De laatste keer dat we Glen Hansard aan het werk zagen, was op het podium van Rock Werchter 2016, Hansard als vreemde eend in de bijt op de affiche, kreeg in het midden van de dag een ruim anderhalf uur toebedeeld. Een half jaar later is De Roma uitverkocht, is Donald Trump verkozen tot president en is Leonard Cohen gestorven en dus heeft Hansard veel te vertellen. De tijd die hij daarvoor neemt: 2 uur en drie kwartier.

Glen Hansard is een Ierse singer-songwriter, maar hij klinkt zo Amerikaans als wat. Hij heeft een indrukwekkende staat van dienst en zou een wereldster moeten zijn, maar hij is nog steeds – ook wel een beetje tot zijn eigen opluchting – tevreden stellen met een (al is dat relatief) nichepubliek.

Hansard klinkt nu eens als Damien Rice (een Ier) die je hart aan diggelen speelt, dan weer als de meest geëngageerde versie van Bruce Springsteen (Amerikaan), of als Ryan Adams (Amerikaan) op z’n breekbaarst. In sommige songs krijgen we zelfs een glimp van hoe Mumford & Sons zouden kunnen klinken als ze een spatje authenticiteit in zich zouden dragen.

Warm hart voor dEUS

Hansard is een beetje de Amerikaanse versie (ook al is hij dan Iers) van Guy Garvey: hij is in wezen een verhalenverteller, schrijft een liefdesliedje in een bar in New York om 4u ’s ochtends over de betoverende barmeid (Renata) en bezingt de schoonheid van een kater (McCormack’s Wall).

Altijd komt hij oprecht uit de hoek, ook als hij om een meezingmoment vraagt (My Little Ruin) of wanneer hij vertelt dat de laatste keer dat hij in Antwerpen was hij samen met dEUS een caféconcert gaf, ten voordele van een kankerpatiënte. We vermoeden dat hij refereert aan Petrol 2007, toen Hansard nog frontman van The Frames was en in het voorprogramma van dEUS speelde.

Dat hij dEUS nog steeds een warm hart toedraagt, bewijst hij door een stukje Hotellounge (Be The Death Of Me) zijn set in te smokkelen, iets dat hij overigens al jarenlang regelmatig doet, ook in de VS of Australië en dus niet iets dat hij speciaal voor Borgerhout (dat de song luidkeels meezong) deed. Via Hansard reist dEUS ook anno 2016 nog de wereld rond.

Vier keer Cohen

Dit is overigens het eerste concert van de Ier in Europa dit najaar. Hij heeft net drie weken rust gehad na Australië en heeft dus nog niet eerder de kans gehad om een eerbetoon aan Leonard Cohen op het podium te brengen. Hij start het concert met Bird On A Wire en geeft als inleiding van de tweede bisronde een pakkende speech, over hoe verbindend het was om net na de dood van zo’n groot voorbeeld met andere muzikanten samen te zijn, in stilte, maar ook over hoe hij uiteindelijk maar op één manier echt eer kan betuigen en dat is door muziek te spelen. En dus speelt Hansard niet één, maar vier liedjes van Cohen, waarvan drie in zijn tweede bisronde. Het eerste in een prachtige uitvoering van Famous Blue Raincoat, het tweede is Who By Fire wiens strijkers zich naar je toe trekken en als allerlaatste nummer van de avond speelt hij samen met zijn tienkoppige (!) band en De Roma als achtergrondkoor een onversterkte versie van So Long, Marianne. Het afsluitende lang aanhoudende applaus is evenzeer voor Cohen als voor Glen Hansard zelf.

Steekje naar Trump

Die tienkoppige band (drie violisten, een contrabassist, trompettist, trombonespeler, saxofonist, pianist, bassist en drummer) zorgt vaak voor prachtige ondersteuning, maar mag zich van tijd tot tijd ook ten volle laten gelden. In Her Mercy bijvoorbeeld, waarin de blazers voor evenveel euforie zorgen als in The Universal van Blur, of in de stamper Way Back In The Way Back When die voor Hansard een ode is “aan iedereen die ooit naar een ander land moest trekken voor een job” en een nummer dat we Springsteen zo op een podium zien en horen brengen. Een steekje naar Trump die het land dat gebouwd is op immigranten nu bijna echt gaat besturen.

Even later moet Trump er helemaal aan geloven. Hansard haalt Vigilante Man vanonder het stof, een nummer dat Woody Guthrie schreef over een zekere Fred Trump, vader van en de huisbaas van Guthrie, ook degene die na WOII raciale codes ontwikkelde voor sociale woningen zodat de deftige woonsten vooral niet in handen van kleurlingen zouden komen. Glen Hansard voegde met de toestemming van de erfgenamen van Guthrie nog enkele woorden aan de tekst toe. Iets over een muur, of zo. Wij dachten meteen aan een spreekwoord over een appel en een boom.

Even krachtig is Hansard als hij het zo goed als op z’n eentje doet. Voor hij Stay The Road inzet in de eerste bisronde – ook hier onversterkt – zegt hij dat de wereld maar op één manier kan reageren op de verkiezing van Donald Trump: met meer empathie, meer mededogen en meer liefde.

De breekbare kaart

De singer-songwriter krijgt ons altijd stil wanneer hij de breekbare kaart trekt en in de eerste bisronde wordt die totaal getrokken. Voor Love Don’t Leave Me Waiting blijft iedereen behalve Hansard zelf en z’n saxofonist achter in de coulissen en Say It To Me Now is een oprecht kleinood.

Er gebeurde dus heel veel op het concert van Glen Hansard, maar hij nam er dan ook twee uur en drie kwartier de tijd voor. Het zou een uitputtingsslag geweest kunnen zijn, als zanger en publiek niet zo graag in elkanders gezelschap vertoefden. Kom je snel weer eens, Glen?