppa Pig” uitfloept wanneer Tanya vraagt aan wie Valentina denken moet als ze haar ziet. Of wanneer Dominic zich aan de receptie in bochten wringt om uit te leggen dat ook Lucia en Mia gedurende de hele week toegang tot zijn kamer hebben.

Het oude denken

Toch is het niet de humor die overheerst. Waar in het eerste seizoen de ontevredenheid van alle personages met hun leven en de uitbuiting van de plaatselijke bevolking de grote thema’s waren, gaat het hier meer om de omgang van mannen met vrouwen, de veranderende normen en waarden en hoe die voor een generatieconflict zorgen. Opa Bert moppert ergens dat er vroeger tenminste nog respect was voor ouderen, maar dat hun mening er nu niet meer toe doet. En Albie ergert zich dood aan zijn vaders en grootvaders omgang met vrouwen.

Zélf vertegenwoordigt Albie het nieuwe denken – die zelfs The Godfather afdoet als een film die past in een ouderwets denkkader – en probeert het allemaal vooral op de goeie manier te doen, en dus anders dan zijn vader. Maar net daardoor krijgt hij van Portia te horen dat hij het allemaal misschien wat té voorzichtig aanpakt. Het is uiteindelijk wel de minder voorzichtige Jack (Leo Woodall) die Portia van Albie afsnoept.

Lucia vindt in de aanwezige vakantiegasten dan weer makkelijke slachtoffers om haar grote droom te sponsoren – een winkel openen – en Mia besluit, met Lucia als inspiratiebron, om eveneens seks te gebruiken als poort richting haar droom. Mia wil immers niets liever dan zangeres worden en besluit om – één keer en voor de goede zaak – seks te hebben met de hotelpianist (Federico Scribiani) die beloofd heeft om haar nadien in contact te brengen met mensen die haar carrière vooruit kunnen helpen. Lees: mannen blijven vooral makkelijke slachtoffers als het op vrouwen aankomt.

L’avventura

Ook interessant is de dynamiek tussen de twee koppels: Daphne en Cameron kleven de hele tijd aan elkaar en lijken het de hele tijd over alles eens te zijn terwijl Harper en Ethan er prat op gaan dat ze elkaar doodgraag zien en altijd eerlijk zijn tegen elkaar, maar niet aan seks toekomen, ondanks verwoede pogingen van Harper om intieme momenten te creëren. Wanneer Harper na een nachtje weg met Daphne in het naburige stadje Noto de verpakking van een condoom vindt in hun kamer, begint ze stevig te twijfelen aan haar partner Ethan. Is hij de goeie vent wie ze dacht dat hij is? Of is Ethan ook gewoon een bedrieger, net als al die anderen, die op de tafel danst als de kat van huis is?

Valentina weet als Italiaanse vrouw al langer dat de meeste mannen roofdieren zonder manieren zijn en weet dat ze zelfs al aangesproken wordt wanneer ze ’s ochtends gewoon haar koffie gaat drinken. Ze probeert dan ook om haar receptioniste Isabella (Eleonora Romandini) een veilig toevluchtsoord te bieden wanneer ze vindt dat Rocco (Federico Ferrante), een ander personeelslid, wel heel veel om Isabella heen draait.

Het cliché van de opdringerigie Itaaliaanse man wordt door White ook prachtig weergegeven wanneer hij Harper tijdens haar bezoek aan Noto omsingeld laat worden aan de trappen van de kathedraal in de stad. “A lot of horny men in Noto”, reageert ze laconiek, terwijl ze wantrouwig om zich heen kijkt. Het is een ode van Mike White aan de Italiaanse klassieker L’avventura (1960) van wie hij een shot-voor-shot-kopie in E03 heeft gestopt.

Typerend voor HBO

In The White Lotus loopt een mozaïek van verhaallijnen doorheen een stevig dozijn personages. De minireeks richt zich meer op de geduldige kijker, want hoewel er maar zeven afleveringen zijn, heeft White wel even de tijd nodig om zijn personages te introduceren. Het zijn mensen die we enkel gedurende de week waarin ze op vakantie zijn kennen – er wordt op geen enkel moment gebruik gemaakt van flashbacks – en toch krijgen we een idee van wie die mensen zijn, hoe ze in elkaar zitten en in het leven staan. Dat dat lukt, is te danken aan ingenieus schrijfwerk en stuk voor stuk geloofwaardige acteerprestaties.

The White Lotus blaast de kijker niet weg met grootse special effects, biedt geen overvloed aan seksscènes of gruwel, maar steunt op intermenselijke interacties, dialogen en personages. Net die elementen maken deze reeks tot een reeks die typerend is voor HBO, een merk dat ooit, in andere tijden, bijna uitsluitend van dit soort reeksen afleverde: reeksen waar de kijker zelf ook een beetje moeite voor moest doen en tussen de regels moest lezen.

HBO beseft gelukkig zelf ook dat ze met deze reeks goud in handen hebben. De reeks, die oorspronkelijk maar één seizoen zou meedraaien, krijgt straks ook nog een derde seizoen.

Zowel het eerste als het tweede seizoen van The White Lotus zijn via Streamz te volgen.