Het gaat niet goed met Marieke Vervoort: de voormalige paralympische atlete lijdt al jaren aan progressieve tetraplegie en dat wordt steeds erger. De helse pijnen die haar ’s nachts én overdag wakkerhouden, lieten haar al een euthanasieverklaring opstellen, maar totnogtoe vocht Vervoort steeds verder. Maar in een emotionele post laat ze nu weten “dat ze niet weet hoe land ze dit volhoud.”

Marieke Vervoort is ziek, zwaar ziek. Waar ze in 2016 en 2012 hoge ogen gooide op de paralympische spelen, is de fut er nu uit. In Rio pakte ze met haar herkenbare doorzettingsvermogen een zilveren en bronzen medaille, ook in Londen resulteerden intensieve trainingen in medailles en internationale erkenning.

Emotionele video

Maar tegen Vervoorts, of ‘Wielemie’ zoals ze ook gekend staat, tetraplegie is geen trainingsplan of doorzettingsvermogen opgewassen. Ze is nu grotendeels verlamd en de pijnen worden steeds intensiever. Ze lag ook even in het ziekenhuis en verwachtte daar ook wat langer te moeten blijven, maar dat ging niet door. Een emotionele video op Facebook kwam er wel. Het is niet de eerste keer dat Vervoort moet aangeven dat het moeilijk wordt om verder te gaan.

“Je zult wel verwonderd zijn. “Ik, nu al thuis?” Ze hadden me gezegd dat ik voor een lange periode in het ziekenhuis zou moeten blijven, wat dus niet het geval was. Het is ondertussen tien voor drie en ik heb nog geen oog dichtgedaan”, klinkt het. “Het is verschrikkelijk, ik kan niet slapen van de pijn. Ik kan dit niet meer volhouden. Nu weten jullie dat ik weer thuis ben en onmenselijke pijnen beleef. Ik weet niet hoe lang ik dit volhoud. Byebye!”

Euthanasie

Vervoort gaf net na haar prestaties in Rio een persconferentie en een reeks interviews waarbij ze aangaf haar euthanasie-aanvraag in orde gebracht te hebben. Dat haalde veel aandacht in de internationale pers, zeker in landen zoals Groot-Brittannië, waar euthanasie wel op de agenda staat, maar zeker nog niet legaal is.

Toch is het niet allemaal kommer en kwel. Vervoort schreef ook nog een begeleidend tekstje: “Wetende dat ik zulke pijnen ook moest doorstaan in mijn topsportperiode, ben ik des te meer fier op mijn palmares. Mijn lijdensweg is op zich al topsport”, zegt ze daarin. Maar er is ook een woordje van dank voor haar omgeving. “Ik kon dit ook alleen waarmaken door mijn vaste achterban en ouders die dag en nacht voor me klaar staan en natuurlijk ook al die fantastische fans! Believe you can! Yes you can!”

Wie meer wil lezen over Marieke, kan dat in haar eigen woorden. Ze schreef over haar carrière in Wielemie en over hoe ze omgaat met haar ziekte in De Andere Kant Van De Medaille.