Het huidige filmlandschap is helemaal in de ban van de franchises en ook de kinderfilms ontsnappen daar niet aan: de Minions hebben al elvendertig films, Pixar gaat een vijfde Toy Story maken en Dreamworks heeft Shrek terug van onder het stof gehaald voor diens vijfde deel. Daarom bewonderen wij des te meer de moed van de makers en geldschieters van een film als Zeevonk: een film die een menselijk verhaal met veel zorg vertelt in 95 minuten en het daarbij ook laat eindigen.

Score: 7/10

Als wij kinderen zouden hebben zouden we ’t wel weten: wij zouden hen meepakken naar Zeevonk. De film vertelt een authentiek verhaal over het tienermeisje Lena die onverwacht haar vader verliest na een ongeluk op zee. Er doen geruchten de ronde dat haar vader, die samen met twee vrienden op zee was, een fout gemaakt zou hebben, maar Lena gelooft daar niet in: haar vader maakt geen fouten. Zij is er rotsvast van overtuigd dat ze tijdens de uitvaart op zee een zeemonster gezien heeft en meteen passen voor haar de puzzelstukjes in elkaar: het monster heeft de boot van haar vader aangevallen. Ze doet er dan ook alles aan om het bestaan ervan te bewijzen.

Zeevonk is een film die zich afspeelt aan de Belgische kust, die in het sappig Oostends verteld wordt en zijn hoofdrollen geeft aan een jonge cast. De hoofdrolspeelster Saar Rogiers maakt hier haar acteerdebuut, net als haar medespeelster Dunia Elwaleed. Ook regisseur Domien Huyghe maakt hier overigens zijn regiedebuut.

Persoonlijk verhaal

Zeevonk werd gebaseerd op de gelijknamige jeugdroman van Wendy Huyghe, dat tot stand kwam nadat ze het verhaal samen met haar broer Domien (de regisseur van de film) bedacht. In het boek geeft Wendy de gevoelens die ze voelde na het overlijden van haar vader een plaats.

Die man overleed niet op zee, maar de basis tussen de ervaringen van de jonge twintiger die Wendy toen was en die van Lena in de film zijn dezelfde: ze weigeren de realiteit onder ogen te zien, durven niet te voelen en vluchten in een andere wereld. Wendy vertelde in interviews hoe ze vluchtte in haar werk als journaliste, hoe ze zo vaak als mogelijk naar het buitenland ging. Lena gaat op zoek naar een schuldige en vindt die in het zeemonster. Maar het is zoals Kaz zegt: zelfs al is er een zeemonster, het brengt de vaders van de meisjes niet terug. En toch blijft Lena al haar hoop zetten op het bewijzen van het bestaan van een zeemonster.

Het mooie aan Zeevonk is dat het ongeluk op zee zelf buiten beeld blijft. Dat geeft in eerste instantie een vreemd gevoel, want plots zijn die drie mannen weg. Maar uiteindelijk is dat ook hoe het voor Lena en de anderen voelt. En door niet te tonen wat er op zee gebeurd is, kan, net als in Lena’s hoofd, het bestaan van een zeemonster nog een realistische optie zijn in de hoofden van de toeschouwers.

Deze film laat op treffende wijze zien hoe iedereen anders omgaat met rouw. Lena zoekt naar haar monster, Kaz maakt een album met foto’s en herinneringen en heeft veel nood aan praten over haar vader. Lena’s broer Jules (Thibaud Dooms) stopt zijn gevoelens dan weer in zijn muziek en Christine (Hilde De Baerdemaker), Lena’s moeder, heeft vooral nood aan tijd en ruimte en sluit haar viswinkel. De ene manier is niet beter dan de andere, het is gewoon anders.

Op avontuur

Zeevonk is dus een film over rouw, maar is ondanks dat thema geen zware of neerslachtige film geworden. Door haar zoektocht naar het monster heeft de film veel weg van een avonturenfilm: Lena vindt een mysterieuze tand, trekt des nachts de zee op en gaat op verkenning in het wrak van het schip waarin haar vader gestorven is. En daarnaast blijft ze ook een jong meisje dat zomervakantie heeft, skate ze in het skatepark en krijgt ze te maken met de liefde.

Tot slot herinnert Zeevonk er ons ook aan waarom wij zo graag in Oostende ronddolen: hoewel de zee de grote verrader is in deze film en symbool staat voor de gevaren der natuur, is het geluid van de golven ook rustgevend en is de fotografie in de film met de ondergaande zon aan de horizon wondermooi.

Als er één minpuntje te ontwaren is, is het dat niet elk personage even goed uitgewerkt is: Sverre Rous (dat ventje uit Dealer) krijgt erg weinig om mee te werken en de meeste volwassenen blijven (allicht bewust) steken in schetsen van echte mensen. Het vissersmilieu is dan weer treffend geschetst als een warm dekentje waarin je altijd thuis kan komen.

Zeevonk is de best denkbare gezinsuitstap die je deze Paasvakantie maken kan. Hoewel de film rond rouw draait, wordt hij nergens zwaar of neerslachtig. Deze film is met zo veel zorg en liefde gemaakt, dat het zonde zou zijn om ‘m geruisloos voorbij te laten gaan.

Zeevonk speelt nu in de bioscoop. Bekijk hier waar je de film kan gaan bekijken.