Wat als Meyrem Almaci in Antwerpen de lijst had getrokken voor Groen? En wat als ze gedurfd hadden om de werkelijke kopman van het kartel Groen-sp.a in Gent, Filip Watteeuw, uit te spelen? “Een groene golf”, zo sprak voorzitter Almaci, en dat was het ook gisteren. Maar Groen benutte de kansen die ze kreeg absoluut niet.

Een ploeg met heel veel middenveld, maar geen spitsen. Zo kan je misschien de groenen nog het best omschrijven. Of anders: een ploeg die z’n spitsen niet durft op te stellen.

Misschien meest frappant is Gent. Daar haalt de nummer vijf op de kartellijst Groen-Sp.a dik 8.000 voorkeurstemmen en zit in de nek van de lijsttrekker, die er maar 11.000 haalt. Die nummer vijf is niet zomaar iemand, maar Filip Watteeuw, de Gentse groene schepen. Hijzelf en zijn partij claimden het kopmanschap niet op de kartellijst, die lijst die trouwens hardnekkig door iedereen nog steeds sp.a-Groen werd genoemd. Niet langer: Watteeuw heeft dat omgedraaid.

In de media werd die keuze voor andere kopstukken ook zo goed als genegeerd. Het was niet Rudy Coddens (sp.a) noch Elke Decruyenare (Groen) maar steeds Watteeuw die in debat mocht met uitdager Mathias De Clercq (Open Vld) en het daar goed van af bracht. Veel beter in elk geval qua communicatie dan partijgenoot en ‘kopvrouw’ De Cruyenaere, die tijdens de campagne haar partij geen cadeau’s deed met een erbarmelijk interview over de sociale huisvestingsmaatschappij WoninGent.

En wie vanmorgen op Radio 1 nog eens Rudy Coddens (sp.a) beluisterde, moet eerlijk zijn: een fantastische communicator zal die man ook nooit worden. Hij bleef systematisch herhalen dat “één derde van de kiezers” gekozen heeft voor het project van het kartel. De sjerp voluit claimen durfde hij ook niet langer, dat zou ook bijzonder pijnlijk na de uitslag.

Want vooral sp.a is vanmorgen z’n wonden aan het likken in Gent. Binnen de kartellijst van Groen-sp.a zijn de stemmen massaal naar Groen gegaan. Dankzij de voorkeurstemmen gaan de groenen waarschijnlijk 14 zetels overhouden, terwijl de sp.a er nog 7 overhoudt. Die verhouding wijst erop dat de verkeerde partij en de verkeerde man de lijst trok. Want als Watteeuw op een 5de plek al 8.000 stemmen kon halen, wat had hij dan als lijsttrekker gedaan? Die vraag laat een bittere nasmaak.

Antwerpse pyrrusoverwinning

In Antwerpen dringt dezelfde vraag zich op: was dit de juiste kopman? Wouter Van Besien (Groen) was en is altijd meer een verzoenend figuur geweest, geen sterke debater, maar een verbindende man. Perfect dus om een kartellijst met sp.a te trekken, wat ook het initiële plan was.

Maar toen dat kartel voor de verkiezingen in Antwerpen wel al scheurde, bleef Groen koppig vasthouden aan Van Besien als spits. Terwijl op de bank Meyrem Almaci bleef, iemand die telkens opnieuw laat zien dat ze in debatten meer dan haar mannetje kan staan in duel met Bart De Wever (N-VA). Die krampachtige houding maakt dat Groen in Antwerpen strandde op 18 procent. Dat is natuurlijk wel een historisch hoge score, maar niemand kan rond het gevoel heen dat er meer had ingezeten. Want de ultieme doelstelling in Antwerpen is niet bereikt: de coalitie is niet gebroken én De Wever zit nog steeds op het Schoon verdiep.

Tactisch speelde Groen het ook vreemd, door een keihard veto tegen N-VA uit te spreken. Dat klopte compleet niet met het beeld van de zachte, verzoenende Van Besien, met een Van Besien als doordachte bestuurder die de stad in handen moest nemen. Een kans die De Wever mooi uitbuitte, door het plots over een ‘cordon’ rond N-VA te hebben, en manifest Groen niet uitsloot.

Het resultaat was een verkrampte Van Besien, die zelfs gisterenavond met moeite kon zeggen te willen gaan praten met de N-VA. Nochtans is er intern wel degelijk al de oefening gemaakt om met De Wever in zee te gaan in de maanden naar de verkiezing toe bij Groen. Dat zou een veel stabielere coalitie kunnen opleveren voor Antwerpen. En het zou van Groen de beleidspartij kunnen maken die ze met veel succes in Mechelen en Gent al zijn. Maar vraag is of Van Besien die bocht zal kunnen nemen, of is het misschien toch tijd om Meyrem Almaci ook in Antwerpen in stelling te brengen?