Denemarken is 2 miljard kwijt aan een oplichter, maar ook België is de klos, voor hoeveel?
In de International New York Times van 9 oktober 2018 staat een verbijsterend artikel op de voorpagina.
Met de simpelste truuk is de Deense Staat maar eventjes 2 miljard lichter gemaakt. Een zekere meneer Shah, van Indische komaf en werkzaam bij de Rabobank in Londen op de dividenden-desk, vond een gat in het Deense systeem, en sluisde 3 miljoen dollar PER UUR uit de Deense staatskas. Uiteindelijk kon de fraude ongemerkt oplopen tot 2 miljard Euro, het equivalent van een luxe openbaar zwembad of een parelnieuw groot schoolgebouw in elk Deens dorp of stad.
Het systeem kwam hierop neer: op dividenden aan haar aandeelhouders betaalt de vennootschap, neem Carslberg nu we in Denen zijn, aan de bron roerende voorheffing. In Denemarken is dat 27%, België altijd op kop als het op belastingstarieven aankomt roomt 30% van de winstuikeringen af.
Maar ingevolge dubbelbelastings-verdragen is deze belasting niet verschuldigd door buitenlanders. Die worden op deze inkomsten al in hun eigen land belast. Buitenlanders kunnen dus bij Carlsberg het netto-dividend krijgen, maar daarbovenop kunnen ze van de Denemarken de door Carlsberg in hun naam betaalde roerende voorheffing terugvorderen, vermits ze als buitenlander deze belasting niet verschuldigd zijn.
Een administratie van één man zonder kwalificaties
Laat nu de dienst die een stempel zet op al die aanvragen in Denemarken bemand zijn met (letterlijk) één man, die bovendien nog weinig, eigenlijk geen, kaas gegeten heeft van internationale hightech financiën. Onze Deen, die redelijk voorspelbaar Sven Nielsen heet, de plaatselijke Jan Janssens zeg maar, moet enkel nagaan of de ingediende formulieren volgens de regel zijn, en zo ja, zet hij er zijn ouderwetse rubberstempel op, en wordt de ontvangen roerende voorheffing verder stroomafwaarts uitbetaald aan de buitenlander.
Meneer Nielsen liet zich graag een biertje trakteren in de kroeg op de foto, en hielp tijdens die consumptie graag een handlanger van Shah door hem haarfijn uit te leggen hoe de papieren juist ingevuld dienden te worden om met zijn fraaie rubberstamp te kunnen worden voorzien. Inmiddels zat Shah in London ook niet stil en trommelde een hele rits Amerikaanse pensioenfondsen bij elkaar, waarvoor hij zich dan als vertegenwoordiger kon uitgeven.
Shah nam dan een aankoopoptie, een belofte om aandelen te kopen, op een flink pak -zeg maar-Carslberg aandelen. Zogezegd namens de pensioenfondsen om het geloofwaardig te houden. Hij diende voor die aandelen-OPTIES dan een aanvraag in om de roerende voorheffing terug te krijgen die natuurlijk enkel voor de aandelen gold. Meneer Nielsen kende het verschil niet tussen eigendom van aandelen en eigendom van een koopoptie op aandelen en stempelde het volgens zijn eigen in de kroeg verschafte instructies FORMEEL juist opgestelde formulier af voor zijn goede vriend Vargas, de Kopenhaagse handlanger van Shah.
Van zodra de roerende voorheffing was terugbetaald deed Shah als de bliksem zijn aankoopoptie van de hand, en werd dus nooit aandeelhouder van Carlsberg. Op die simpele manier wist hij 2 miljard Euro te incasseren waarmee hij nu in Dubai een luxeleven leidt (al kan hij daar niet weg zonder door Interpol te worden geklist, maar met 2 miljard op de bank is dat probleem relatief).
Hoeveel is België kwijt, en waarom horen we er hier niets over??
