In de finale van De Mol is er altijd een mol, een winnaar en … een verliezend finalist. Het is de minst eerbiedige plaats om te halen in de finale, maar toch blikt Michèle met een heel positief gevoel terug op haar deelname.
“Toen ik de spot zag schijnen op Alexy ging er een gevoel van trots door me heen. En het gevoel dat alles op z’n plek viel. Er had dit seizoen echt geen betere winnaar kunnen zijn”, reageert Michèle, die de finale eigenlijk “verloor” van Alexy. Zo bekijkt ze het echter niet. “Teleurgesteld en de finale van De Mol? Dat zijn twee begrippen die niet samen horen.”
Complimenten voor Alexy
Michèle is dus absoluut niet bitter dat ze niet gewonnen is. “Alexy heeft het spel op een prachtige manier gespeeld: scherp observerend, analytisch en met de aanpak van een echte wetenschapper. Ik deed ontzettend graag proeven met hem. Hij bracht altijd rust, bleef logisch redeneren, zelfs onder zware druk. En zijn geheugen is ongelofelijk. Ik weet zeker dat we over tien jaar nog gesprekken zullen hebben waarin hij zegt: ‘Weet je nog, toen Sarah dat deed?’ en dan volgt hij met elk detail.’
Ze verbaasde zichzelf door de finale te halen. “Na de jungleproef was ik er zo zeker van dat ik naar huis moest, dat ik in mijn hoofd al afscheid had genomen. Ik was klaar om mijn lief en zoontje terug te zien. Alles wat daarna kwam, voelde als een onverwacht cadeau. Ik vertrek met een rugzak vol onvergetelijke herinneringen en negen vrienden voor het leven. Hoe kan je dan teleurgesteld zijn?”
Complimenten voor Sarah
Ook voor mol Sarah heeft Michèle complimenten in overvloed. “Sluw, slim en vastberaden. En ja, ook genadeloos. Maar dat wil je net! Je wil geen mol die medelijden krijgt of twijfelt. Sarah ging all-in, voluit voor de laagste groepspot ooit. Het was hard tegen hard dit seizoen. We hebben écht moeten knokken voor elke euro in de groepspot.”
En daar houdt het nog niet op. “Wat Sarah zo’n sterke mol maakt, is hoe ze het spel keihard speelde, maar tegelijk ook oprecht naast ons stond”, zet Michèle haar lofzang verder. “Ze troostte, steunde, was er als vriendin. Die combinatie van koel, strategie en warme menselijkheid: dat maakt haar een fenomenale mol. En een prachtige vrouw.”
Verdacht door Vlaanderen
Michèle werd door televisiekijkend Vlaanderen bijna even veel verdacht als Sarah. Maar dat vindt ze zelf bijzonder. “Ik zat niet vaak op de plekken waar het grote geld te winnen viel: niet uit de container geraakt, niet bij de eersten in de trein, niet bij de skydivers, enzovoort. Als ik de mol was, dan was ik wel de minst efficiënte ooit. Ik reageerde vaak ook op totaal andere manieren dan de mol zou doen: zo was ik bij de bevrijding van Pedro oprecht teleurgesteld dat er voor pasvragen gekozen werd. Dat zou de mol niet doen: die zou dat goedpraten om de kans groter te maken dat het later nog eens gebeurt! Maar goed, in De Mol geloof je vaak wat je wil geloven.”
Daardoor verschenen er ook de wildste theorieën over Michèle. De vreemdste die ze zelf kon vinden ging simpelweg over haar naam. “Ze zeiden dat mijn naam Michèle, mijn ronde hoofd (de O) en mijn ketting met een L samen het woord MOL vormen! Terwijl die L natuurlijk gewoon staat voor Leo, mijn zoontje, en mijn partner Laurens. De molloten gingen echt ver. De kamer van de mol in aflevering 1 was nummer 504. En mijn favoriete mollenjager Marc Denys uit de Krant van West-Vlaanderen ontdekte in mijn boek Tot op het bot dat op oagina 504 de titel ‘10.3’ staat. En ja, een 3 lijkt op een M en een 1 op een L. Creatief? Absoluut! Correct? Euh … (lacht)”.
Hete pepers
Michèle was de enige die haar bord met twee hete pepers leeg wist te eten, ook al had ze dus een peper meer dan de andere twee finalisten. “Al zaten er vijftien pepers in en vielen al mijn tanden uit, dat bord moest leeg. Ik dacht aan Nimrod die zichzelf had opgeofferd voor 5.000 euro. Dan kon ik wel wat afzien voor 1.000 euro vond ik. Je hebt als kandidaat zo wein ig zelf in de hand, dus als er eens iets is dat je alleen kan binnenhalen, ging ik er keihard voor om de groepspot te verhogen. Zoals ik mijn arm eraf heb geroeid in de drakenboot, of mijn stem schor heb gebabbeld in de toeristenbus.”
Die drakenboot ziet Michèle ook als een van haar hoogtepunten. “Dat was pure teamkracht. Els haar ogen stonden in vuur en vlam, bij Pedro werd een oerbeest wakker en we roeiden alsof ons leven ervan afhing. Die euforie achteraf, ik krijg nog kippenvel als ik eraan denk.” Ze haalt ook nog de fietstocht van Nimrod aan als een hoogtepunt. “Bij de treinproef, toen wij uitgeschakeld waren, zagen we plots een fietser met een blauw helmpje langs de trein racen. ‘Is dat Nimi?’, riep iemand. We klopten als gekken op het raam en moedigden hem aan, ook al hoorde hij ons natuurlijk niet. Dat was zo’n absurd moment.”
De verdomde molkoffer
Maar er is nog een ander moment dat voor Michèle alles overstijgt. “Het ultieme hoogtepunt was de molkoffer zien ontploffen, dat was zo symbolisch. Ik was zó fier dat Alexy, Nimrod en ik in de twee laatste afleveringen nog flink wat geld voor de groepspot hadden verdiend. Het ging niet om het geld, maar om die groepswinst. Dat gevoel pak je vooral altijd mee.”
We zagen Michèle doorheen de afleveringen vaak vloeken op die molkoffer. “Ik heb die koffer vaker vervloekt dan ik kan tellen. Maar het gekke was: tijdens de proef vergat je die koffer gewoon door de adrenaline. Pas achteraf, als we analyseerden wat er misliep, dachten we: zou dat door de molkoffer komen? Je kon er ook totaal niet op anticiperen, het kon eender wat zijn. Zelfs tot in de finale wist ik niet exact wat er wanneer ik misgelopen met die koffer. Maar één ding is zeker: ik heb zelden zo genoten als toen die molkoffer de lucht in vloog.”