Hoezeer we de terugkeer naar een normaal leven ambiëren, toch slagen we er niet in het fundamentele probleem aan te pakken. Veel deskundigen zeggen nu al te verwachten dat het eerst nog erger zal worden vooraleer het beter wordt. En dat betekent ook dat het einde van de pandemie steeds verder weg komt te liggen.
“Het kan vier tot vijf jaar duren voordat we eindelijk het einde van de pandemie zien en het begin van een normaal post-Covidtijdperk”, zei de Singaporese minister van Onderwijs vorige week nog in de Wall Street Journal.
Twee afzonderlijke Covid-19-epidemieën
De reden? “Er zijn in wezen twee afzonderlijke Covid-19-epidemieën: een epidemie met de ‘oude’ variant, waarbij het aantal besmettingen afneemt, en een andere epidemie, met de (nieuwe) variant, waarbij het aantal besmettingen toeneemt.” Dat staat te lezen in een rapport van het Nederlandse Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM).
De Franse econoom Jean Pisani-Ferry, die vooral bekend is van zijn werk voor president Emmanuel Macron, somt in een opiniestuk op de website van Project Syndicate 4 feiten op die maken dat we niet vooruit raken.
De dode hoek van de westerse vaccinatiestrategie: 4 feiten
1. Het voortdurend muteren is het belangrijkste kenmerk van een virus. Covidvarianten zullen zich blijven vermenigvuldigen en zo de belangrijkste bedreiging worden. Zo is de ‘Braziliaanse’ variant opgedoken in Manaus, een stad die reeds voor 60% door het originele coronavirus was getroffen. (Nieuwe varianten hypothekeren dus de ‘collectieve immuniteit’.)
2. Varianten reizen. De Braziliaanse variant is ondertussen al in Duitsland ontdekt; de Britse in de VS.
3. Met die feiten geconfronteerd blijven er twee opties over:
a) het virus (en zijn varianten) op een gecoördineerde manier wereldwijd bestrijden,
b) alle grenzen sluiten en elk land het virus op zijn eigen grondgebied laten uitroeien.
4. De huidige strategie, die een combinatie is van “vaccin-nationalisme” en half-open grenzen, is gedoemd te mislukken. De rijke landen zullen erin slagen zich te beschermen. Maar ze zullen voortdurend opnieuw worden besmet door varianten die ontstaan in arme landen. Omdat die het zich niet kunnen veroorloven hun bevolking te vaccineren. In dat verband is na oorlogs- en politieke vluchtelingen straks ook sprake van Covidvluchtelingen.
COVAX: onbemind, niet onbekend
Het enige internationale antwoord dat vandaag wordt geformuleerd op deze problematiek is het COVAX-initiatief (van de Wereldgezondheidsorganisatie WHO).
Dat heeft tot doel amper 20 procent van de bevolking van de arme landen te vaccineren. Dat is onvoldoende om de epidemie uit te roeien. Verder is COVAX vandaag voor slechts voor ongeveer een derde gefinancierd.
Pisani laat nog opmerken dat het vaccineren van driekwart van de mensen die in arme landen wonen 30 miljard dollar zou kosten. Of 3 miljard mensen a rato van 10 dollar per vaccin. Dat is exact 1/200ste van de miljarden die vandaag al zijn uitgegeven om de economieën van de rijke landen overeind te houden.
