Het rechts blok, dat bestaat uit de Broeders van Italië, Forza Italia van Silvio Berlusconi en de Liga van Matteo Salvini, heeft beloofd Italië politieke stabiliteit te brengen na jaren van kortstondige regeringen. Maar of er van die belofte iets in huis komt, lijkt nauwelijks twee weken na de spectaculaire overwinning van de gedoodverfde nieuwe premier Giorgia Meloni, niet echt waarschijnlijk. De alliantie heeft moeite om overeenstemming te bereiken over kabinetsposten en ze faalde voor haar eerste openbare test van eenheid in de Italiaanse Senaat. En dan zijn er nog de lijken die uit de kast blijven vallen van Meloni’s partij.
De eerste zitting van het nieuwe parlement werd geopend door Liliana Segre, een 92-jarige overlevende van de Holocaust en senator voor het leven, die, in een toespraak die een staande ovatie veroorzaakte. “Ik ga duizelen als ik eraan denk dat hetzelfde kleine meisje dat, op een dag als deze in 1938, troosteloos en verloren, door racistische wetten werd gedwongen haar lege bureau op de lagere school achter te laten, nu, door een vreemde speling van het lot, aan het meest prestigieuze bureau in de senaat sta”, zei Segre.
Het was een ferme kaakslag aan het adres van Ignazio La Russa, een politicus van de Broeders van Italië die fascistische memorabilia verzamelt, en die werd verkozen tot voorzitter van de Senaat. La Russa, een voormalige minister van Defensie wiens vader secretaris was van de fascistische partij van Benito Mussolini, was medeoprichter van de Broeders van Italië, samen met leider Giorgia Meloni, die op het punt staat premier te worden.
Benito en Romano
Net als Meloni begon La Russa, wiens middelnaam Benito is, zijn politieke carrière bij de jeugdafdeling van de de Movimento Sociale Italiano (MSI), de partij die in 1946 werd opgericht door aanhangers van Mussolini. De afgelopen dagen is er een video van hem opgedoken waarop hij temidden fascistische relikwieën te zien is die hij verzamel, waaronder foto’s, medailles en een standbeeld van Mussolini. De clip is opgenomen in 2018. In september werd de broer van La Russa, Romano, verkozen voor de Broeders van Italië in de regio Lombardije, gefilmd terwijl hij een fascistische groet bracht op een begrafenis van een extreemrechtse militant.
Meloni heeft geprobeerd de Broeders van Italië te distantiëren van zijn neofascistische wortels. In plaats daarvan presenteert ze de partij als een “conservatieve voorvechter van patriottisme” en beweerde vorig jaar dat er geen “nostalgische fascisten, racisten of antisemieten in het DNA van de Broeders van Italië” waren. Maar de lijken blijven uit de kast vallen.
Lavinia en de Zwarte Prins
Woensdag bijvoorbeeld dook een Instagrampost op van Lavinia Mennuni, kandidaat voor een ministerpost in de nieuwe regering van Giorgia Meloni, waarin ze de fascistische marinecommandant Junio Valerio Borghese “eerde”. Borghese, bijgenaamd de Zwarte Prins, sloot zich aan bij Mussolini’s pro-nazi-troepen, en in het naoorlogse Italië was hij een fervent fascist en lid van de MSI, de partij waarin Meloni haar politieke carrière begon. In 1970 was Borghese betrokken bij het plannen van een neofascistische staatsgreep, de Golpe Borghese, die in duigen viel nadat die door de pers was ontdekt. Hij vluchtte naar Spanje, waar hij in 1974 stierf.
Silvio is boos
Ondertussen is er heibel met de coalitiepartners van Meloni. Voormalig premier Berlusconi zou volgens de Italiaanse media woedend zijn op Meloni omdat ze enkele van zijn eisen voor ministerposten voor de nieuwe regering heeft afgewezen. De 86-jarige mediamagnaat zei dat zijn senatoren zich hadden onthouden bij het stemmen op Ignazio La Russa als senaatsvoorzitter vanwege het “sterke onbehagen over de veto’s die de afgelopen dagen zijn uitgesproken over de vorming van de regering”.
La Russa werd uiteindelijk verkozen tot voorzitter met 116 stemmen (van de 200), dankzij senatoren van de oppositie die hem steunden bij de geheime stemming. Voormalig zakenman Carlo Calenda, leider van de centristische partij Action, ontkende dat zijn senatoren La Russa de stemmen hadden gegeven die hij nodig had. “Ik heb er niets mee te maken”, zei hij tegen verslaggevers en hij beschreef de nieuwe voorzitter als “postfascistisch en onkiesbaar”.