The Sandman is één van die reeksen waar al enige tijd reikhalzend naar wordt uitgekeken en dat heeft niet alleen met het prijskaartje te maken. De reeks is het duurste DC-project tot nu toe en werd gebaseerd op de stripreeks van Neil Gaiman. Die naam brengt altijd verwachtingen met zich mee: Gaiman zag eerder ook al Lucifer  en American Gods bewerkt tot uitstekende televisiereeksen en brengt ons in The Sandman opnieuw in contact met mythologische en historische figuren. In The Sandman maken we kennis met Morpheus, heerser over de droomwereld, die na 70 jaar gevangenschap vrijkomt. Wij spraken met Mason Alexander Park die Desire speelt, “de belichaming van alles wat je wil, wat het ook is en wie je ook bent”. Nou!

Mason Alexander Park: De kijkers mogen echt een unieke en extravagante fantasyreeks verwachten. Neil Gaiman is sowieso een icoon, maar The Sandman is één van zijn meest bijzondere werken en de adaptatie ervan is ook zo sterk dat alle emoties die ik voelde toen ik jonger was opnieuw naar bovenkwamen. Ik heb de boeken talloze keren herlezen en ik ben ook de show al voor de tweede keer aan het bekijken. (lacht)

Hoe was het om voor deze serie op set te staan?

Park: Superfijn, maar jammer genoeg ook wel behoorlijk kort. Ik denk dat ik meer tijd in quarantaine heb gezeten dan dat ik effectief op de set heb doorgebracht. (lacht) Ik keer in heel wat van de afleveringen terug, maar het was ook mogelijk om mijn scènes te groeperen in een aantal uren werk. Mijn tijd daar was dus beperkt, maar ik durf echt te zeggen dat die momenten wel tot de mooiste en meest magische van mijn carrière behoren.

De meeste personages in The Sandman cirkelen rond Tom Sturridge (Dream) heen, ik heb scènes gedeeld met Tom en met Donna Preston, die Despair speelt. Dat is één van de redenen waarom ik de pers rond deze show zo graag mee verzorg: eindelijk kom ik in contact met al die magnifieke mensen die ook deel uitmaken van deze show. Ik heb Patton Oswalt en Gwendoline Christie kunnen ontmoeten op Comic-Con en ik denk dat ik even hard fan ben van hen in de serie als alle mensen die daar voor hen stonden aan te schuiven. (lacht)

Heb je een favoriete scène?

Park: Ik hou echt van m’n allerlaatste scène. Ik mag er niet te veel over weggeven, maar het is een scène tussen mezelf – Desire – en Dream. Naar mijn gevoel kwamen alle verschillende lagen die je in de relatie tussen die twee personages kan vinden samen in die scène en dat geeft de scène haar gewicht.

Iedereen gerepresenteerd

Zijn er dingen die je specifiek hebt gedaan ter voorbereiding?

Park: Ik ben de hele stripreeks opnieuw gaan lezen. Ik heb heel de reeks gelezen en toen ik daar doorheen was, ben ik opnieuw begonnen, maar ben ik me beginnen focussen op het deel ervan dat we gebruikt hebben voor deze verfilming. Ik heb ook naar de audioboeken geluisterd, dat was iets dat ik zelfs al aan het doen was voor ik wist dat ik gecast was in deze show. Ik ben ermee begonnen toen ik in Nieuw-Zeeland in quarantaine zat voor de shoot van de Netflixserie Cowbow Bebop. Ik mocht in die periode elke dag een uurtje gaan wandelen en tijdens die wandelingen luisterde ik naar The Sandman.

Dat doen heeft me veel gegeven om mee te werken omdat je hetzelfde verhaal in een ander medium gepresenteerd krijgt, wat het ook weer een andere ervaring maakt. Die verschillende benaderingen hebben me wel geholpen om mijn personage later vorm te geven.

The Sandman is ook een erg eigentijdse show, dat merk je aan hoe er omgegaan wordt met het verwijde perspectief op de genderrollen.

Park: Neil en showrunners David S. Goyer en Allan Heinberg hebben samen met iedereen die betrokken was bij de show The Sandman in een hedendaags jasje gestoken. Het is een verbreding van de geest van de originele beeldverhalen: ook die waren behoorlijk divers voor de tijd waarin ze gepubliceerd werden. Desire, mijn personage, bijvoorbeeld, wordt niet toegeschreven aan één specifiek gender. Dat was behoorlijk vooruitstrevend van Neil Gaiman als je bedenkt dat hij al in 1987 aan The Sandman beginnen werken is en dat de beeldverhalen vanaf 1989 gepubliceerd zijn. Deze show is daar het verlengstuk van: de tijden zijn veranderd, hoe we naar gender kijken is geëvolueerd en deze serie reflecteert dat.

Ik ben een non-binair acteur, ik ben gecast om een belangrijk non-binair personage neer te zetten en het is niet eens een issue in de plot, het is gewoon zo. Dat is de droom, daar moeten we meer en meer naartoe. Het maakte me op verschillende momenten erg emotioneel toen ik voor het eerst naar de serie keek.

The Sandman had er makkelijk heel anders kunnen uitzien als het enkele jaren geleden gemaakt was, nu past de show gewoon heel erg in de wereld waarin we vandaag leven. Werkelijk iedereen kan zichzelf erin herkennen en gerepresenteerd zien.

Het doet me nog meer hopen dat The Sandman een wereldwijd fenomeen wordt en dat we misschien daardoor ook de casting in een nieuw tijdperk kunnen brengen, een tijdperk waarin de beste persoon voor de rol gekozen wordt, ongeacht wat hun gender is.

Neil Gaiman op Twitter

Misschien gaan er ook mensen zijn die niet zo blij zijn met die vooruitstrevendheid. Bereid je je voor op negatieve reacties?

Park: Neil Gaiman is een meester op het internet, echt: je moet ‘m volgen op Twitter! Ik laat het dealen met die eventuele minder goeie reacties graag aan hem over. (lacht) Het is altijd gevaarlijk wanneer je een verhaal waar zo veel mensen van houden een nieuwe vorm gaat geven. Want mensen leven al lang met hun favoriete verhaal en hebben zich er daardoor ook al lang hun eigen beeld over gevormd.

Als de visie van de makers dan niet hun visie blijkt te zijn, dan kunnen mensen soms…boos worden. (lacht) Maar dat is niet erg, want ook daar spreekt passie uit. Maar dat Neil dan iemand is die zo actief is op sociale media, maakt dat hij dingen ook makkelijker kan kaderen. Hierdoor kunnen die mensen die initieel misschien teleurgesteld waren rechtstreeks van Neil kunnen horen waarom er bepaalde keuzes gemaakt zijn. Dat stelt me wel gerust.

Wat hoop je dat mensen meenemen uit de show? Wat hoop je dat ze voelen?

Park: Ik wens elk van de kijkers toe dat ze voelen wat ik voelde toen ik voor ’t eerst keek. Ik hoop dat het een transformatieve ervaring wordt, een ervaring die hen doet voelen, en verlangen, en dromen. The Sandman is echt uniek en valt met niets anders te vergelijken en vertelt een verhaal dat me al keer op keer ontroert heeft. Ik hoop dat onze kijkers dat ook zo zullen ervaren.

Dit interview kwam tot stand met de medewerking van Valeriya Gornostayeva.

Alle afleveringen van The Sandman zijn vanaf vrijdag 5 augustus te streamen via Netflix.