Hoe verraad en bedrog de regering Wilmès een tweede leven gaf

Een gebroken woord aan de N-VA van donderdagavond, een verraad aan z’n Vlaamse partners van sp.a en Open Vld op zondagmorgen: Paul Magnette (PS) verraste vriend en vijand, om te eindigen met een scenario waarin vooral de MR van Georges-Louis Bouchez (MR) won. Een machtsgreep van PS plus de groenen en cdH duwde de N-VA finaal over de afgrond, en hield hen uit de regering Wilmès.

In het nieuws: Na een marathon aan vergaderingen in de Wetstraat, die donderdagavond begon, kondigden koninklijke opdrachthouders Patrick Dewael (Open Vld) en Sabine Laruelle (MR) aan dat hun “opdracht geslaagd” was.

Het land krijgt een federale regering die de coronacrisis ’ten volle gaat bestrijden’. Dat wordt het minderheidskabinet Wilmès II, waarin enkel MR, Open Vld en CD&V zetelen. Maar in het Parlement zouden ze de steun krijgen van N-VA, PS, Ecolo, Groen, sp.a en cdH. En als ze straks in de Kamer het vertrouwen moeten krijgen, wordt het een regering in volle bevoegdheid.
Die brede coalitie wil meteen ook een reeks volmachten stemmen, waardoor het minderheidskabinet verder kan voor drie maanden, mogelijks verlengd met nog eens drie maanden.

Winnaars en verliezers in de Wetstraat? De lichaamstaal tijdens en na de persconferentie sprak boekdelen.

Onmiskenbaar de winnaars:
- MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez was niets minder dan jubelend, met in z’n kielzog Gwendolyn Rutten van Open Vld. Beiden gingen met een dikke knuffel op een foto voor de Facebookpagina van Bouchez die meteen viraal ging: in tijden van corona behoorlijk bizar om net dat te doen op een persconferentie over een regering die er kwam onder de heftige druk van de coronacrisis.
- Maar het geluk bij de liberalen kon nauwelijks op: gespeeld en gewonnen. De MR behoudt de premier, en een hele stoet ministers, terwijl ze ook al de Europees Commissaris levert: zelden leefde een partij meer boven haar stand.
- Ook Open Vld behoudt al haar ministers, terwijl het scenario in de loop van zondagochtend er nog helemaal anders uitzag.
- Ook zichtbaar opgelucht en meer dan tevreden: de groenen. Ecolo en Groen dreigden vanaf donderdag in oppositie te worden gezet door N-VA en een paarse combinatie van PS, sp.a, MR en Open Vld. Zij kwamen uiteindelijk op de proppen om ‘het land te redden’, maar konden vooral dienen als breekijzer om finaal N-VA uit een noodkabinet te houden.
De verliezers:
- De N-VA heeft quasi niets in handen. De Wever zat 24 uur op een spoor om met de PS de coronacrisis te gaan bestrijden, vanaf donderdag. Maar langzaam maar zeker duwde een paarse entente tussen Magnette en Bouchez hem weg, waarna hij op zaterdagnacht opnieuw toch in de regering leek te komen. Maar op zondag werd hij er finaal af gereden, met een vernederende slotvergadering waarbij hij met niets achterbleef.
- De sp.a probeerde uit alle macht om PS en N-VA bijeen te brengen, maar werd finaal koud verraden door de ‘kameraden van de PS’, die met de groenen een finale tegenzet gaven.
- In mindere mate CD&V, dat onderging de situatie grotendeels, maar zat op het eind compleet gevangen in de restregering. Die werd onder de forcing van Vivaldisten plots opnieuw een minderheidsregering, waarbij CD&V uiteraard haar ministers kon behouden.

Hoe het allemaal begon: De coronacrisis wordt de ernstigste medische uitdaging in decennia, zo voorspellen specialisten.

Dat maakt een politieke doorbraak, na negen maanden, schijnbaar mogelijk bij de PS. Voorzitter Magnette besliste begin van vorige week, met het fiat van zijn partijbureau, om toch voorzichtig gesprekken met de N-VA te gaan aanknopen.
“Paul was zich vrij snel bewust van de ernst van de situatie, en was helemaal bezig met één ding: die crisis aanpakken”, zo bevestigt men bij de PS.
De coronacrisis brengt bovendien PS en N-VA vanuit de Vlaamse en Waalse regering dichter samen: contacten tussen de Vlaamse nationalisten en Franstalige socialisten tonen dat samenwerken kan op dat moment.
Zelf gaan ze elkaar niet bellen, maar telefoontjes van sp.a-voorzitter Conner Rousseau heen en weer naar De Wever en Magnette brengen dan op donderdag in de late namiddag en de avond de zaak in een stroomversnelling.
De voorzitters van N-VA en PS komen bijeen, samen met de sp.a-voorzitter. Met die drie wordt een plan afgesproken:
- De PS gaat samen met N-VA een noodkabinet vormen.
- Beiden gaan samen een tekst maken, en dan vervolgens, met CD&V en sp.a in hun kielzog, de andere partijen uitnodigen om mee te stappen.
- Met de MR moet uiterst voorzichtig worden omgegaan: in het verleden stokten toenaderingen tussen PS en N-VA telkens wanneer Georges-Louis Bouchez ook in het spel kwam.
- De vraag of Open Vld mee mag doen, bleef even open. De Vlaamse liberalen werden maandenlang door de PS geweigerd, in combinatie met de N-VA, wegens ’te rechts’.
- Het initiatief zou van Dewael en Laruelle overgaan op PS en N-VA samen, al vroeg Magnette wel om een rol te kunnen hebben als ‘redder van het vaderland‘ en niet al te doorzichtig meteen hemzelf en De Wever aan zet te brengen.
- In aanwezigheid van Rousseau geven De Wever en Magnette hun woord over bovenstaand scenario. Ze doen een ‘elleboogshake’. Dat bevestigen hoge bronnen bij zowel N-VA als PS en sp.a. “Twee volwassen mensen geven elkaar daar het vertrouwen”, zo stelt een betrokkene.

De ontrafeling van de PS-N-VA-deal: Het scenario van donderdag kantelt richting paars, in een marathon van vergaderingen.

Donderdagnacht kruipt Magnette toch alleen in z’n pen, en bereidt hij een tekst voor. Hij belt meteen ook Bouchez op, die avond, tegen de geest in van wat met De Wever en Rousseau is overeengekomen. De MR-voorzitter is vanaf dan al up in arms: hij beseft maar al te goed wat mogelijk op hem afkomt.
Vrijdagmorgen al roept Magnette ook z’n partijtop samen. Die geeft volgens PS-bronnen wel degelijk een fiat om verder te gaan, op voorwaarde dat Magnette z’n eigen PS in een glansrol kan krijgen als ‘partij die het land redt’.
Dat ergert De Wever en ook Rousseau: waarom nu al de afspraak niet nakomen en soloslim gaan met een tekst en een heel intern gedoe bij de PS? “Was dat impulsief, zoals we het verwijt krijgen? De voorzitter wilde vooral vooruit, er was geen tijd te verliezen”, zo stelt een PS-betrokkene.
Er komt een vergadering met de paarse partijen, op het PS-hoofdkwartier. Open Vld komt op dat moment ‘stevig aan boord’, de PS verzet zich niet langer tegen de Vlaamse liberalen: een coalitie van N-VA, PS, MR, Open Vld, CD&V en sp.a tekent zich af.
Op dat moment wordt al duidelijk dat op de MR zal moeten gewerkt worden: die is allerminst van plan om de post van premier Sophie Wilmès af te geven. Nochtans voelen zowel N-VA als PS weinig liefde voor de huidige premier: op de Nationale Veiligheidsraad donderdag duurt het uren voor ze beslissingen neemt, de persconferentie komt daardoor op een bijzonder laat uur. Op vrijdag nog klinkt het bij de PS vernietigend over Wilmès dat ze “te licht weegt”.
Het plan om PS en N-VA bijeen te brengen in een noodregering lekt op de middag in La Libre, nog voor Bouchez, Magnette, Rousseau en Gwendolyn Rutten (Open Vld) aan tafel gaan. Het nieuws verspreidt zich als een lopend vuurtje.
Dat leidt bij het begin van die vergadering tot een fiks conflict tussen Bouchez en Rousseau: die eerste beschuldigt die tweede van te lekken, terwijl alles net wijst op een loslippige MR-voorzitter, niet voor het eerst. “De wereld draait niet rond u”, zo duwt Rousseau fel terug tegen de fulminerende MR-voorzitter.
Bij N-VA is men dan al bijzonder sceptisch: elk contact met de PS of sp.a is op dat moment gestorven. De Wever krijgt geen gehoor op berichten en telefoontjes naar de PS-voorzitter, maar ook niet meer van de sp.a-voorzitter.
Een vergadering die zes uur duurt tussen de paarse partijen vrijdagavond verloopt hectisch. Magnette en Bouchez hebben een haat-liefdeverhouding, die daar eens te meer in volle glorie naar boven komt: het is duidelijk dat Bouchez op geen enkele manier Magnette de triomf van een ‘opdracht’ wil gunnen. “Sauveur du pays?”, “na alles wat hij al maanden heeft gedaan?”
De zaak spat uiteen na zo’n vier uur: Magnette mag geen formateur worden van Bouchez met de N-VA en stapt boos op.

De paarse partijen klikken zich aaneen: Toch maar Wilmès als premier.

Rousseau blijft fysiek gewoon zitten, die vrijdag op de marathonmeeting waar de PS-voorzitter net boos is opgestapt. Rutten blijft aan z’n zijde en beiden praten in op Bouchez. Ze weigeren weg te gaan “zolang er geen nieuwe afspraak komt met Magnette”. “We moeten hier door, nu kunnen we geen spelletjes spelen”, stellen ze.
Uiteindelijk gaan de drie uiteen, mét een nieuwe afspraak met ‘paars’, zaterdagmorgen op het Open Vld-hoofdkwartier. Ook de sherpa’s komen mee, om een tekst te maken.
“Si rien ne bouge aujourd’hui, il n’y aura rien lundi. Ce serait inacceptable. Gedaan met veto’s en ego’s. Als iedereen nog maar beetje goede wil toont, kan er vandaag iets gebeuren”, zo tweet Rousseau zaterdagochtend, voor de nieuwe meeting met Bouchez, Magnette en Rutten. Hij is vastberaden om het niet te laten mislukken.
Op de Melsensstraat zaterdag gaat de worsteling verder. De MR verkrijgt er dat Wilmès wel degelijk premier blijft: daar gaan de vier ‘paarse’ voorzitters achter staan.
Het plan blijft min of meer om N-VA erbij te nemen, net zoals de socialisten, en dus om met zes van start te gaan met een volwaardige regering. Maar N-VA noch CD&V zijn op dat moment daarvan op de hoogte: ze weten enkel dat ‘paars’ zonder hen samenzit. Alle communicatie naar De Wever toe is op halt gezet.
De uren verstrijken, de discussies gaan over allerlei scenario’s, waarbij bijvoorbeeld eerst de groenen ‘officieel’ moeten gevraagd worden ook mee te doen, om hen vervolgens dan ‘neen’ te laten zeggen. En opnieuw werd de optie overwogen om “CD&V los te weken van N-VA” en voor een soort Vivaldi te gaan, tot irritatie van Rousseau.
“Het was duidelijk dat Bouchez er alles aan deed om tijd te winnen, en het niet gunde aan Magnette. Dat bleef maar duren, 26 uur vergaderen in totaal. Hallucinant”, zo stelt een bron.
Open Vld en sp.a dringen erop aan om toch maar CD&V en ook N-VA op een bepaald ogenblik erbij te halen. Maar de lijnen blijven dood naar Antwerpen en haar burgemeester.

De vlucht vooruit van N-VA: De Wever is het wachten beu, die zaterdag.

De N-VA-voorzitter beslist om dan maar te gaan communiceren, om zichzelf zo weer in het spel te wringen: hij geeft interviews en stelt zich op televisie zelfs, naar eigen zeggen “dik tegen zijn goesting”, kandidaat om premier te worden. “Het lijkt ons maar logisch dat de zwaargewichten van alle partijen hun verantwoordelijkheid opnemen en mee in die regering stappen”, zegt de N-VA.
De Wever ‘zet zich’: hij biedt de steun “van de grootste partij van het land” aan om een noodkabinet te vormen. An offer you can’t refuse. Bij paars, die dan samenzitten, snappen ze de boodschap, die N-VA overigens heeft afgestemd met CD&V.
Daar is voorzitter Joachim Coens razend: paars blijft maar vergaderen zonder hen, alsof zij plots een meerderheid hebben. N-VA en CD&V is in elk geval niet van plan om een blanco cheque te komen ondertekenen, zo maken ze duidelijk.
“We zijn het misschien niet eens over de koers van het schip, maar nu moeten we vooral eerst zorgen dat het niet zinkt“, zo geeft De Wever nog als quote. Die zeevaartmetafoor zal later terugkomen.
Magnette en Bouchez vertrekken ondertussen naar het MR-hoofdkwartier, waar ze even onder elkaar zitten. Is het daar dat de haat weer keert voor liefde, en een scenario wordt uitgetekend van Franstalige forcing?
Bij de PS klinkt het “dat er inderdaad in de loop van vrijdag en zaterdag een andere koers is bepaald“. Officieel is de versie dat “het optreden van Wilmès donderdag op de persconferentie na de Nationale Veiligheidsraad zo ‘overtuigend’ was, dat men er toch voor koos om die regering verder te laten bestaan”. Maar achter de schermen van de PS klinken ook vandaag eerder schampere woorden over de onervaren MR-premier.
De peilingen gaven Magnette vrijdag in elk geval een boost: hij springt vooruit met zijn partij en is ook de populairste in Franstalige België. “Plots was hij een ander mens, vol zelfvertrouwen”, zo zegt een betrokkene.
In elk geval: er komt uiteindelijk groen licht om toch De Wever en Coens te zien, en met de zes voorzitters van N-VA, PS, MR, Open Vld, CD&V en sp.a samen te komen, onder leiding van de twee koninklijke opdrachthouders in de Kamer.

Een stukje theater zaterdagnacht in de Kamer: Een potentiële coalitie van zes komt samen.

Bij de start verwacht De Wever zich allerminst aan een doorbraak, eerder een ‘paarse show’ om hem eruit te duwen. Maar al snel is duidelijk dat paars niet op één lijn zit: er is na de 26 uur vergaderen onder Magnette en Bouchez schijnbaar nog altijd niet één plan.
Over het premierschap, naar buiten toe schijnbaar een issue, wordt nauwelijks een woord gerept. De Wever klopt erover intern niet op tafel: het is duidelijk dat Wilmès aan kan blijven.
Daarover stuurt de PS overigens ook een tweet: “Men vervangt de kapitein van het schip niet midden in een storm”. Bij de MR is men in de wolken: later maakt Bouchez er zowaar zelfs “de generaal” van die “midden in de oorlog niet vervangen mag worden”. In Franstalig België start zowaar een hashtag om de premier te houden, die de woordvoerders van Wilmès gretig mee in de markt zetten.
Voor de PS is het al lang duidelijk dat De Wever dat premierschap helemaal niet ambieert. Intern noemen ze het “een doorzichtige zet om Koen Geens (CD&V) toch maar in de Zestien te krijgen”. Die wil de PS te allen prijze vermijden.
Hoe dan ook: het wordt geen clash. De discussie gaat vooral over het tijdig karakter van de regering, waar de N-VA op aandringt. Vervolgens wordt er over wat andere dossiers gepraat, en passeert ook de techniek van artikel 195, de neutrale manier om de Grondwet gewoon open te stellen voor wijzigingen: een nogal voorzichtig voorstel om ooit een discussie over een staatshervorming mogelijk te maken.
“De Wever eiste niets daarover, hij ging mee in alles, had niets in handen om eisen te stellen ook”, zo stelt een andere voorzitter. “Het waren inderdaad de sociaal-economische maatregelen, een noodpakket, daarover waren we het eens”, zo stelt men bij de PS. “Maar hij is wel degelijk ook over staatshervorming begonnen.”
“Als wij een noodkabinet maken, zijn we samen vertrokken voor zes maanden, en met het bestrijden van de recessie misschien voor een jaar. Dan kunnen we misschien toch met die zwaargewichten in de regering, met de voorzitters, praten om een groot akkoord voor te bereiden. Tijdens de oorlog bereid je de vrede voor“, zo zegt De Wever over hoe hij het zelf formuleerde.
Rousseau doet een voorstel voor een zeer klein kabinet: “Vijf ministers voor elke taalgroep”, lanceert hij. Dat betekent dat PS drie ministers krijgt, de MR terugvalt op twee posten, N-VA er ook maar twee krijgt, en CD&V, Open Vld en sp.a maar eentje. Dat benadrukt meteen het tijdelijke van het kabinet, en doet snakken naar een uitbreiding en ooit een ‘volwaardige ploeg’. Niemand zegt ‘neen’.
De PS zit te draaien. “Daar hebben wij al duidelijk gemaakt dat een noodregering niet ons geprefereerde scenario was, dat wij liever steun gaven vanuit het Parlement. Dit was niet langer ons voorkeursscenario.”
De zes gaan uiteen rond twee uur zondagochtend, en spreken af dat de sherpa’s van hun partijen in de ochtend aan een regeerverklaring gaan werken van een vijftal pagina’s. Om twee uur is er dan een nieuwe sessie met de voorzitters.

De donderslag bij heldere hemel: De PS blaast, samen met MR en Ecolo, de noodregering op.

Die ochtend koppelt Magnette terug met z’n partij: hij roept een partijbureau samen. “Als ik zo voorzitter zou moeten zijn, dan dien ik direct mijn ontslag in. Zo heel de tijd moeten achteromkijken, niet durven springen”, zo stelt een collega-voorzitter over hoe Magnette ‘gegijzeld’ zat door z’n eigen achterban.
Feit is dat er interne druk is bij de PS en de vakbond FGTB om toch maar niet met N-VA in zee te gaan. De PS-voorzitter brengt zijn alternatief scenario in gang: Magnette neemt contact op met Jean-Marc Nollet (Ecolo) om zich te verzekeren van steun. Ze gaan gewoon het kabinet Wilmès steunen vanuit de oppositie, zonder in de regering te stappen. Zo houden ze N-VA eruit. Een aanbod dat bovendien de restregering niet kan weigeren: de lat ligt eigenlijk op zo goed als nul centimeter, geen enkele afspraak is verbonden aan die steun.
De PS-voorzitter gaat daarop in vol mediaoffensief, wat hij aankondigt aan journalisten. Bij RTL zet hij de aanval in op de “onverantwoorde N-VA”, die “de crisis misbruikt om z’n eigen agenda door te drukken van een staatshervorming”, en ook “de post van eerste minister eist”. Hij legt ook z’n plan op tafel om de regering Wilmès te steunen, waarop Bouchez én Nollet enthousiast reageren in diezelfde uitzending.
Bij N-VA, maar ook bij Open Vld, sp.a en CD&V zit men met ontzetting te kijken naar de tv-uitzending: niemand had dit zien komen, niemand was op de hoogte.
De Franstalige pers, de enige die de PS of MR ooit in problemen zouden kunnen brengen, reageert nauwelijks: daar gaat het idee van N-VA als boze boeman er netjes als zoete koek in.

De vergadering van het einde: Uiteindelijk valt zo op het kantoor van de Kamervoorzitter het doek.

De vergadering van twee uur gaat door, maar het plan van een noodcoalitie ligt aan diggelen. Toch zitten De Wever, Coens, Rutten en Rousseau terug samen met Magnette en Bouchez.
De Wever komt toe en vraagt het woord, als de vergadering start. Hij wil twee vragen stellen: “Is hier iemand die wil beweren dat ik het premierschap heb opgeëist? En is hier iemand die wil beweren dat ik onze regeringsdeelname aan een staatshervorming heb gekoppeld? Want als dat het geval is, dan ben ik meteen weg. Stop met te liegen in de media”, stelt De Wever.
Niemand reageert, niemand spreekt het tegen. “Mensen zonder eer, zonder code, zonder respect, daar kan je niet mee werken. Dan is het wel heel moeilijk”, zo zegt De Wever. Maar hij stapt niet op: het is er de situatie niet naar weg te lopen, op zo’n lastige momenten voor het land.
Maar De Wever verheft z’n stem niet, terwijl Rousseau wel in crescendo gaat. De sp.a-voorzitter is gedegouteerd. Hij was nog volop aan een regeerverklaring aan het werken, en moet plots vaststellen dat z’n eigen politieke familie met de groenen in zee is gegaan, achter z’n rug nog wel. Het is een hard ontwaken, waarbij hij in plenaire sessie Magnette allerminst spaart. Woorden als ‘leugenaar‘ komen op tafel, terwijl de rest het aanhoort. Magnette blijft stil.
Want nog steeds staat de deur open voor regeringsdeelname voor N-VA. Die koppelen hun steun voor het kabinet Wilmès aan een vicepremier voor N-VA en een klein, afgeslankt kabinet. Hij wil dat “de grote partijen de kans krijgen erin te stappen”. Het is niet “omdat de Franstalige kant dat weigert, dat de Vlaamse kant ons dan niet mag opnemen.”
PS-voorzitter Magnette weigert carrément om N-VA erin te laten, Georges-Louis Bouchez niet. Hij heeft al lang alles gewonnen, de N-VA er dan bij, waarom niet?
Maar Magnette wil niet weten van wijken. De PS biedt al haar stemmen, én die van de groenen aan, om de actuele regering volmachten te geven. Een heel straf aanbod, met maar één voorwaarde: de N-VA mag en zal niet opgenomen worden in dat kabinet.
Magnette komt ook tussen met een opmerkelijke lofzang: “de krachtige manier waarop de crisis door Wilmès wordt aangepakt” en “het risico om nu kabinetten te gaan wisselen”. Er wordt hier en daar met de ogen gerold over zoveel theater. Magnette heeft niet bepaald veel vrienden erbij aan tafel. Maar hij heeft wel z’n slag thuis.
Magnette dwingt daarop af dat Ecolo en Groen erbij geroepen worden. En ook cdH komt erbij. Al die linkse partijen zitten op de lijn van de PS: een regering die bijzondere machten krijgt, met liefst 13 liberale ministers erin, maar die eigenlijk een blanco cheque krijgt. Het spel is gespeeld: tegen zo’n aanbod kan N-VA niet op.
“Groen is toegekomen in de meeting, en heeft eigenlijk maar één eis gesteld: is er zeker geen N-VA in die regering? Dat was duidelijk de enige voorwaarde. Wie nu nog afkomt met ‘constructieve opstelling’, die moet toch eens goed nadenken wat hij zegt”, zo is bij twee Vlaamse partijvoorzitters te horen.
Er wordt een afspraak gemaakt: iedereen mag langs bij de premier straks, om de ‘volmachten’ te komen bespreken. De groenen vragen nog of ze elke week een soort ‘overleg’ krijgen met de regering: een magere troostprijs, in ruil voor onvoorwaardelijke steun. De Wever laat de woorden “muppetshow” vallen. “Moet je dan niet DéFI en PTB ook gaan halen? Als PTB komt, dan vraag ik het Vlaams Belang er hier ook bij.”
Dewael voert de forcing: hij wil mooi afsluiten, en laat weten dat er een persconferentie zit aan te komen. Daarop kondigen hij en Laruelle hun ‘succes’ aan. Een dolle rit eindigt, met hier en daar ook bochten waar beiden totaal niet van op de hoogte waren, met een triomf voor het duo: de boodschap dat er een ‘regering’ is, gaat erin als zoete broodjes.

En nu? De kater blijft, bij N-VA, sp.a ook, maar ook bij CD&V.

Niet bij Groen, dat bijzonder blij als ‘redders van het land’ mee aanschoof, maar verder niets in handen heeft.
En bij Open Vld, dat nog minstens zes maanden boven haar gewicht bokst.
Dat N-VA zwaar verloor, terwijl ze dicht bij een regeringsdeelname en verantwoordelijkheid opnemen zaten, is wel duidelijk.
De sp.a komt er beschadigd uit: de PS zette hen weg als “vriendjes van de N-VA”, en vooral, hun voorzitter, die z’n nek ver had uitgestoken, werd koudweg verraden door z’n ‘kameraad’ Magnette.
CD&V pleitte er gisterenavond al voor om toch maar een kleiner kabinet te krijgen. Voorzitter Coens had het over een ’technisch kabinet’, waarbij het aantal ministers zou worden afgeslankt. Op die manier worden minstens een paar overbodige ministers uit de regering gegooid.
N-VA sprong daar dadelijk op. Op Radio 1 haalde De Wever uit naar de overbodige ministers in de restregering: “Ik heb de indruk dat men die crisis wel kan bestrijden zonder pakweg een minister François Bellot (MR), en zonder een minister Daniel Bacquelaine (MR).”
Binnen de regering, en daarbuiten, was meteen al irritatie over het compleet gebrek aan tekst van bij de premier. De volmachten die men bedacht zondag, daarvan is nog niets concreet gemaakt: het is blijkbaar niet zo dat er al een pakket maatregelen klaarlag.
“We zijn toch nog een democratie, ik teken toch geen blanco cheque. Ik heb nog altijd niets gezien”, zo stelde De Wever. “We zullen iemand naar de premier sturen om eens te luisteren. (…) Maar waarom hebben wij bijzondere macht nodig? Iedere partij gaat straks in het Parlement de noodmaatregelen steunen.”

Tot slot: Alweer lijkt zo, na een dolle rit van vier dagen, een unieke kans gemist om een krachtige regering te vormen, maar meteen ook de kiem te leggen om een duurzame oplossing voor het land te verzinnen. Dat daarbij verraad en leugens de rode draad vormen in het geheel, is niet iets om vrolijk over te worden, voor de toekomst van dit land. Zouden ze op het Paleis gelukkig zijn, nu er eindelijk een regering is?