Highschool drama, da’s niet evident, want de balans tussen te veel drama en te veel mysterie verkeerd slaan is waar het bij veel ambitieuze series verkeerd loopt. Niet zo bij Riverdale, de Archie strips-herwerking waarvan de eerste aflevering nu op Netflix staat. Riverdale kiest resoluut voor een murder mystery, waarin de passie van het scherm spat. Dramatisch, sensueel, ongeloofwaardig en zálig. Wij keken naar de eerste aflevering, en we kijken zéker verder.
Wij zijn altijd te vinden voor een extra portie highschool drama, en Riverdale belooft exact dat: alles wat we verwachten van tieners die zich bezighouden met dingen waar ze nog veel te jong voor zijn, een liefdesdriehoek (nuja, driehoek) en een bitchy queen bee. Welkom in Riverdale, waar Dawson’s Creek vriendjes wordt met Gossip Girl, Twilight en Pretty Little Liars.
Want als we Riverdale binnenkomen, lijken we even een paar jaar terug in de tijd gekatapulteerd: het dorpje lijkt genoeg op Forks om te verwachten dat er plots een paar vampieren uit de heg komen springen. Niks is minder waar, maar Riverdale maakt wel de brutale keuze om te openen met een moord, en wel ééntje die uren in de wind stinkt. Prachtig en spookachtig in beeld gebracht, en ’t slachtoffer is ook nog eens deel van een tweeling … spannend.
Riverdale vinkt ook alle vakjes aan wat kleine Amerikaanse dorpjes betreft: één middelbare school, waar iedereen alles van elkaar weet, een queen bee waar iedereen zomaar alles van aanneemt, een cheer squad waar ze vooral selecteren op basis van het aantal likes, hoofdpersonages die onwaarschijnlijk knap zijn en een dromerige jonge gast die zowel gitaar kan spelen, American footballer is én een vader in de shit heeft. Die laatste, da’s het hoofdpersonage, Archie Andrews, en eerlijk, hij is zodanig perfect (hoewel, daar komen we nog op terug) dat het een beetje saai wordt.
Channeling Blair Waldorf
Des te beter, want daardoor wordt er baan geruimd voor Veronica Lodge, de typische New Yorkse nieuwkomer die wegens familiedrama naar Riverdale vlucht. Dat doet ze samen met haar moeder, die blijkbaar een verleden in het dorpje heeft. Uiteraard kost het Archie exact vier seconden om een ontstellende crush op Veronica te ontwikkelen, één die ze niet lang kan weerstaan. Veronica’s entree is puur drama, en toont heel mooi waarom we Riverdale een goede serie vinden: enerzijds trekt de serie de doos met clichés open, maar ze haalt die dan ook meteen vakkundig onderuit.
Samen met Veronica ontdekken we de sociale wereld van de middelbare school van Riverdale, met in die doos clichés: de gay best friend, de feministische band, de computernerd en de cheerleader die het voor het zeggen heeft. Die laatste, het overlevende deel van de tweeling, Cheryl Blossom, channelt Blair Waldorf als de beste en wordt duidelijk de spil van conflict. Zingende one-liners en een kapsel dat uitroeptekens achter haar zinnen zet, een interessant personage. Oh ja, en misschien heeft ze haar broer vermoord.
Het compleet tegenovergestelde, quasi-dutske van de show is Betty Cooper, die al eeuwen achter Archie aan trippelt, maar geen schijn van kans maakt. Toch niet in eerste instantie, en met Veronica in beeld. Maar Betty kan eigenlijk wel haar vrouwtje staan, ze is niet bang om haar mening door te drijven, maar dient ook als de tegenstelling van Veronica.
De moord is het hart en de motor
Er zit genoeg verhaal aan Riverdale om ons een tijdje zoet te houden. We kunnen niet om de liefdesperikelen van de hoofd- en zijpersonages heen: Veronica versus Betty voor de aandacht van Archie, die op zijn beurt blijkbaar een fling met z’n muzieklerares achter de rug heeft. ’t Is iets dat in veel highschool drama’s naar voor komt, maar Riverdale durft hier voorbij het cliché gaan en gebruikt de flirt vooral als springplank naar het murder mystery dat Riverdale bezighoudt. Zo perfect is Archie dus niet, want wat hij gehoord heeft, is bepalend in het onderzoek naar Jason Blossom.
Die moord op Jason Blossom is het hart en de motor van het eerste seizoen, en daarmee gaan we wel terug naar de roots van de reeks: de stripreeks Archie. Rond die moord hangt een mysterieuze, zelfs grimmige sfeer die aan Twin Peaks, True Blood en zelfs een beetje The Killing doet denken. Op basis van de eerste aflevering verwachten we ook cliffhangers van formaat, de eerste deed alvast sidderen.
Ongeloofwaardig, zalig
Uiteraard zijn er genoeg ongeloofwaardige elementen aan Riverdale om een boek (of een stripreeks) mee te vullen, maar laat dat niet aan je hart komen. Het zou natuurlijk een stuk simpeler zijn als Archie gewoon naar z’n vader stapt om uit te leggen dat ie in de shit zit omdat hij met z’n muzieklerares geslapen heeft, en zeggen wat ze met twee toen gezien en verzwegen hebben. Maar hé, het is net dit soort probleem dat de drijvende kracht achter Gossip Girl, Pretty Little Liars en zelfs Glee zit. Tegelijk zit in Riverdale hetzelfde soort cheek dat van Stranger Things zo’n succes maakte: veel knipogen naar clichés en ze dan genadeloos neerhalen. Zálig.
Het is ook dat gevoel van steengoede tv dat Riverdale bij ons oproept. ’t Is niet perfect, en een eerste aflevering is altijd moeilijk. Maar ondanks de doos clichés, de gigantische stapel drama en te perfecte mensen heeft Riverdale genoeg bite om ons nog een paar afleveringen te laten kijken. In plaats van wie A. is, vragen we ons af wie Jason heeft vermoord. En met wie Archie zal eindigen, uiteraard.