Een hond kan een erg belangrijk familielid worden, en het is dan ook moeilijk om te denken aan de dag dat we hem/haar veel te vroeg moeten afgeven. Soms moet het gepland worden, en dan kan je er maar beter het beste van maken. Dat wordt duidelijk na de laatste dag van Duke.
Dukey kwam drie jaar geleden bij de familie Roberts, maar al na anderhalf jaar werd kanker vastgesteld. Hij werd geopereerd, zijn poot geamputeerd, en kreeg chemotherapie. Duke werd genezen verklaard, maar nog een jaar later zagen zijn baasjes een nieuwe zwelling aan de schouder van zijn geamputeerde been. Opnieuw kanker, en een tumor die enorm snel groeide.
De dag kon Dukey nog goed doorkomen, maar de nachten werden steeds moeilijker omdat de tumor zijn ribben begon te spreiden. Het was een moeilijke beslissing, maar uiteindelijk werd gekozen om hem te laten inslapen om hem te beschermen tegen meer pijn. Dukey had een prachtige laatste dag, die volledig werd vastgelegd door fotograaf Robyn Arouty. Het verhaal dat ze op haar blog neerschreef, gaat nu de hele wereld rond.
Ik ben vandaag gestorven. Door Duke Roberts
En ik at veel hamburgers. We hebben een feestje gehouden.
Ik heb nog wat gelachen.
En nagedacht over hoe ik het hier ga missen.
We hebben moppen verteld.
Maar er waren ook serieuze momenten.
Kristen kwam langs. Zij is mijn groomer, en mijn vriend.
Toen we op de dierenarts aan het wachten waren, stelde Kristen voor een wandeling te gaan maken. Toen zei iemand: “Misschien kunnen we nog even spelen in het waterpark.” En weg waren we!
Je weet toch dat ik je ga missen hé?
En jou ook eh.
Je gaat toch wat op mijn familie moeten letten.
Je hebt me gehoord eh?!
We werden wat nat vandaag.
En we lachten nog wat.
En we voelden ons dankbaar.
We hebben de regels vandaag gebroken.
Ik luisterde naar spelende kinderen in de verte. En ik dacht aan de twee baby’s thuis. Ik hield ervan hen te beschermen.
Ik ontspande me vandaag.
Ik voelde geen pijn. Ook al werd de tumor zo gigantisch groot.
Ik voelde de liefde rond mij.
Ik zei vaarwel aan mijn prachtige vriendin Kira. Ze stond bij me toen de dokter zei dat het tijd was. Ik was opgewonden, aan het springen en gelukkig.
Al zei ik niet vaarwel. Ik zei tot ziens.
Man, wat heb ik geluk gehad. Onze tijd was kort. Maar jullie gaven me beide een tweede kans, en hebben er ten volle van genoten. Je hield ervan als ik naar je keek. Daar zal ik nooit mee stoppen.
Dukey
