’t Is weer voorbij die mooie zomer. En dus mogen de blockbuster weer voor even in de kast en is er weer plaats voor een ander soort film. It kunnen we nog bij de late zomerfilms rekenen – die heeft zich gewoon van week vergist – maar Maudie is het soort film die we de volgende weken hopelijk vaker gaan zien: de charmante film die ons hart weet te veroveren.

It: één lange, amusante aflevering van Stranger Things

Als er remakes gemaakt worden van de films die in je jeugd populair waren, dan weet je dat je stilaan oud begint te worden. Ghostbusters is al de revue gepasseerd, evenals Poltergeist, en nu is het alweer de beurt aan It.

De film uit onze jeugdherinnering was blijkbaar een mini-reeks in twee delen, maar wij hebben ‘m alleszins altijd in één zit bekeken. Mijn broer en ik gingen It telkens we bij de oma logeerden lenen bij de buurvrouw. Die verzamelde Suske & Wiske-albums, maar op een mooie dag duwde ze ons dus ook eens die video in handen met die enge clown op de cover. Te weten: ik was een jaar of acht (1994), mijn broer was vier jaar jonger. Keer op keer gingen we die video terug halen, we waren stilletjes gefascineerd door die bloederige film met die clown. En toch heeft geen van ons beide er een clownfobie aan overgehouden.

Kort samengevat speelt It zich af in het kleine stadje Derry waar statistisch gezien meer mensen dan gemiddeld sterven, en al zeker meer kinderen dan gemiddeld. In dat stadje is de zomervakantie net aangebroken en dat wil zeggen dat Bill, Ben, Ritchie en Stanley de godganse dag door de straten fietsen of gaan zwemmen in de steengroeve, beducht voor pestkoppen als Henry en Patrick.

Hun angsten nemen plots een andere vorm aan wanneer ze allemaal onverklaarbare fenomenen zien. Zoals zombies. Of Georgie, het verdwenen broertje van Bill. Of een badkamer die helemaal bespoten wordt met bloed. En telkens lijkt de clown Pennywise, een enge clown die in het riool woont, er wel iets mee te maken te hebben.

It is dus een remake, maar behalve de openingsscène en de figuur van de clown Pennywise staat ons nog weinig voor de geest uit het origineel zodat we de film redelijk onbevangen konden bekijken. Die openingsscène van het jongetje dat zijn boot in de plassen volgt, recht het riool in, was voor ons redelijk iconisch. Blij dat dat ook zo in de filmversie is beland.

Verder deed It ons – anno 2017 – vooral denken aan een lange aflevering van Stranger Things, mede doordat de plaats van actie van de jaren 50 (in de miniserie en het boek) is verplaatst naar de jaren 80. Wij kunnen ons echt nog wel iets voorstellen bij een spelletje als Street Fighter of bij hoe schaamtelijk het was om fan te zijn van New Kids On The Block.

De broers Duffer die Stranger Things hebben ontwikkeld hebben nooit onder stoelen of banken hebben gestoken dat ze Stranger Things hebben gemaakt als ode aan de horror uit hun jeugd, waaronder dus It. De vergelijkingen tussen die reeks en deze film zijn frappant: het gaat hier ook om een stel kinderen – onder andere ook een nerd en een dikkerdje – die godganserdagen door de straten fietsen, vervolgens kennis maken met een meisje (Beverly, geweldig vertolkt door Sophia Lillis).

Het is fijn dat er in een horrorfilm als It ook nog plaats is gebleven voor dat soort scènes. Voor de scènes die vriendschap vieren. Voor de outsiders tegen de pestkoppen. En voor de eerste verliefdheden van enkele van de jongens op de charmante Beverly.

Eveneens is It het verhaal van de jeugd tegen de volwassenen.Dat komt het meest tot uiting in het feit dat de kinderen op geen enkel moment met hun angsten en belevenissen hulp gaan vragen aan de volwassenen. Er is dan wel een avondklok ingesteld, maar verder lijken de volwassenen niet echt wakker te liggen van het grote aantal verdwijnende kinderen. En de rare voorvallen, die zijn blijkbaar enkel te zien door kinderogen. Bovendien wordt Beverly misbruikt door haar vader en wordt Henry, die meer dan enkele psychopatische trekjes vertoond, geterroriseerd door de zijne.

It duurt twee uur en een kwartier, maar dat was er niet aan te voelen. De film rolt voorbij en de enge momenten zijn voldoende in evenwicht gebracht met de momenten over vriendschap en ontluikende verliefdheid.

De ongemakkelijkheid die we destijds voelde bij het kijken van de originele It en die ons telkens naar diezelfde video deed grijpen, voelden we ook nu weer. Dat wil zoveel zeggen als: de sfeer is intact gebleven.Pennywise is klaar om ontdekt te worden door een nieuwe generatie.

Maudie:Traditioneel, charmant en Oscarwaardig

Zonder bijzondere verwachtingen de filmzaal binnenstappen en geraakt worden door de charme van een film: het overkomt ons gelukkig nog regelmatig. Deze week had Maudie ons sterk te pakken, een film gebaseerd op het leven van schilderes Maud Lewis.

Maud Lewis heette eigenlijk Maud Dowley in de geboortekribbe, maar mat zichzelf de naam Lewis aan in een later stadium in haar leven. Maud (Sally Hawkins) is een zorgenkind voor haar familie, want ze is kreupel geboren en loopt krom van de artritis. Wanneer de ouders van Maud sterven – we bevinden ons in Nova Scotia, Canada, aan het begin van de jaren 30 – wil haar broer Charles niet voor haar zorgen en ook tante Ida ziet de permanente zorg voor Maud niet zitten. Dus gaat de jonge vrouw zelf op zoek naar een oplossing en biedt ze zichzelf aan bij Lewis Everett (Ethan Hawke), een norse visventer en dorpszonderling die op zoek is naar een huishoudster.

Everett neemt Maud in huis, aanvankelijk met tegenzin. Hij betaalt haar amper iets en laat haar goed voelen dat ze helemaal vanonder aan zijn prioriteitenlijstje staat en dat Maud hem maar goed dankbaar moet zijn. Maud, van haar kant, maakt er het beste van, probeert het goede in de man te zien en probeert regelmatig te schilderen, iets waar ze altijd al kalm en vrolijk van werd. Ze begint met eenvoudige tekeningetjes te maken op de muren van het huis van Everett – vogels, bloemen en een enkele kip – en daar wordt haar werk opgemerkt door Sandra (Kari Matchett), een Amerikaanse die gecharmeerd is door de kunst van Maud, haar om meer tekeningen en schilderijen vraagt en ook bereid is om ervoor te betalen. Maud begint met haar schilderijtjes te ondertekenen met M. Lewis (de voornaam van Everett), want hoewel zij al het schilderwerk doet, laat hij haar ook schilderen en dus vormen de twee – zo zegt Maud – een samenwerkende vennootschap.

En zo ontwikkelt Maudie zich verder op twee sporen: enerzijds wordt de kunst van Maud bekender en bekender, zelfs tot op het punt waar de televisie op de oprit staat. Anderzijds betrapt Everett zichzelf erop dat hij meer en meer om Maud gaat geven. Hij blijft mopperen als zij hem om iets vraagt, maar draait ook altijd bij en zo komt het zelfs dat de twee huwen.

Maudie is een traditioneel, maar charmant filmpje dat zachtjes je hart voor zich wint. Ethan Hawke is, zoals meestal, goed in zijn rol, maar hier is het Sally Hawkins die de show steelt als de altijd positieve Maud. Ze beweegt zich zo natuurlijk als kreupele, lichtjes gebogen en moeizaam, dat het wel de echte Maud Lewis lijkt en dat we bereid zijn onze schoen op te vreten als ze niet genomineerd wordt voor een Oscar voor deze prestatie.

Een tweede punt dat Maudie zo hartveroverend maakt, is het feit dat de film ons laat stilstaan bij wat geluk kan zijn. Wanneer Maud haar tante Ida een laatste keer gaat bezoeken, zegt die haar “Jij bent de enige van de familie die gelukkig is geworden”, waarop zij bescheiden antwoordt met “Ik denk het.”

Even later, wanneer Everett Maud zegt dat ze ook veel beter had kunnen krijgen als hij, zegt Maud “Ik heb alles wat ik nodig heb om gelukkig te zijn.” Het is mooi om twee mensen op het grote scherm te zien die niet op het allerhoogste mikken, maar gewoon tevreden zijn met wat – en wie – ze hebben.

Maudie is geen spektakelfilm en zal sowieso maar een select publiek bereiken, maar de mooie fotografie – de landschappen en de zonsondergangen zijn prachtig –, de prachtige muziek van Michael Timmins, met additionele muziek van onder andere Lisa Hannigan en Cowboy Junkies, en de verlegen glimlachjes op het gezicht van Sally Hawkins zijn drie redenen om je door het regenweer te begeven, richting donkere zaal.