Op papier klonk het fantastisch: een experimenteel regisseur die een musical zou draaien die grotendeels in België zou worden opgenomen met een soundtrack van Sparks en hoofdrollen voor Adam Driver en Marion Cotillard. In praktijk was Annette voor ons een gelegenheid om te leren met de teleurstellingen die het leven ons voor de voeten werpt om te gaan.

Het verhaaltje in Annette draait om de controversiële komiek Henry McHenry en de populaire operazangeres Ann Defrasnoux. De twee worden verliefd, worden een celebritykoppel en zijn niet veel later de trotse ouders van Annette. Niet veel later volgen echter enkele tegenslagen met financiële moeilijkheden tot gevolg. Maar wanneer Henry ontdekt dat zijn dochter een bijzonder talent heeft, denkt hij de uitweg uit alle moeilijkheden te hebben gevonden.

Het meest bijzondere aan deze film is het huwelijk tussen de muziekgroep Sparks – bestaande uit de broers Ron en Russel Mael – en de Franse regisseur Leos Carax. Hij gebruikte een nummer van hen in zijn film Holy Motors (2012), zij lieten hem opdraven voor een bijdrage aan hun nummer When You’re A French Director (2017). Een verdere samenwerking was een organisch gevolg van wederzijdse sympathie. De broers Mael bedachten het verhaal oorspronkelijk om er zélf een musical van te maken, waar ze dan mee op tournee zouden gaan. Maar het project bleek te moeilijk en te duur om mee te touren dus werd het idee omgevormd tot het scenario van Annette. Ze ontmoetten Leos Carax toen hij in Cannes was met Holy Motors (2012) en het begin van een samenwerking was geboren.

Prachtige openingsscène

Een samengaan van deze twee werelden kan niets anders dan absurditeiten opleveren en in het begin van de film levert dat zelfs een pracht van een scène op: we zien Carax in de opnamestudio achter een grote mengtafel zitten, de gitaren worden uit hun cases gehaald en ingeplugd, Carax roept zijn dochter, vraagt “So may we start” en dan barst de song los. Het is meteen het beste nummer en de beste scène uit de hele film. De broers komen in beeld, er wordt wat gemopperd over het budget, Marion Cotillard en Adam Driver komen erbij, Een beetje later krijgen de acteurs ostentatief in beeld een nieuwe jas toegeworpen voor een snelle kostuumwissel. De bedoeling is duidelijk: je moet beseffen dat je naar een film zit te kijken. Op het einde van het nummer komt zelfs zijn zestienjarige dochter Nastya Carax nog eens in beeld, degene aan wie de film is opgedragen. Wie haar kunstzinnige Instagrampagina eens een bezoek brengt, ziet dat de appel niet ver van de boom gevallen is en dat ook zij een beeldkunstenaar is.

Maar na dat openingsnummer lijkt die speelsheid helemaal weg en ontvouwt zich een klassiek verhaal dat draait rond liefde en tragedie. Daarbij valt helaas op hoe zwak de nummers zijn en hoe slecht er gezongen wordt. Zowel Driver als Cotillard hebben in eerdere projecten al gezongen en toch valt het hier keer op keer tegen. De gezangen van Adam Driver zijn dan nog knullig sympathiek, maar na twee uur verliest ook dat zijn charme en heeft de acteur nergens kunnen verbergen hoeveel moeite hij heeft kunnen doen om een beetje in de toon te blijven.

De grenzen aftasten

We hebben beide protagonisten ook al beter zien acteren, Adam Driver nog vorige week in The Last Duel. Marion Cotillard leek ons vooral verkeerd gecast, hoeveel sympathie we ook voor haar hebben: chemie met haar tegenacteur was er niet. De enige acteur die enige indruk heeft nagelaten in deze film was Simon Helberg die als ‘The Accompanist’ enige melancholie in zijn personage weet binnen te brengen.

De beste scènes zijn die waarin Driver op het podium staat – en niet zingt! – als komiek Henry McHenry die steeds een nieuwe manier vindt om zijn publiek te verrassen, boos te maken en tegen zich in het harnas te jagen. Hij tast de grenzen af, gaat eroverheen om te zien wat het publiek allemaal pikt en saboteert tenslotte ook zijn eigen succes. Het leek ons een grote metafoor voor de manier waarop Leos Carax zijn films maakt: hij daagt zijn publiek uit, tast zijn grenzen af, gaat eroverheen en schrikt tenslotte zijn publiek af.

Uiteindelijk blijkt Annette een grote allegorie om dingen te vertellen over succes én de gewilligheid van een publiek. Wanneer Henry zijn dochter Annette richting een carrière in de showbizz duwt, is er hier en daar een kritische stem te horen (“Uitbuiting!”), maar uiteindelijk wil de grote massa toch wel weer zien waar al de fuzz om draait. Hetzelfde bij de gewaagde comedy die Henry brengt: iedereen vindt dat hij te ver gaat, maar tegelijkertijd zitten zijn zalen wel vol en wil iedereen wel zien hoe (zelf)destructief de ster nu weer zal zijn.

Het mooiste vonden wij de kleine opdracht die Leos Carax aan het einde van zijn film in beeld bracht, “pour Nastya.” Deze film is naast een creatief product ook een blijk van vaderliefde. Als hij daarnaast nu ook nog een goeie film gedraaid zou hebben zouden we ’t hier over een pareltje gehad hebben, nu over een jammerlijke mislukking.

Score: 5/10