Een dikke knuffel, dat wilden we Maaike Ouboter geven na afloop van haar optreden in Het Depot. Ze geeft zich zo ontzettend bloot dat we ons afvroegen hoe ze dat doet, avond na avond.
Gisteren in Het Depot geen alternatieve muziek of geen rock-n’-roll, maar de onwaarschijnlijke Maaike Ouboter. We verwachtten ons dus aan een avond vol prachtige zinnen, poëzie, ontroering en breekbaarheid met als gevolg ontelbare kroppen in kelen .
Muisstil
We herinneren het ons nog als gisteren. We zaten voor de buis en stemden de beeldbuis af op “De Beste Singer-Songwriter van Nederland.” Een interessant concept waarvan we overigens het eerste seizoen gemist hadden.
De maker van het programma, Giel Beelen, is zowel in Nederland als in België een zeer gekend en gewaardeerd radio-dj die trouwens de controverse nooit uit de weg gaat. Dus dat het geen liedjeswedstrijd ging worden zoals er tegenwoordig zo veel zijn stond sowieso wel vast .
De mensen in de jury waren ook niet mis. Naast Giel Beelen zaten daar nog Eric Corton (dj, gitarist en vriend van Triggerfinger) en Miss Montreal, een geweldige zangeres. Meteen hadden we door dat deze editie iets speciaals ging worden, later bleek trouwens dat de winnaars niet – zoals het in The Voice vaak wel is – ééndagsvliegen zijn maar volwaardige artiesten geworden zijn. Nielson was er ook zo één.
En nadat we al veel pareltjes hadden gehoord en we spinnend in onze luie zetel zaten te genieten, kwam Maaike Ouboter een liedje zingen over haar overleden mama .
Er gebeurde iets onbeschrijfelijk. Het werd muisstil. De zaal brak middendoor en ook de jury hield het niet meer en liet de tranen de vrije loop.
Het zal veel mensen verbazen, maar Maaike won deze editie niet. Dat deed Michael Prins, die overigens ook geweldig was. Maar ondertussen is Maaike wel de meest bekende singer-songwriter van Nederland.
Maaike is amper 24 en een heel klein beetje verlegen, zo leek het althans, maar ze speelde in Het Depot met haar eigen band en dat bracht pit in haar broze liedjes. Maar dat wil niet zeggen dat ze je niet meer te pakken kreeg.
Het begin was een beetje aarzelend, het publiek had de tijd nodig om zich helemaal los te laten, maar de setlist was zo opgebouwd dat je daar rustig de tijd voor kreeg. De song Zandbak gaat over je geliefde de vrijheid geven om zijn zandkastelen en dromen vorm te kunnen geven en is zo mooi omschreven dat je er heel stil van wordt. Maaike schreef ook voor haar broer een liefdesliedje over een Koning en een Indiaan, en alleen dat – dat gevoel voor fantasie, voor de juiste metaforen – laat al zien uit wat voor prachtig hout ze Maaike hebben uitgesneden .
Het bloedmooie Lijmen blijft onze favoriet. Een nummer over sterk willen zijn en nooit opgeven. Maar als het te erg wordt/laat me dan niet in de steek/en wil je me dan lijmen als ik breek…
Maaike is een kunstenares. Haar liedjes zijn uit het leven gegrepen en je moet al van graniet zijn als je niet wordt geraakt door haar.
Een concert meepikken van Maaike heeft echter ook gevolgen. Zo zal je nooit bij thuiskomst de knop zomaar kunnen omdraaien en ook na heel veel jaren zal je jezelf herinneren dat je erbij was. Want na het concert bleven er veel mensen beetje verbaasd en verweest achter en als het mogelijk was geweest, had iedereen na afloop haar wel willen knuffelen .
Gisteren was het ook Vrouwendag. En we kunnen ons geen betere ambassadrice voorstellen dan Maaike. Als je kan moet je minimaal één keer gaan kijken, alleen al omdat het emoties naar boven laat komen over verdriet, vriendschap en liefde. En iemand bezig zien die dat zo mooi kan, is op zich al helend en ach …niets mis met af en toe eens in de spiegel te kijken .
Maaike,…We zien je graag…But not in a Scary Way! .
©Gieke Merckx
