Over Bridgerton, de reeks die op Netflix te bekijken is sinds kerstdag 2020, is al veel gezegd en geschreven. Het ging dan om de pikante seksscènes die hun weg hadden gevonden naar dubieuze sites. Over een verkeerde weergave van de geschiedenis in de casting. En die vermoeiende polemieken ontnamen ons de zin om te kijken. Toen we de serie dan toch aanvatten zagen we iets heel anders. Iets dat ons tot onze verrassing heel erg beviel.

De reeks is gebaseerd op de gelijknamige boekenreeks van Julia Quinn. Die focust op de Bridgerton-familie, bestaande uit acht kinderen – vier jongens en vier meisjes – en hun moeder, die weduwe is. In elk van de boeken volgen we het pad naar de liefde van één van de acht, in de achtergrond van de high society in Londen van begin 19^e eeuw. In het eerste seizoen ligt de focus op Daphne (Phoebe Dynevor), de oudste dochter van het gezin, die op de talrijke bals op zoek gaat naar een geschikte partner.

Ze loopt daarbij Simon tegen het lijf, een begeerlijke vrijgezel die het op een akkoordje gooit met Daphne: ze zullen doen alsof ze verliefd zijn op elkaar, maar enkel en alleen om Daphnes plaats op de huwelijksmarkt daarmee te verbeteren. De hertog heeft immers een panische angst voor de liefde en heeft zijn vader op diens sterfbed gezworen dat hij nooit voor erfgenamen zal zorgen. Die haat jegens zijn vader lijkt groter dan de liefde die hij voor Daphne voelt.

82 miljoen keer bekeken

Daarmee volgt showrunner Chris Van Dusen het verloop van de boeken. Het eerste boek was namelijk The Duke And I. Het is dan ook niet ondenkbaar dat Netflix uiteindelijk acht seizoenen van Bridgerton zal laten maken. Dat de serie nu al zeker is van een tweede seizoen hoeft niet te verbazen, want Bridgerton schoot stevig uit de startblokken. De serie werd de populairste titel in 83 landen en werd op amper 28 dagen tijd 82 miljoen keer bekeken, wat het de populairste Netflix Original ooit maakte.  

Op dit punt had de reeks ons nog steeds niet mee. Daarbovenop werd er in de berichtgeving rond de reeks ook nog eens gefocust op de vele seksscènes en hadden we de laatste tijd al iets te veel matige Netflix-series gezien die hun bestaansreden ontleend te lijken hebben aan het feit dat er in elke aflevering minstens één totaal overbodige seksscène in geforceerd zat. Ook het feit dat een productie betrof van Shonda Rhimes maakte ons niet warm. De dame mag dan wel erg succesvol zijn met shows als Grey’s Anatomy, Private Practice, Scandal en How To Get Away With Murder: de eerste show die ons wist te grijpen moest ze nog maken.

En dan was er nog de tweet van Assita Kanko, Europees Parlementslid voor N-VA. Zij schreef dat “geschiedenis en gezond verstand gegijzeld worden door de woke cultuur.” Haar punt: het is onmogelijk dat een zwarte man hertog én meest begeerde vrijgezel kan zijn in 1800 in Londen. Historisch gezien heeft ze natuurlijk gelijk, maar Bridgerton is fictie en in fictie kan er veel, ook wat niet écht kan. Dat heeft niet noodzakelijk met geschiedvervalsing te maken. Door een andere versie van de geschiedenis te presenteren – zie ook het mooie Hollywood van Ryan Murphy – kan je ook net kritiek formuleren op die geschiedenis. In je serie kan je de wereld laten zien zoals hij was. Of je kan de wereld laten zien zoals hij zou moeten geweest zijn. Dat is wat Bridgerton doet. Terloops, zonder al te veel aandacht te schenken aan huidskleur. Net zoals het in de wereld zou moeten zijn.

Natuurtalent Phoebe Dynevor

Ook met die seksscènes bleek het overigens wel mee te vallen. Wie Bridgerton kijkt voor de seks zal lang op zijn honger blijven zitten. De seksscènes die er zijn, zijn functioneel en helemaal niet zo expliciet. We leven toch in het jaar 2021, nee? Voor ons kaderden de scènes in de ontwikkeling van hoofdpersonage Daphne, die helemaal niets van liefde en seks weet op het moment dat ze met de hertog in het huwelijksbootje stapt. Hij vertelt haar zelfs hoe ze moet masturberen! Overigens, wat een natuurtalent en ontdekking is Phoebe Dynevor!

Bridgerton was voor ons vooral een ode aan de liefde. De ware liefde, die in de reeks omschreven wordt als een hoogst zeldzaam goed. Maar ook als je gematcht werd aan een onbekende partij kon je van elkaar leren houden. In de laatste aflevering wordt aan moeder Featherington – van een iets minder fortuinlijke familie – hoe je 22 jaren kan samenleven met een man van wie je niet houdt. “Je leert elkaar aanvaarden”, is haar antwoordt, “en je leert houden van je gezamenlijke creaties: je kinderen.” Het is misschien een ouderwets antwoord anno 2021 waar er meer gescheiden wordt dan van onderbroek gewisseld, maar we vonden het iets mooi en vertederend hebben.

Reputatie is alles

Anno 1800 was het immers nog belangrijk om met de juiste partij te trouwen. Een jongeman of juffrouw uit de juiste familie, met voldoende middelen, een goede reputatie en niet te veel bagage. Of je dan verliefd was op elkaar of niet, dat was eerder bijzaak. Reputatie was alles. In de serie krijgt die reputatie de stem van Julie Andrews in de vorm van de periodieken van Lady Whistledown. De macht ligt bij haar, want het is zij die reputaties kan maken of kraken. Die families een toekomst kan geven of ontnemen. Daarmee is Bridgerton ook een kritiek op de kracht van de media, die dezelfde macht heeft. Zorgvuldigheid is vandaag – in de tijd van sociale media en fake news – belangrijker dan ooit tevoren.

Bridgerton was voor ons een erg aangename verrassing. We zijn benieuwd naar wat er nog komen gaat, naar meer gekostumeerde pracht en zoektochten naar liefde. Momenteel zijn we vooral benieuwd naar het seizoen rond Eloise. Claudia Jessie steekt elke scène als de jonkvrouw die droomt van een ongehuwd zelfstandig bestaan en het hebben van een baan en vooral niet wil zijn wat er allemaal van haar verwacht wordt.

De focus in het volgende seizoen zal liggen op Anthony Bridgerton, de rokkenjager die ook niet meteen de intentie heeft om te trouwen.