De regeringsonderhandelingen gaan een relatief rustige week in. Noodgedwongen, want zes van de zeven partijvoorzitters zitten in quarantaine: fysiek vergaderen gaat dus niet. Dat levert online meetings op waarin de sfeer constructief is, en verder aan de tekst wordt geschreven. De vraag daarbij: hoeveel gunt men elkaar om naar een grote hervorming te gaan? En hoe zit het met de teams? “Zou het niet goed zijn dat er ook wat mensen aan tafel komen die effectief regeerervaring hebben?”, zo oppert men in de wandelgangen.

In het nieuws: Deze week wordt fors verder onderhandeld.

De details: Het proces van regeringsvorming is in handen van ‘nieuwelingen’.

• Deze week gaan opnieuw de werkzaamheden van Vivaldi verder: de tekst wordt een tweede keer gelezen en drie werkgroepen zijn in detail een aantal dossiers aan het uitwerken. Daarbij nemen Conner Rousseau (Vooruit) en de van corona herstellende Egbert Lachaert (Open Vld) om de beurt de leiding. Niemand verwacht een grote doorbraak deze week.
• Lachaert z’n medisch rapport is tot nu toe wel positief: “Het gaat elke dag wat beter“, is te horen. Maar hij moet wel nog steeds “voldoende rusten”.
• Een aantal vragen over de praktische kant van de onderhandelingen blijven nog onuitgeklaard. In een vorige editie, toen Lachaert alleen opdrachthouder was, schoof Alexander De Croo (Open Vld) ook aan, als ondervoorzitter van de Vlaamse liberalen. Lachaert werd toen geacht ‘neutraal’ te zijn.
• Maar gebeurt dat deze keer opnieuw? Want dan kan ook de Vooruit-voorzitter zich in principe laten vervangen. Dat wordt voorlopig nog bekeken.
• Maar er is een bredere vaststelling: aan tafel in de Vivaldi-gesprekken zitten tot nu toe quasi altijd enkel de voorzitters. Maar daarvan zijn er bitter weinig die zelf ooit al een uitvoerend mandaat gehad hebben, laat staan dat ze ooit in een regering zaten:
  • Joachim Coens (CD&V), ooit Vlaams Parlementslid, en nu burgemeester van het kleine Damme.
  • Georges-Louis Bouchez (MR), nu in de Senaat geloodst, want niet verkozen op 26 mei 2019, ooit schepen geweest in Bergen.
  • Conner Rousseau (Vooruit), was korte tijd fractieleider van z’n partij in het Vlaams Parlement, in oppositie.
  • Meyrem Almaci (Groen), lang Kamerlid geweest, nu Vlaams Parlementslid, had nooit een uitvoerend mandaat.
  • Jean-Marc Nollet (Ecolo) heeft wel uitgebreide ervaring, als Waals minister tussen 1999-2004 en opnieuw tussen 2009 en 2014. Was nooit federaal actief.
  • Egbert Lachaert (Open Vld), lang Kamerlid en fractieleider. Hoogste uitvoerend mandaat was schepen in Merelbeke.
  • Paul Magnette (PS), de enige die ooit in een federale regering zat: van 2007 tot 2011 onder het premierschap van Guy Verhofstadt (Open Vld), Yves Leterme (CD&V) en Herman Van Rompuy (CD&V) en dan van 2011 tot 2013 onder de leiding van Elio Di Rupo (PS).
• “Het zou toch goed zijn dat er op een bepaald moment mensen aan tafel gebracht worden die al eens in een regering hebben gezeten, federaal. Het is heel leuk dat de voorzitters akkoorden schrijven, maar iemand gaat ze wel moeten uitvoeren, hé”, klinkt bij een ervaren stem in de Wetstraat. “Op deze manier gaan ze héél veel werk overlaten voor die toekomstige regering, die dan onderweg zelf de akkoorden zal moeten maken.”
• Maar bij de preformateurs zijn ze niet van plan om veel aan de methodologie van het akkoord te gaan sleutelen. “Uitbreiding van de delegaties is niet voor onmiddellijk. Sommigen lijken dat te willen, maar het kan tot hiertoe opgelost worden door de input vanuit de backoffice goed te laten lopen“, zo is aan de top te horen. Daarmee hebben de partijen en hun bollebozen, de zogenaamde sherpa’s, deze keer een ijzeren greep op de onderhandelingen.
• “Grotere fysieke delegaties, dat is toch ook een nachtmerrie via Zoom. Dat zal enkel mogelijk zijn als we weer opnieuw gewoon samenkomen. Maar voorlopig wordt dat ook opgevangen via de werkgroepen, daar kan veel meer volk aanschuiven”, zo duidt men nog bij de preformateurs.

The big picture: Hoe schrijf je een “project voor tien jaar, om het land weer op de sporen te zetten”?

• Begin september trapte Egbert Lachaert (Open Vld) Vivaldi officieel op gang. Zijn persconferentie beloofde meteen een ambitieus project “voor tien jaar”. De kernbeloftes die de Vivaldisten maakten, bij monde van hun preformateur:
  • “Politieke hervormingen“, onder meer “om blokkeringen van het land te vermijden”,
  • “een andere wijze waarop aan politiek gedaan wordt”,
  • “een sterke sociale zekerheid“,
  • “een performante economie en arbeidsmarkt“,
  • “een ambitieus klimaatbeleid“,
  • “transparante fiscaliteit“,
  • “efficiënte justitie en politie”
  • “een geloofwaardig begrotingstraject“.
• Daarmee leggen de Vivaldisten de lat stevig hoog. Dat houdt in dat een echt beleid gemaakt wordt, met een paar moedige, gezamenlijke keuzes. Dit staat voorlopig een beetje haaks op wat doorsijpelt vanuit de onderhandelingen: daarbij gaat het vooral over het ’tegenhouden’ van andermans dossier, als grote overwinning.
  • CD&V gunt de anderen geen ethische hervormingen. Dit is echt een ‘breekpunt’ voor Coens, die daarover vorige week bijzonder scherp reageerde.
  • De liberalen willen niet weten van een vermogens(winst)belasting, die de anderen willen. “Dit is voor ons twee bruggen te ver”, zo is te horen.
  • Een lastenverlaging, die een forse ondersteuning van de economie zou betekenen, zit er dan weer niet in voor de liberalen. “Een fiscale hervorming gaat over alles”, zo zegt men bij de socialisten.
  • De kerncentrales definitief sluiten wordt de groenen niet gegund. “Onbespreekbaar, geen optie gewoon”, is opnieuw bij de liberalen te horen.
  • Een staatshervorming voor CD&V zit er echt niet in. “Laat ons eerlijk zijn, behalve Coens en co wil niemand aan tafel dat. Dan komt het er niet, hé”, zo stelt een hoge bron.
• De vraag wordt dus hoe de Vivaldisten elkaar de komende twee onderhandelingsweken gaan vinden in een gemeenschappelijke tekst, en daarbij elkaar toch zaken kunnen ‘gunnen’.

Wat weten we al? Een aantal zaken uit de tekst zijn ondertussen wel al in een of andere vorm gelekt.

• Om te beginnen, telt de nota in het begin een erg lange focus op COVID-19, pagina’s lang.
  • Daarbij wordt behoorlijk in detail beschreven hoe de crisis moet aangepakt worden. Opvallend: de onderhandelaars gaan er duidelijk van uit dat in het najaar opnieuw een COVID-uitbraak zou komen, wat dan dus meteen kan beantwoord worden met “sterke” maatregelen van een “sterke ploeg”. Met andere woorden: geen fratsen meer zoals onder Wilmès II.
  • Een cruciale vraag in die strategie van ‘sterk beleid’: hoe vlot zal de samenwerking dan straks zijn met de Vlaamse regering en Jan Jambon (N-VA), de minister-president, of pakweg een Ben Weyts (N-VA), Vlaams minister van Onderwijs? Daar kan N-VA meteen al een stevige tegenwind laten waaien.
• Dan is er de begroting.
  • In de nota is nauwelijks sprake van cijfers, maar er is dus wel het voornemen van een “geloofwaardig begrotingstraject”. Lachaert en Rousseau werken met een tabel, maar er blijft discussie over het einddoel. Dat is in het ‘scherpste’ geval een tekort van 3 procent: dan moet er al 12 miljard bespaard worden. De begroting opnieuw in evenwicht krijgen, wordt alvast dus inderdaad een project van “tien jaar”.
  • Eén gigantisch financieel vraagstuk: hoeveel gaat men uitgeven in de sociale zekerheid? De socialisten vragen een groeinorm van 2,5 procent voor de gezondheidszorg, de liberalen zijn nog niet geneigd dat te geven. Het staat zo (nog) niet in de nota.
  • De pensioenen zouden netto voor iedereen stijgen, om dan op het einde van de legislatuur aan 1.500 euro uit te komen, daarover lijkt wel een consensus.
• Verder is er uiteraard de fiscaliteit: die moet ’transparanter’ dus.
  • Hier blijft de grote vraag of er een vermogenswinstbelasting komt. Nu staat die niet in de tekst. Maar de socialisten en groenen dringen er sterk op aan. In het paars-gele voorstel was daar sprake van. In ruil kreeg de N-VA een verlaging van het tarief van de roerende voorheffing, van 30 naar 15 procent. Dat betekende op korte termijn een enorme lastenverlaging voor velen, van zo’n twee miljard. Maar eens op kruissnelheid zou de vermogenswinstbelasting die 2 miljard dan opvangen. Alleen, met een regeerakkoord dat maar 2 jaar zou geduurd hebben, was dat dan een zorg voor later voor PS en N-VA. De vraag is of de liberalen iets dergelijk willen en kunnen. Voor hen blijft er een heilige schrik om een nieuwe taks toe te staan.
  • Voor de groenen moet er fiscaal ook wat in zitten: de vliegtaks, en ook het afschaffen van de bedrijfswagens stond hoog op de agenda. Vraag is of daar veel van overblijft: in de basisnota alvast niet. Maar het lijkt toch moeilijk denkbaar dat men daar niets zal doen.
• Wat de staatshervorming betreft:
  • Dit is geen evidentie voor Vivaldi, zoveel is duidelijk. Men erkent expliciet dat deze ploeg een tweederdemeerderheid ontbreekt, en men kan dus niet zo gek veel zaken ‘aanpakken’. Twee ministers, één Vlaamse en één Franstalige, zouden aangeduid worden om namens de regering die staatshervorming tegen 2024 voor te bereiden.
  • De meest spannende vraag lijkt nog te worden of de nodige artikels voor herziening vatbaar verklaard worden in de Grondwet: dat kan dan als grote ‘overwinning’ verkocht worden. In het verleden werd haast automatisch zoiets gedaan, tot de Franstaligen het begonnen te gebruiken als vergrendeling, om gesprekken over staatshervorming te blokkeren.
  • Daarnaast kunnen een aantal zaken geregeld worden met een gewone meerderheid, maar “erg veel kan dat toch niet zijn, want daar is gewoon geen enkele consensus over“, zo is aan Franstalige kant te horen.
  • Opvallend wel: Lachaert heeft twee punten in de nota gezet over Brussel, die gevoelig liggen. Zo is sprake van een fusie van het commando van de zes Brusselse politiezones, én er moet serieus werk gemaakt worden van de fameuze tweetaligheid van Brusselse ambtenaren. Nu bestaat die vooral op papier. Met die twee punten is er al serieus frictie binnen de blauwe familie, met name met de Brusselse MR.
  • In de nota valt het woord ‘efficiëntie’ als het over die staatshervorming gaat. Dat is een open deur intrappen: “Het beleid moet op het niveau zitten waar het de meeste impact heeft”, is zo’n makkelijke zin, die verder weinig keuzes behelst. Van een verdere de facto splitsing van de gezondheidszorg in praktijk, wat voorzien was onder paars-geel, is in Vivaldi geen sprake. Integendeel, het woord “herfederaliseren” dook evengoed op in de nota, wanneer er sprake is van “efficiëntie”.
• Op vlak van veiligheid en migratie is het duidelijk dat de Vlaamse partijen geen ruimte laten voor een grote ruk naar links.
  • Zowel PS als Ecolo schreeuwden onder de Zweedse regering moord en brand, over het asielbeleid onder Theo Francken (N-VA). Toen de jongeren van Ecolo hem op een affiche in een naziuniform staken, kraaide nauwelijks een haan. Maar kijk, daar zijn geen fundamentele koerswijzigingen voorzien.
  • Enkel twee heel zichtbare en gevoelige dossiers, die van de huiszoekingen en dat van minderjarigen opsluiten in gesloten centra, zouden als maatregelen versoepeld worden.
  • Ook opvallend: in het dossier van de kinderen van IS-strijders, die nu nog in de kampen in Syrië en Irak zitten, zou er geen doorbraak komen. Buiten de regering waren de groenen nog erg vocale tegenstanders van de regering, die aarzelde op dat vlak. Maar nu zou Vivaldi dus niet plots die kinderen (en hun moeders) weer toelaten.
  • Overigens zou Justitie wel haar geld krijgen. In de kiescampagne van 2019 eiste Koen Geens (CD&V) een “stapsgewijze injectie van ongeveer 750 miljoen euro per jaar“, zo niet zou “hij weigeren nog minister te zijn”. Vorige week bij z’n optreden in De Afspraak liet Geens uitschijnen dat die sommen voorzien zullen worden. De Vlaams-Brabander kan dus verder, al is het maar de vraag of dat op Justitie zal zijn.
• Een ambitieus klimaatbeleid:
  • Het is duidelijk dat de Vivaldisten rekenen op de Europese Green Deal, het Europese pakket dat zo’n 1.000 miljard klaar heeft. Daarvan komt 500 miljoen de komende jaren rechtstreeks uit de Europese begroting, het investeringsprogramma InvestEU levert 300 miljard euro aan investeringen en 200 miljard komt van de Europese Investeringsbank. België eindigt dus op 1,6 miljard daaruit. Uit het Transitiefonds, dat ‘oude economieën’ moet begeleiden, zo’n 7,5 miljard, krijgt België wel maar 68 miljoen euro, een peulschil.
  • De knoop zit hier wel rond kernenergie. De centrales niet sluiten, levert meteen een ‘winst’ van 25 megaton CO2 op: de vervangende gascentrales stoten zoveel uit bij een sluiting. Op een totale jaarlijkse uitstoot van 118 megaton CO2 dus een erg grote stijging. Dat Vlaams minister van Energie Zuhal Demir (N-VA) nu al een “vechtfederalisme” zou introduceren, omdat ze dreigt niet zomaar die vergunningen te geven, is dus toch een beetje kort door de bocht: iedereen zit in dezelfde boot van steeds strengere Europese doelstellingen.
  • Het debat rond de centrales loopt dus nog binnen Vivaldi, maar de kans is groot dat de groenen met de ‘klimaatwet’, om bij de Green Deal aan te sluiten, genoeg ‘garanties’ gaan inroepen om een niet-sluiting te kunnen ‘verkopen’ aan de achterban. Bij de liberalen klinkt het alvast zeer duidelijk dat “ze sluiten gewoon geen optie is. Punt.”
• Een performante arbeidsmarkt:
  • Ook hier zit een serieuze regionale adder onder het gras. De werkzaamheidsgraad (het totaal aantal mensen dat werkt, ten opzichte van al wie kan werken) in het eerste kwartaal van 2002 volgens Statbel was als volgt:
    • Brussel: 62,6 procent.
    • Wallonië: 64,2 procent.
    • Vlaanderen: 75,4 procent.
  • In het Vlaamse regeerakkoord is sprake van erg grote ambities, tot 80 procent werkzaamheid. Maar het is maar de vraag hoe men die kan bereiken, als federaal niet ook straffe maatregelen worden genomen, met zowel een wortel als een stok.
  • In hun fameuze liberale ’tegennota’ van midden augustus, waarbij MR en Open Vld de paars-gele plannen van antwoord dienden, was zo onder meer sprake van een snellere degressiviteit van de werkloosheidsuitkering. Wie geen job heeft, voelt dus sneller zijn of haar uitkering dalen. Daarvan is in de huidige nota alvast geen spoor meer te bekennen.
  • Wat wel opduikt in de nota: een bijscholingsrekening. Bedoeling is dat elke werknemer een ‘rugzakje’ krijgt van bijscholingsuren, waarbij een werknemer elk jaar 12 tot 24 uur bijscholing kan opsparen, tot in totaal 150 uren. Het alternatief is dat in bedragen om te zetten. In Frankrijk gaat het om 500 euro per jaar, met een plafond van 5.000 euro gecumuleerd. Die kunnen dan aangewend worden voor een bijscholing, een extra opleiding.
  • Bedoeling is zo de economie om te vormen, werknemers klaar te maken voor het digitale, en de reconversie in sommige beroepen in te zetten, of gewoon nieuwe competenties bij te creëren. Voor de verkiezingen was dit een programmapunt van Ecolo, dat elke werknemer een rugzak van “vijf bijscholingsdagen per jaar” wilde aanbieden. Het is duidelijk dat ook dit materie van de deelstaten is: hiervoor gaat men dus, opnieuw, moeten overleggen met de Vlaamse regering.

Opvallend om te noteren: De nodige sereniteit creëren rond Vivaldi aan de top, blijft moeilijk. Met dank aan één voorzitter …

• Wie gedacht had dat de uitbraak van corona, en de bijhorende verplichte quarantainemaatregelen, zouden leiden tot wat rust aan de top voor de Vivaldisten, is eraan voor de moeite.
• Want zes voorzitters volgen stipt de voorschriften, die gelden voor elke burger, maar één man doet dat niet: Georges-Louis Bouchez (MR). Voor het derde weekend op rij verscheen die doodleuk op televisie, om er zijn zeg te komen doen.
• Dat hij vindt dat de strikte quarantainemaatregelen voor hem niet gelden, wegens “laag risico-contact”, wordt bij z’n collega-voorzitters, en zelfs z’n eigen eerste minister, enkel op bijzonder veel ongeloof onthaald. Bovendien liet hij afgelopen week de RTBF stikken voor een televisie-interview, om dan zondag wel naar de grote concurrent RTL te trekken.
• Daar kreeg hij enkel softball-vragen, nogal tekenend voor de bewuste zender: doorvragen over hoe het dan precies zat met die reeks contacten tussen hem en de besmette Lachaert, het zat er niet in. Aansluitend schoof op RTL zelfs een viroloog aan die de MR-voorzitter zowaar volmondig gelijk gaf. Daarop hield Bouchez zondagavond dan nog eens een heus “virtueel congres”: de hyperprésident weet niet van ophouden.
• “Moest een Vlaamse partijvoorzitter zoiets doen, ze zouden hem levend opgevreten hebben, op de voorpagina’s van Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad”, zo stelt een waarnemer wat cynisch. Dat de zes andere voorzitters ondertussen “in hun kot” moeten blijven: het leidt toch tot wat menselijke frustratie onder collega’s.

Veel interessanter: De Gentse burgemeester Mathias De Clercq (Open Vld) gooit de steen in de kikkerpoel.

• Love him or hate him, maar De Clercq blijkt toch behoorlijk wat voorspellingskracht te hebben over de koers van zijn eigen partij, Open Vld. Terwijl in november 2019 nog zowat alle liberale burgemeesters steigerden over paars-groen, brak de Gentse burgemeester al een lans voor ‘progressieve samenwerking’.
• Dat mag geen verrassing heten: in eigen stad bestuurt De Clercq ook met dergelijke coalitie. Maar het gaat verder: de Gentse liberaal heeft al langer plannen om het landschap politiek te hertekenen in Vlaanderen, daar maakt hij geen geheim van.
• Afgelopen weekend zette hij in De Zondag opnieuw de bakens uit voor Open Vld: “Mijn partij moet een nieuw elan zoeken. Een klassieke partij moet evolueren naar een open beweging. (…) We moeten een open beweging worden, voor leden en niet-leden. Zo kunnen er nieuwe ideeën ingang vinden.”
• De Clercq heeft overigens al ideeën voor een nieuwe naam, een operatie die Lachaert ook al aankondigde toen hij voorzitter werd. Maar het moet meer dan een naamsverandering zijn dus: “Er zijn te veel partijen in dit land. We hebben nood aan een herkaveling. Maar éérst de federale formatie. Ik hoop op een sterke Vivaldi-ploeg. Dat kan volgens mij automatisch leiden tot een herkaveling van het landschap.”
• Vooral dat laatste is een interessante stelling: er staat veel meer te gebeuren dan enkel maar een regering maken. Daarmee zegt De Clercq meteen luidop wat velen in de Wetstraat aanvoelen: met de keuze van Open Vld en CD&V voor Vivaldi is er ruimte om, in het progressieve centrum, iets nieuws te gaan opbouwen.
• Want De Clercq geeft in z’n gesprek met De Zondag ook duidelijk aan wat de ‘andere kant’ wordt:
  • “Het is N-VA niet te doen om onze economie. Dat is maar de saus bovenop het échte gerecht: het einde van dit land. Daarom valt er federaal niet te besturen met N-VA. Wij willen een project vóór dit land.”
  • “Meer dan ooit moeten we waarschuwen voor de gevaarlijke kanten van N-VA en voor de ronduit verwerpelijke kanten van Vlaams Belang.”
  • “Altijd maar mensen tegen elkaar opzetten. Altijd maar bevolkingsgroepen stigmatiseren. Altijd maar de schuld bij een ander leggen. Altijd maar het negatieve benadrukken. Dat is een perfide strategie.”
• De Clercq kan zo gerust gezien worden als de eerste verkenner van een operatie die er onder Vivaldi haast onvermijdelijk zit aan te komen: hoe het progressieve centrum straks hertekend kan worden.
• Maar het maakt deze regeringsvorming meteen ook nog een tikje belangrijker: de inzet wordt nog groter.
• Overigens steekt het gesprek wel ferm af tegen dat van de CD&V-burgemeester uit het naburige De Pinte. Vincent Van Peteghem, Vlaams Parlementslid, komt één jaar na z’n oefening van de ‘Twaalf apostelen’ bij CD&V terug op dat werk, in De Standaard.
• Hij maakt daarbij wel de analyse, “er zijn te veel kleine partijen” en ook, “we voelen allemaal aan onze kleine teen dat het politieke landschap aan het bewegen is”, maar komt niet met enige concrete antwoorden, behalve dit dan:
  • “Het belangrijkste is dat ons centrum-DNA de basis kan zijn van zo’n nieuwe beweging.”
  • “Hoe die nieuwe beweging er straks zal uitzien en met wie dat zal zijn, zal afhangen van details.”
  • “Voor CD&V zal het er ook van afhangen of we straks in de oppositie zitten of in de meerderheid, en of er straks afscheuringen zijn in andere ­partijen of bij ons.”
• Overigens verdedigt Van Peteghem de Vivaldi-keuze van z’n voorzitter: “We hebben een langetermijnproject nodig om ons land opnieuw op de rails te krijgen. Als ik dat vergelijk met het paars-gele verhaal, dan zag ik een afspraak voor amper twee jaar, waarbij de N-VA en de PS aan de ene kant de uitgaven omhoog zouden stuwen en aan de andere kant het land zouden uitkleden. Sorry, dan kijk ik als CD&V’er liever naar de lange termijn”, zo stelt hij.

Opvallend: N-VA zet de deur open voor een zesde mandaat voor Bart De Wever (N-VA).

• Wordt hij dit najaar opnieuw voorzitter, voor een zesde keer nu al? Die knoop is naar verluidt nog niet doorgehakt. Maar de partijraad, het interne parlement van N-VA, heeft alvast de deur opengezet.
• Verrassend kan dat niet zijn: De Wever blijft, ook na de mislukking van de regeringsvorming federaal, vrij ongecontesteerd binnen N-VA als grote zetbaas. De score, meer dan 93 procent, waarmee de partijraad nu al voor de vierde keer de regels van de partij opzijzet, en een “uitzondering” geeft aan De Wever, is overtuigend. Een N-VA-voorzitter kan in principe maar twee keer drie jaar aanblijven. Maar De Wever zit ondertussen in z’n vijfde termijn.
• Toch zijn er deze keer wel fundamentele twijfels: is de Antwerpse burgemeester klaar om z’n partij in een nieuw tijdperk te loodsen, waarbij het zichzelf als oppositiepartij naast Vlaams Belang federaal zal moeten gaan positioneren? Op die vraag moet de komende weken duidelijkheid komen.

Op de agenda: Deze week komt Ursula von der Leyen met de State of the Union voor de Europese Commissie.

• De bestuursploeg die tijdens de coronacrisis de facto voor dit land ook de boel stabiel houdt én met een reddingsplan voor de recessie kwam, de Europese Commissie, ontvouwt deze week haar jaarplannen. Voor het Europees Parlement komt von der Leyen woensdag haar State of the Union geven.
• Opvallend daarbij is dat de Commissie net nu ook met het nieuws komt dat ze ‘groene obligaties’ gaat uitgeven: staatspapier dat aangewend wordt om de groene revolutie in de economie te financieren. Dat is een aanpak om de 750 miljard euro die geleend wordt van bij de Commissie, om de steunmaatregelen voor corona te betalen, te kunnen financieren. Het is de Europese Commissaris voor Budget, Johannes Hahn, die dat vandaag aankondigt in de Financial Times.
• Al eerder raakte bekend dat de Commissie woensdag met wel erg groene plannen wil komen: ze willen de ambities nog optrekken, om als eerste continent ‘klimaatneutraal’ te worden. Ook al is de totale CO2-uitstoot van Europa niet meer dan 15 procent van de totale uitstoot in de wereld in 2019, Europa wil een ‘leider’ zijn in het dossier. Vandaar dat de targets nog wat opschuiven: tegen 2030 moet de uitstoot ten opzichte van 1990 met 55 procent dalen.

Ook gelezen: Een lokaal politicus van Open Vld bindt de kat de bel aan, rond naaktfoto’s en het recht om die te publiceren in de media.

• Een interessante bijdrage in heel het debat rond de intieme beelden van BV’s verschijnt vandaag in Het Laatste Nieuws. Frank Gheeraert zag in 2018 z’n leven behoorlijk in de war gestuurd, omdat verschillende mediakanalen naaktfoto’s van hem publiceerden. De man is een voormalige schepen van Open Vld in Langemark-Poelkapelle.
• De manier waarop de naaktfoto’s naar buiten kwamen, is straf: twee mannen namen zonder toestemming beelden van een privéfeest, waarop de deelnemers naakt waren, vanuit een naburig maisveld. De fotograaf werd later veroordeeld voor voyeurisme. Maar verschillende krantensites publiceerden destijds zomaar die beelden, ze zijn nog steeds online te vinden.
• “Verschillende mediakanalen heb ik meermaals gevraagd om de foto’s offline te halen, maar dat is nog steeds niet gebeurd. Toen ik nog schepen was, kreeg ik de reactie dat de foto’s niet offline gehaald konden worden omdat ik een politiek en publiek figuur was. Intussen ben ik, mede daardoor, gestopt met de politiek, en staan de foto’s nog steeds online”, zo getuigt Gheeraert.
• “Waarom worden die BV’s anders behandeld dan gelijk welke andere Belg die niet met zijn gezicht op televisie komt? Is hun privacy meer waard dan die van mij en mijn vrouw? Ik denk het niet. Bovendien hebben zij de foto’s zélf gemaakt. De foto’s die van mij zijn genomen, maakten deel uit van een misdrijf, maar geen enkel medium vond het destijds nodig om mijn privéleven te beschermen.”
• Pertinente vragen dus, waar minister van Media Benjamin Dalle (CD&V) vast een pasklaar antwoord op heeft. Immers, “het kan u en mij overkomen”.