Als er een serie op Netflix verschijnt met als pitch: “Een ex-agent die nu huurmoordenaar is, denkt dat hij gek wordt: een eenhoorn die alleen hij kan zien, vraagt hem een meisje te redden dat ontvoerd is door de kerstman”, dan moeten we toch eens een kijkje gaan nemen. We kwamen dus terecht bij ‘Happy!’ en die reeks deed ons kirren van plezier. ‘Happy!’ zet een domper op de kerstvreugde, maar zo midden in de zomer mag dat best.
Happy! was voor het eerst te zien op de Amerikaanse zender SyFy, een minder gekend netwerk dat hun grootste succes behaalde met de remake van Battlestar Galactica die liep van 2004 tot 2009. Netflix kocht de reeks aan voor buiten Amerika en sinds eind april is Happy!, gebaseerd op een stripreeks van vier episodes, dus ook te zien op Netflix.
Centraal in Happy! staat ex-politieman Nick Sax, ook de beste rechercheur van het korps en nu een aan lager wal geraakte cynische alcoholist die aan de kost komt als huurmoordenaar. Wanneer hij de opdracht krijgt om drie maffiosi om te leggen van de familie Scaramucci komt hij in een vreemde rollercoaster van gebeurtenissen terecht.
Er wordt hem toegefluisterd dat de wereld wordt aangestuurd door duivels, hij kruist het pad van een griezelige kerstman op zoek naar een verdwenen kind en hij komt in contact met een zekere Mr. Blue, een man die honden in het vuur gooit als ze aan zijn tapijt krabben. In al die gekte heeft Nick heeft maar één metgezel: Happy, een blauwe vliegende eenhoorn die hem maar blijft vragen om op zoek te gaan naar het verdwenen meisje Hailey.
Drie personages om te zien:
1. Nick Sax (Christopher Meloni)
De grote held van deze reeks is één van de grootste antihelden die we ooit hebben gezien op televisie. Van politieagent naar huurmoordenaar. En niet zomaar een huurmoordenaar, maar eentje die er genoegen in schept om zijn slachtoffers op zo’n gruwelijk mogelijke manier het hoekje om te helpen. Nick zegt in de eerste aflevering tegen Happy: “Mijn verbeelding is heel erg beperkt, het betreft meestal het toebrengen van pijn op ongekend wrede manieren.”
Doorheen de tijd is Nick ervan overtuigd geraakt dat hij niet kan sterven, om de eenvoudige reden dat hij overal wel altijd doorheen lijkt te spartelen. En dus panikeert hij zelfs niet wanneer het erop begint te lijken dat zijn penis in kleine stukjes dreigt te worden gehakt, maar antwoordt hij droog met “Daar ga je lang mee bezig zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.”
Nick heeft de zorg voor zijn dochter nooit opgenomen. Zij gelooft dat hij een held is, hij durft de verantwoordelijkheid van het vaderschap niet aan en slaat steeds op de vlucht terwijl Happy maar pogingen blijft doen om hem zover te krijgen dat hij Hailey gaat redden.
2. Happy (Patton Oswalt)
Jep, een blauwe vliegende eenhoorn. Een imaginaire vriend die we zelf ook graag zouden hebben. Happy heeft gevoel voor humor, zoveel is zeker. Zo spoort hij Nick tot ontsnapping aan à la Full Metal Jacket, is hij een echte taterwater, begrijpt hij als geen ander de kunst van ironie en sarcasme en grossiert in oneliners. De beste? “Je lacht als iemand die niet weet waar lachen voor dient.”
Dat dat ook overkomt, is te danken aan Patton
Oswalt de comedian die we kennen van zichzelf, die debuteerde in een aflevering
van Seinfeld en die zijn meest bekende stemmenwerk afleverde in Ratatouille,
waar hij de kok Remy speelde.
3. Francisco Scaramucci / Mr. Blue (Ritchie Coster)
Nog zo’n kleurrijke figuur die helemaal binnen het geflipte universum van Happy! past. Mr. Blue lijkt een soort van boeddhistische rust over zich heen te hebben, maar je wil hem niet als je vijand. En zeker niet als je een hond bent.
Hij wacht al zijn hele leven om eindelijk de leiding over de familie Scaramucci over te nemen, maar daarvoor heeft hij wel het geheim nodig waarmee Nick rondloopt. Ritchie Coster levert de zoveelste uitmuntende acteerprestatie die deze reeks rijk is.
Waarom kijken?
We zullen meteen al zeggen: Happy! is niet voor iedereen weggelegd. De eerste aflevering is nog maar pas begonnen of Nick schiet zich door de schedel waarna hij op een discodansvloer komt te staan terwijl het bloed uit zijn schedel blijft spuiten. Ook wij hebben toen even de wenkbrauwen gefronst, maar blijven kijken loont. De reeks wordt gecategoriseerd onder actie en onder komedie en het klopt allebei, maar het geweld in de reeks is meedogenloos en de humor is pikzwart. Wij moesten denken aan een mix tussen Sin City en Birdman: als die films tot je favorieten behoren, begin hier dan ook maar snel aan.
Van Sin City hebben we vooral de wetteloosheid herkend en het over-the top-geweld dat er bewust nogal ironisch uitziet, tot aan tegen het plafond spettende hersenen toe. Van Birdman herkennen we het hoofdpersonage dat praat tegen een al dan niet ingebeeld wezen dat overal met hem meereist. En Christopher Meloni doet op bepaalde momenten – door zijn manier van praten en bewegen – zelfs heel erg denken aan Michael Keaton in Birdman. En dat is een compliment.
Happy! is wat American Gods ook was: tegelijkertijd een heel erg verfrissende reeks en een reeks die je van tijd tot tijd zo van je melk brengt dat je wel verder moet kijken. Jerry Springer passeert zelfs ergens om de Jerry Springer Show even op te voeren, gewoon als “metafoor” in de fantasiewereld van Nick Sax. Grote verrassing trouwens om na opzoeking te constateren dat die show nog steeds lopende is, na 1385 afleveringen.
Acht afleveringen zijn er voorlopig nog maar van Happy! en die hebben we er snel doorgejaagd, iets waar we nu natuurlijk spijt van hebben. We hadden nog niet eerder van deze reeks gehoord voor Netflix ze aan hun aanbod toevoegde. Nog maar eens een bewijs van het feit dat er toch nog veel moois onder de radar blijft in het overaanbod aan series.
Het goede nieuws is: nog dit jaar zou er een tweede seizoen volgen en volgens de directeur van Entertainment Networks heeft dat nog veel meer waanzin in petto. We kijken er nu al naar uit.