Plus size-modellen worden toegejuicht. “Eindelijk toont de modewereld niet alleen (hyper)slanke modellen, ook de rondere vrouw wordt bediend.” Iedereen tevreden en terug naar de orde van de dag. Tot de plus size-modellen van naderbij worden bekeken. Blijkt dat ‘plus size’ gerekend wordt vanaf de normale modellenmaten… alles tot maatje 34 dus. Een plus size-model is tegenwoordig iemand met maat 38, 40 of 42. (Wat er gebeurd is met maat 36 weet niemand). Of hoe Jennifer Lawrence niet liegt als ze zegt dat ze te dik is met haar maatje 38.

Plus size-klanten worden op exact dezelfde manier bedot als gewone klanten. Het model dat de kleren promoot die zij zouden moeten kopen, is slanker dan zijzelf. De kans dat de kledij niet goed zit of flatterend is, stijgt naarmate de kloof tussen modellenmaat en klantenmaat stijgt. Het zelfbeeld krijgt weer een knauw want de vergelijking met het ‘dikke’ model valt slecht uit. Het schoonheidsideaal is niet realistischer geworden, zelfs de plus size-community verkiest dat de curves niet echt getoond worden.

Slankere plus size-modellen

Het enige dat echt veranderd is, is dat de ‘echte’ anorexiamodellen verdwenen zijn. (Hoewel de niet-anorexiamodellen er niet altijd veel gezonder uitzien. Maar dit terzijde.) En dat de plus size-modellen slanker zijn geworden. Say what? Inderdaad. Enkele jaren terug waren dikkere modellen echt dikker: maat 48 was de norm in catalogi voor rondere vrouwen, zo getuigt hoofdredactrice van Plus Model Magazine Madeline Jones (zelf maat 52/54).

Stilletjesaan is de norm voor ‘plus size’ teruggeschroefd, en dat in tijden waarin de gemiddelde klant steeds dikker wordt (in de VS is dat maat 44, bij een poll bij een plus size-magazine bleek de meerderheid maat 46-48 en maat 50-52). Die rondere klant wil wel graag dat de modellen een grotere maat dragen dan 42 en ze vinden maat 38 tot en met 42 niet representatief… en tegelijk verkiezen ze ook eerder dat de rondingen worden weggestoken in plaats van getoond.

Dat bleek na een poll met ‘echt’ plus size model, Alex LaRosa in Plus Model Magazine. Op de ene foto draagt ze een strakke jurk, die duidelijk de vormen toont, op de andere foto een rechte jurk met een verhullend laagje over. “We dachten dat de eerste look duidelijk ging winnen omdat die de rondingen mooi in de verf zet.” Niet dus: de resultaten waren 50-50: niet echt hoopgevend. 

De vuile rol van Jennifer Lawrence

Het schoonheidsideaal heet ‘ideaal’ om een reden. Idealen zijn over het algemeen moeilijk bereikbaar, iets om naartoe te werken, iets om naar op te kijken, iets dat als leidraad dient. Ergens onderweg zijn we vergeten dat een ideaal niet de norm is, dat het normaal is als bijna niemand er aan voldoet. Dat geldt met name voor het schoonheidsideaal, dat niet alleen lichamelijk quasi onmogelijk te bereiken is maar ook ongezonde gewoontes aanmoedigt. Op dat vlak speelt het ‘ik ben te dik’-verhaaltje van Jennifer Lawrence een even vuile rol.

Enerzijds is het positief om een actrice in de spotlight te hebben die openlijk praat over frieten en hamburgers (haar die ook zien eten gebeurt voorlopig niet), over de onzin van diëten en weigert toe te geven aan Hollywoods streven naar het maatje ‘nul’.

Maar we  moeten wel eerlijk blijven: J.Law IS niet te dik. Ze heeft maat 38, wat nog altijd een pak slanker is dan de gemiddelde Westerse vrouw. Ze is fit, jong, gezond, blank en blond. Haar opvoeren als ‘mollige’ actrice is een leugen, en een klap in het gezicht van écht mollige meiden. Net zoals de plus size-vrouwen op zoek naar deftige kleren is het rolmodel dat hen wordt voorgehouden niet écht een van hen. 

Op haar best is Jennifer slechts een rolmodel voor elk normaal gebouwd meisje dat de drang voelt onmogelijk dun te zijn. Ook fijn, akkoord, maar niet helemaal het imago nu.

Representatie please

Moet dik zijn dan in de verf gezet worden? Gevierd, bejubeld, opgehemeld? Nee, natuurlijk niet – of toch niet als enige norm. Te dik zijn is ook ongezond, maar enkele kilo’s extra meedragen is niet meteen een terdoodveroordeling. Bovendien gaat het hier niet om de installatie van een nieuw schoonheidsideaal maar om een representatieve voorstelling van een groep die wel goed genoeg is om vanalles aan te verkopen, maar niet om juist voorgesteld te worden. Iedereen wint als er wordt aanvaard dat er variatie is, en dat dat ok is. Hoe moeilijk kan dat nu zijn?