Ubisoft heeft een consoleversie van het klassieke Monopoly-spel gemaakt, voor mensen die liever dobbelstenen rollen met een druk op een x dan ze echt in de handen te nemen. Of voor wie absoluut wil vermijden dat ‘de bank’ vals speelt. Of voor wie gewoon een gezellig avondje met vrienden doorbrengt voor de tv dan aan een tafel. Of zelfs online.

Wie koopt dat nu? Het is het eerste wat ik me afvraag wanneer ik verneem dat er een gameversie van Monopoly op komst is. Ooit wel gespeeld hoor, heel erg lang geleden. Klassieker. Familiefun. Discussie over de regels. Altijd wel iemand die een beetje vals wou spelen en volhield dat de anderen fout waren. Iets wat ik een beetje verdrongen had was hoe immens lang zo’n Monopoly-game wel kan duren. Jezus Christus. Ik was ook wel vergeten hoe plezant zo’n game kan zijn.

Het Monopoly Family Fun Pack bevat eigenlijk drie verschillende games, die je ook apart kan downloaden. Het gaat dan om Monopoly Plus, de DLC My Monopoly en Monopoly Deal. Dat laatste is een kaartgame die focust op de Monopoly-ruilhandel, terwijl je met My Monopoly je eigen Monopoly-spel kan samenstellen. Wij waren zo rücksichtslos om te beginnen met de klassieke spelregels van Monopoly Plus en hebben het na vier (!) uur stilaan opgegeven. Het feit dat we met zijn vijven waren speelde misschien een rol, al durven we de invloed van de sloten geestrijke drank die in het inmiddels al late uur waren gevloeid, niet helemaal uitsluiten. Aan de andere kant: het echte bordspel kan ook vele uren duren, dus onder meer op dat vlak is de game wel realistisch.

Verder biedt het spel eigenlijk alles wat je van een Monopoly-game mag verwachten. En het ziet er ook zo geweldig uit als je mag verwachten. Alles is afgelikt en netjes, maar uiteindelijk gaat het toch gewoon om een bordspel, wat kan je daar in godsnaam meer mee doen? Wel ja, je kan je eigen board samenstellen, maar dat komt ook gewoon maar neer op de namen van de straten en de icoontjes kiezen. Enfin, je kan er kerncentrales en zo neerpoten, voor wie daar op kickt. Ook een versie met alleen maar Rabbids, de bekende konijnen van Ubisoft, is mogelijk. In de gewone game is ook een van de pionnen een Rabbid. Hij vliegt wel voort met een soort raketaandrijving, in plaats van de verwachte scheten. Spijtig. Cool is ook de onlinemodus, en het feit dat je games kan saven.

Net echt

Grappig is dat de game de werkelijkheid wel benadert in de zin dat er nog steeds discussies zijn. Al zijn de twisten over de spelregels wel snel van de baan wanneer de klassieke regels van de game niet dezelfde zijn als die in menig Vlaams gezin al tientallen jaren gelden. Genre “Ik dacht dat ge in de eerste ronde niks mocht kopen!”, gevolgd door heftige woordenwisselingen. Jup: net echt. Al laat de game je wel toe om een reeks eigen tweaks in te stellen, zoals een pot met boetes die je al dan niet kan winnen.

In de eerste rondes kan iedereen die op een straat terechtkomt die kopen, zo niet krijgen de andere spelers de kans tegen elkaar op te bieden. Ze kunnen zo telkens een dollar, tien dollar of honderd dollar extra bieden op die straat. Je kan ook items aan elkaar verkopen, en heel precies de modaliteiten daarvan regelen. De ene speler kan kiezen om een een straat te verkopen aan een andere, plus eventuele extra kanskaarten of geld. De tegenpartij kan dat weigeren of een tegenbod doen, enzovoort. En dat gaat eigenlijk best wel vlot.

De game wijst zichzelf alleszins goed uit, en opnieuw, visueel is hij om door een ringetje te halen. De symbolen, zoals de klassieke wagen of de hond, wandelen lekker over het speelbord, al is het spijtig dat er niet meer interactie is tussen die pionnen. De klassieke kanskaarten en de ‘ga naar de gevangenis’-tekeningen brengen ook een pak nostalgische gevoelens boven.

De enigszins jazzy muziek is redelijk aanwezig maar nooit storend, al had het handig geweest om eigen muziek te kunnen opzetten in de game. Het vervelendste is eigenlijk dat je altijd op een knop moet drukken om de dobbelstenen te gooien, zelfs twee keer wanneer je in de gevangenis zit en je moet kiezen tussen 50 dollar betalen of eens gooien. Na de keuze om te gooien moet je dan nog eens drukken, dus dat is een beetje belachelijk. En als we echt muggenziften: aangezien de game de PlayStation Camera ondersteunt om foto’s te nemen, hadden de makers misschien ook wel een functie kunnen voorzien om met een zwaai van je hand de teerlingen te smijten. Maar echte minpunten zie ik niet, dus al wie een game van Monopoly wil kopen kan met een gerust gemoed aan de slag met deze titel. Net echt!