Het was pure waanzin vorig jaar in februari. Air Traffic kondigde zowaar een comeback aan met een concert in Het Depot in Leuven. 24 uur later was Het Depot niet één, maar drie keer uitverkocht. Nochtans had het bandje dat ooit dankzij Afrekening-hits en optredens op Rock Werchter, Pukkelpop en Pinkpop het etiket “veelbelovend” opgekleefd kreeg ooit maar één plaat uitgebracht: ‘Fractured Life’. We zijn nu één jaar later en nog steeds is de gekte nog niet gaan liggen: niet één, maar twee keer heeft de band de AB uitverkocht.
Destijds hield de groep ermee op omdat hun drummer er niet veel zin meer in had. De groep vroeg meer van hem dan hij erin had willen investeren. In plaats van een andere drummer te zoeken besloot het viertal dan maar om voor onbepaalde tijd de pauzeknop in te drukken. “Onbepaalde tijd” zou tien jaar gaan duren. Nu zijn ze terug, met dezelfde drummer. Of er nieuw werk aan zit te komen is nog maar de vraag, maar één nieuwe single is alvast opgenomen en op eigen verzoek hebben ze ook een slot gekregen op het podium van Rock Werchter deze zomer.
Aan populariteit heeft Air Traffic duidelijk nog niet moeten inboeten, al zijn we er zelf nog niet uit of er ook meer in zit dan nostalgie naar tien jaar geleden toen een aanzienlijk deel van het publiek zijn puber- dan wel studentenjaren beleefde. Feit is dat Air Traffic tien jaar geleden een heel fijne debuutplaat heeft gemaakt en dat de meeste van die nummers nog wel fier overeind staan. Charlotte heeft nog steeds de potentie om uit te groeien tot een festivalanthem, Never Even Told Me Your Name is plezant zonder meer en als Chris Wall zijn ziel blootlegt in I Can’t Understand of een ingetogen nummer als Empty Space dan zijn we geneigd hem te geloven.
Die stem!
Het is trouwens zonder twijfel die Chris Wall die het sterkste punt van Air Traffic blijft. Zijn stem lijkt altijd een beetje over te slaan wat hem een grote eigenheid geeft. Hij is ook een verdienstelijk pianist, want laat ons eerlijk zijn: het is de piano die het geluid van Air Traffic weet te onderscheiden van andere soortgelijke bandjes, zoals Starsailor.
No More Running Away is na meer dan tien jaar nog altijd het prijsbeest, ook al is dat getrommel dan wel gepikt van There There van Radiohead. Het was daarom des te vreemd dat dat nummer ergens in het midden gedropt werd, terwijl het de voorgaande avonden de reguliere set had afgesloten. Helemaal bij Radiohead aanleunen deden ze in het door een zware baslijn voortgedreven Take Your Hands Off Me, een nummer dat in 2008 al live werd gespeeld en als demo in 2014 werd vrijgegeven door de band.
Nieuw werk?
Het zwakke punt van Air Traffic was dat de band om hun tijd te vullen zowat alles moest spelen wat ze ooit wel of net niet hadden opgenomen. Zo speelde ze ook het b-kantje Left Out In The Rain, een nummer waarvan we begrijpen waarom het nooit meer dan een b-kantje was. Almost Human was het enige echt nieuwe nummer in de set en net dat bleek een heel flauwe bedoeling. Het lijkt wel alsof Air Traffic met dit nummer probeert aan te sluiten bij moderne popgroepen als Bastille terwijl ze dat nu net niet zouden moeten doen. Air Traffic klinkt anders dan al wat vandaag populair is, net omdat ze tien jaar hebben stilgelegen. Dat gegeven zouden ze moeten omarmen.
Of er nog nieuwe muziek van Air Traffic komt, is nog niet helemaal duidelijk. De comebackconcerten willen we als “degelijk” bestempelen. Air Traffic laat de indruk na die een bandje met één plaat uit heel vaak nalaat: er waren hoogtepunten, maar niet alles was even sterk. Het is goed gedaan, maar laten we eerlijk zijn: we vinden dit met z’n allen goed omdat het nostalgie is, niet omdat het écht goed is. We zien Air Traffic nog minstens één keer terug: voor het hoofdpodium van Rock Werchter op vrijdagnamiddag 6 juli.