2018 was een topjaar voor gamers, niet in het minst voor PlayStation-fans. Met ‘God of War’ en ‘Marvel’s Spider-Man’ kreeg PlayStation zelfs twee absolute topgames helemaal exclusief voor het platform. Gooi daar nog ‘Red Dead Redemption 2’ bij, en je weet dat je dit jaar goed zat met je PS4-controller in de hand. De beste PlayStation-games van het jaar? Hier is onze top tien!
10. Detroit: Become Human
Hier hadden een hoop andere titels kunnen prijken, want er verdienen verschillende games om in deze top tien te staan. Maar wij sluiten ‘m af met Detroit: Become Human. Enkel alleen al om wat ze er bij Quantic Dream van hebben proberen maken. Detroit: Become Human is meer een interactieve film dan echt een puur game en dus zal het geen spek zijn voor ieders bek, maar het is wel een van de cleverste verhalende games ooit gemaakt.
Acquired taste
Detroit: Become Human is een neo noir-thriller. Je speelt in Detroit: Become Human als verscheidene androïdes in het Detroit van het jaar 2038, waar miljoenen robots de arbeid van de mensen hebben overgenomen. Het verhaal draait rond het verlies van de greep van de mensheid op de eerste zich perfect gedragende robots. De game is confronterend, en gaat zware thema’s als racisme niet uit de weg.
Zoals met alle creaties van David Cage, is Detroit: Become Human een kwestie van acquired taste. Als je geen fan bent van het genre, gaat Detroit: Become Human je misschien niet bekeren, maar het is een ongelooflijk gepolijst verhalend avontuur dat op niets anders lijkt op de PlayStation 4. Het verdiende dan ook terecht een plaatsje in onze top tien van beste PlayStation 4-games ooit en nu dus ook eentje tussen de beste PlayStation-games van het jaar.
9. Call of Duty: Black Ops 4
Activision nam voor de nieuwste Call of Duty een zwaar besluit: ze maakten voor het eerst komaf met de single-player-campagne. Een gewaagde zet, maar het zorgde er wel voor dat ze een briljant gevarieerd multi-player aanbod konden voorzien.
Blackout
Naast de bekende Zombie-modus, die groter en meeslepender is dan ooit, was het toch vooral Call of Duty z’n eigen battle royale-modus Blackout die het spel een plaatsje op deze lijst doet krijgen. Ook bij Activision konden ze het overduidelijke succes van Fortnite en PUBG niet meer negeren, en dus werd Blackout dé speerpunt van Black Ops 4. Een duidelijke kopie van de gekende formule, maar de Call of Duty-nuances voegen nieuw leven toe aan de enorme 100 player survival experience.
Het is dus een heel ander pakket dan we van een normaal Call of Duty-game gewend zijn, maar dat is uiteindelijk een goede zaak: het is de beste release in de franchise in jaren en een die ons alvast happy zal houden tot de Call of Duty van volgend jaar.
8. Assassin’s Creed Oddysey
Ubisoft heeft naar schatting al zo’n 120 miljoen Assassin’s Creed-games verkocht sinds de franchise begon in 2007. In de follow-up van dit jaar, Assassin’s Creed Odyssey, bouwt Ubisoft Quebec voort op de pijlers van zijn voorganger, het al memorabele Origins, en gooit het zich vol vertrouwen in de nieuwe richting van de reeks.
Alweer een stap vooruit
Een verhaal van meer en beter dus. Het resultaat is een Assassin’s Creed-game die eindelijk even groot is als de aspiraties die Ubisoft voor de franchise heeft gehad sinds het elf jaar geleden werd gelanceerd. Als er iets aan te merken valt op Odyssey, dan is het dat het soms zelfs te groot aanvoelt voor zijn eigen bestwil. Er zijn talloze momenten waarop verkennen, het voltooien van missies en reizen van A naar B het tempo aanzienlijk kan vertragen. De wereld waarin het spel zich afspeelt, is buitensporig groot (twee keer groter dan Origins, dat al enorm was).
Desondanks is de ambitie van Assassin’s Creed Odyssey bewonderenswaardig. Hoewel de grootschalige campagne – die meer dan 50 uur duurt – soms vermoeiend kan zijn en sommige functies niet echt de impact hebben die ze zouden moeten maken, is Odyssey alweer een stap vooruit.
Lees hier onze review: De nieuwe Assassin’s Creed, Odyssey, is gewoon nog meer, nog groter en nog beter.
7. Dragon Ball FighterZ
We moeten eerlijk zijn, wij hadden onze twijfels toen we Dragon Ball FighterZ in handen kregen. Ondanks veelvuldige pogingen was het voor de Dragon Ball-mangareeks nog steeds wachten op een videogame-klassieker die naam waardig. Wij hadden eerlijk gezegd de hoop al opgegeven. Maar dat lijkt nu te voorbarig geweest te zijn, want met Dragon Ball FighterZ krijgt de reeks eindelijk de game die het verdient.
Liefde voor de manga
De game slaagt net daarin waar zowat alle voorgaande Dragon Ball-games de tanden op stukbeten: de chaos tijdens de gevechten in de manga kunnen overbrengen, maar zonder de controls nodeloos complex te maken. Zowel visueel als technisch zit de game dan ook nagenoeg perfect in elkaar. Maar de game is ook overduidelijk gemaakt met liefde voor het bronmateriaal. Zo zitten er een hoop extraatjes in die ook de grootste Dragon Ball-fans (of zeg maar freaks) zullen bekoren.
Als je de juiste personages aan elkaar linkt, kan je verschillende leuke verwijzingen naar de manga op je bord krijgen. Zet je Goku tegenover Frieza, dan zou het wel eens kunnen dat je met een strong attack zomaar de iconische scène waarin Goku Frieza van de kaart veegt, zal zien. Of wat dacht je van Yamcha die deze keer de Saibaman van Nappa weerkaatst en zo Nappa zelf naar het hiernamaals stuurt.
Het zijn die kleine dingen die van een al heel goed game een must have maken voor Dragon Ball-fans en eigenlijk ook gewoon voor alle arcadegamers.
Lees hier onze review: Dragon Ball FighterZ geeft de Dragon Ball-reeks eindelijk de game die het verdient.
6. Shadow of the Tomb Raider
Shadow of the Tomb Raider is alweer de twaalfde game uit de reeks rond Lara Croft, en het is het derde deel van een verhaal dat in 2013 werd opgestart. Met 63 miljoen verkochte games in al die jaren, en een reputatie als echte videogame royalty, was de nieuwe Tomb Raider dan ook meteen één van de meest verwachte games van het jaar.
Replay-value
Wat gameplay betreft, is er geen grote stap vooruit gezet. Close combat is wellicht het zwakste aspect van de game. De verbeterde stealth-moves zijn de uitzondering. Maar waar Shadow of the Tomb Raider echt scoort, is de fascinerende combinatie van adembenemende graphics en een slim level-ontwerp. Dit is een game met, bijvoorbeeld, een spiegelpuzzel in een kamer waar de kruisiging van Christus wordt nagespeeld door geposeerde gemummificeerde lijken (ja, for real).
Wat misschien wel wat tegenvalt, is dat iet of wat gamer in minder dan 25 uur door het hele spel gaat. Maar, er is zo veel te vinden en te ontdekken door af te wijken van de snelst mogelijke route, dat Shadow of the Tomb Raider wel replay-value heeft. Wat ook helpt, is een systeem waarbij je de moeilijkheidsgraad erg goed kan tweaken. Je kan bijvoorbeeld combat moeilijker maken en puzzels makkelijker. Je kan zo op 27 verschillende manieren spelen.
Hoewel Lara’s nieuwste optreden het actie-avonturengenre niet echt naar nieuw territorium pusht, is het een van de meest gepolijste en leuke exploration-games ooit.
Lees hier onze review: Apocalyps Wow: Shadow of the Tomb Raider stelt niet teleur.
5. Shadow of the Colossus (Remastered)
Deze kon hoger gestaan hebben, moest het niet om een remastered versie gaan van een game die ondertussen al van 2005 dateert. Maar dat een game die al dertien jaar oud is nog steeds een plekje in deze lijst kan veroveren, spreekt eigenlijk al voor zich. De game werd volledig herbouwd voor PlayStation 4 met prachtige 4K/HDR-visuals en die maken de ervaring des te indrukwekkender.
Alles voelt kolossaal
Het verhaal is simpel: dood zestien unieke, angstaanjagende monsters om zo een jong meisje te redden. Maar zo simpel als de premisse is, zo uitdagend zijn de zestien ‘eindbazen’. Want waar je in andere games vaak hordes kleinere en gemakkelijkere opponenten moet verschalken voor je aan die irritant sterke eindbaas begint, krijg je hier gewoon enkel en alleen eindbazen op je bord: zestien kolossen die elk een puzzel op zichzelf zijn.
Waar de game in uitblinkt, is het gevoel van grootte. De schaal van Shadow of the Colossus voelt immens, en ook vandaag de dag, waar zowat elke game uitpakt met een gigantische wereld, is dat nog zo. Zo’n kolos voelt ook echt zo aan: kolossaal.
Maar de game doet ons ook nadenken, want verwacht geen gejuich na het neerslaan van zo’n monster. Geen XP, geen geld, niets. Een ijskoude stilte waarin het hoofdpersonage Wander lijkt na te denken of het het allemaal wel waard is. Wat hem betreft, is dat een moeilijke vraag. Was Shadow of the Colossus het ons waard? Absoluut.
4. Monster Hunter: World
Monster Hunter: World is al de vijfde in de reeks maar is ongetwijfeld de beste. Waarom? Wel, de titel zegt, raar genoeg, al voldoende. Waar de vier voorgaande games nog logisch genummerd waren (2, Tri en 4) kreeg de vijfde in de reeks de naam Monster Hunter: World. De vijfde Monster Hunter is dan ook gewoon één grote wereld, in plaats van een game die bestond uit verschillende zones zoals z’n voorgangers.
Net dat tikje beter, mooier, grootser en leuker
In Monster Hunter speel jij, nogal logisch, een Hunter die monsters moet vangen of doden. Slaag je daarin, word je beloond met loot waarmee je betere wapens en en pantsers kan maken, die je dan weer nodig hebt om sterkere monsters aan te kunnen. Ben je die dan weer te snel af, krijg je weer loot waarmee je je items weer kan upgraden en ga zo maar door. Echt heel gevarieerd is het niet, maar toch voelt Monster Hunter nooit monotoon of repetitief aan.
De monsters zijn weer magnifiek tot leven gebracht en ze leven deze keer nog meer in een echt levend ecosysteem, waar je ook gebruik van kan maken tijdens je ‘jacht’. Monster Hunter: World doet alles net dat tikkeltje beter, mooier, grootser en leuker dan de voorgaande games in de reeks. Het leverde hen de titel van Best Role-Playing Game van 2018 op de Game Awards op en meteen ook een verdiend plekje in onze top tien.
3. Marvel’s Spider-Man
Er werd lang uitgekeken naar deze Spider-Man, ook door ons. De open world-gameplay, waarbij je je dus van de ene wolkenkrabber naar de andere kan slingeren, zorgde ervoor dat dit een superheldengame was dat je in huis moest halen. En dat bleek ook, want het kroonde zich met meer dan 3,3 miljoen verkochte exemplaren in de eerste drie dagen tot de snelst verkopende PlayStation-exclusive ooit. Daarmee doet het dus beter dan de volgende game op dit lijstje God of War.
Door de straten vliegen, is subliem
Niet alleen de manier waarop je door de straten kan vliegen, zorgde ervoor dat dit een uniek open world-game is. Het verhaal en de personages lenen zich perfect tot het genre. Nog nooit voelden we ons echt zo sterk de superheld waarmee we aan het spelen waren. Waar in verschillende andere open world-games de reis van de ene missie naar de andere een struikelblok is “waar je nu eenmaal door moet”, is het door de New Yorkse straten vliegen net een belangrijk onderdeel van Spider-Man.
De sidequests, die gaan van het neerhalen van een villain tot het redden van een duif, voelen heel natuurlijk aan maar kunnen na een tijdje wel repetitief worden. Het hoofdverhaal is ook aan de korte kant (reken er zo’n twaalf uur voor), al krijg je er wel nog drie DLC-verhalen van om en bij de drie uur bij. Ook de open wereld zorgt ervoor dat je je toch langer dan dat kan amuseren met Spider-Man, maar die speeltijd vervalt in het niets bij wat Rockstar Games dit jaar presteerde (daarover later in deze lijst meer).
Desalniettemin is dit een game die je absoluut in huis moet halen. Het rondvliegen door de straten is zo subliem dat je alleen al daarvoor er het geld voor zou willen neerleggen.
2. God of War
Echt, het is met pijn in het hart dat we deze op nummer twee moeten zetten. In elk normaal jaar zou God of War de gedoodverfde nummer één zijn, maar 2018 was geen normaal jaar als het over videogames gaat. God of War is een haast perfect game, maar zelfs de grootste Kratos-fan moet toegeven dat er dit jaar eentje beter was.
De Leviathan Axe? Werkelijk geniaal
Gamers wisten niet echt wat ze moesten denken toen plots bekend raakte dat er een nieuwe God of War zou komen. De eerste trilogie, met al z’n spin-off games, was een afgesloten verhaal. Er was ook geen god meer over, dus waar zouden ze dan naartoe moeten met GoW 4? Wel, naar de Noorse mythologie dus. Maar dat was niet de enige verandering. Kratos had plots een lange baard. En die baard zorgde ervoor dat hij een pak minder opvliegend was dan hoe we ‘m hadden leren kennen in de eerste games. Oh ja, hij heeft nu ook een zoon, Atreus. En shit, z’n iconische Blades of Chaos heeft hij ook ingeruild … voor een bijl.
Wat te veel veranderingen aan een game die zichzelf doorheen de jaren had geperfectioneerd (alsof dat nog moest, want de eerste God of War was een nagenoeg perfect game). Maar zowat elke nieuwigheid was een succes. De verhalende, meer emotionele stijl? Een voltreffer. De samenwerking met Atreus? Super. De Leviathan Axe, die Kratos na het gooien zelf kan terugroepen (use the force, Kratos)? Werkelijk geniaal.
Baldur
De game heeft één minpunt, en het is een opmerkelijk. God of War blonk al die jaren uit door hun heel sterke en indrukwekkende boss fights. Ze openden hun games ook altijd met een sterke baas, waardoor je meteen in de game werd gezogen. Maar net daar wringt ‘m deze keer (een beetje) het schoentje. Vele van de boss fights zijn eigenlijk kopieën van elkaar, met enkel een andere kleurtje en één of twee speciale aanvallen hebben ze hun er toch wat gemakkelijk van af gemaakt.
Al moet het ook gezegd: de gevechten met Baldur maken dat allemaal nog meer dan goed (in de video zie je het eerste gevecht met Baldur). Het is voor het eerst dat je je als Kratos ook echt een god voelt, die iemand met één slag door een stenen blok kan slaan. Hoe ze Baldur hebben aangepakt, belooft veel goeds voor de komende God of War-games. Maar ook als die er niet komen of, hoe ongeloofwaardig ook, niet goed zouden zijn, is deze er eentje voor de geschiedenisboeken.
En het blijft uiteraard niet bij één game, want producer Cory Barlog bevestigde al dat hij maar liefst vijf nieuwe God of War-games wil maken!
1. Red Dead Redemption 2
Het moet voor vele developers toch pijnlijk geweest zijn, de release van Red Dead Redemption 2. Plots zagen ze hun hoop op prijzen (en de eerste plaats in dit lijstje) in rook opgaan. Want, dat is toch voor iedereen duidelijk, Red Dead Redemption 2 is de beste game van het jaar. Punt. Geen discussie mogelijk.
Gedetailleerd
Red Dead Redemption 2 is fabelachtig mooi, verbazingwekkend gigantisch en tot op het irritante gedetailleerd. Bijvoorbeeld: Red Dead Redemption 2 is zo gedetailleerd dat zelfs het haar en de baard van hoofdpersonage Arthur Morgan in real time groeien. Als je niet wilt dat Arthur als een of andere Wild West-yeti eindigt, moet je naar een van de kappers van de game. Dit is ook een game waarin je vermagert of verdikt naargelang hoe weinig of hoeveel je eet (of waar zelfs de testikels van je paard gaan krimpen bij koud weer, ja, echt!).
Zelfs na uren spelen, zal je nog kleine dingen opmerken die je kin op de grond doen vallen. Als ze op voorhand stelden een open wereld te hebben gecreëerd zoals we die nog nooit hebben gemaakt, wel, dan hebben ze gewoon gelijk. Elk personage is aanspreekbaar, de wereld wemelt van de sidequests en ‘strangers‘ die je hulp kunnen gebruiken en dan moeten we het nog over de main story hebben.
Beter dan de hype
Red Dead Redemption 2 is op dat vlak veel minder flashy dan je zou verwachten. Het is meer een roman dan een game, met verhaallijnen die steunen op emotie, psychologie en ethiek. Dat maakt dat het niet altijd even snel vooruit gaat. Komt daar nog bij dat je voor grote delen van het spel zowat alle verplaatsingen met je paard moet doen. En als je de kaart van Red Dead Redemption 2 bekijkt, dan zie je meteen dat dat een hele opgave kan zijn.
Maar, dat is allemaal muggenziften in het licht van de grandeur van deze game. Hoe goed is Red Dead Redemption 2? Wel, minstens zo goed en zelfs beter dan de hype. Als je maar één game koopt, moet het absoluut deze wonderlijke Wild West-quest zijn. Er is momenteel niks beter.
Lees hier onze review: Is Red Dead Redemption 2 de beste game ooit?