Albums, is dat nog van deze tijd? Jazeker. Spotify was er als de kippen bij om Adele te volgen toen zij vroeg om de shuffle-knop tijdens het beluisteren van een album te blokkeren. Een album is volgens de Britse zangeres een verzameling songs die in één bepaalde volgorde staan en die ook zo beluisterd dienen te worden. Een collectie nummers met verdoken parels tussen de singles. Ook wij prijzen deze albums dan ook als één geheel aan.

1. Douglas Firs – ‘Heart Of A Mother’

Wie het verhaal achter de plaat kent, gaat ze extra waarderen. In april van 2020 verloor Gertjan Van Hellemont zijn grootmoeder aan de gevolgen van Covid-19, nadat hij eerder dat jaar zijn moeder al had moeten afgeven aan kanker. In dezelfde week dat hij te horen kreeg dat hij vader zou worden, kreeg hij ook te horen zijn moeder nog maar enkele weken te leven had. Het zijn allemaal ervaringen die worden meegenomen op deze ‘Heart Of A Mother’, een ode aan de moeders in zijn leven (grootmoeder, moeder, vriendin). Het levert een plaat op die soms triest is, maar nooit neerslachtig. En even vaak doet ze je glimlachen en herinnert ze je aan de mooie kanten van het leven. Het geheel is perfect en klinkt overigens ook geweldig.

2. Villagers – ‘Fever Dreams’

De vorige twee worpen van de Villagers konden we maar matig smaken, maar het doet ons deugd om te horen dat Conor O’Brien weer op volle kracht terug is op deze plaat. Meer dan ooit het tevoren laat hij de arrangementen hoogtij vieren op een plaat die zowel toegankelijk als experimenteel is.

3. FINNEAS – ‘Optimist’

Het was met enige tegenzin en eerder lage verwachtingen dat we aan deze plaat begonnen, want tot dan toe waren we nog niet achterover gevallen van de solonummers die FINNEAS ons had voorgeschoteld. Maar aan ‘Optimist’ lijkt alles te kloppen: toegankelijke pop, slimme teksten en nummers die afwisselend aanstekelijk en melancholisch zijn. We hebben de plaat onlangs nog herbeluisterd – was ze nu echt zo goed? – en van de 13 nummers wilden we er geen enkel skippen.

4. Viagra Boys – ‘Welfare Jazz’

Ook nog zo’n uitstekende plaat: punkrock met jazzy tinten door de nadrukkelijke aanwezigheid van blazers en hier en daar zelfs een dwarsfluit. Er schuilt humor in Viagra Boys en het mag nog steeds rammelen, maar met nummers als Creatures en het verlangende To The Country bewijzen ze ook niet vies te zijn van een popsong.

5. Olivia Rodrigo – ‘SOUR’

Er zit een tienermeisje in ons. Nog nooit hadden we van Olivia Rodrigo gehoord, tot Drivers License begin dit jaar van TikTok kwam overwaaien. Uitstekend nummer waarin popgevoeligheid en melancholie elkaar perfect vonden. Op ‘Sour’ levert ze meer van dat, waarbij de zangeres niet onder stoelen of banken steekt dat ze boos is en dat ze bedrogen is. Haar teksten zijn niet mis te verstaan, maar wel goed: het kleine liedje 1 Step Forward, 3 Steps Back blijven we mooi vinden en in het afsluitende Hope Ur OK denkt ze aan vrienden uit de LGBTQ+-gemeenschap, die ze uit het oog verloren is. Na dit debuut zijn we oprecht benieuwd naar wat deze jongeling (ze is 18 jaar) nog meer in petto heeft.

6. Nick Cave & Warren Ellis – ‘Carnage’

Geen plaat van Nick Cave & The Bad Seeds, maar van Nick Cave & Warren Ellis, één van die Bad Seeds. Met zijn kompaan maakte Cave al heel wat filmsoundtracks, maar nu voor het eerst ook een regulier album. Dat wil niet zeggen dat The Bad Seeds aan de kant geschoven zijn: die wonen verspreid over de hele wereld en dus was het gewoon makkelijker om een soort van lockdownplaat te maken met Warren Ellis, en daar ook mee te touren. Het is weer geen makkelijke plaat geworden, al zal ze minder mensen afschrikken dan ‘Ghosteen’ deed. Het heeft even geduurd voor we helemaal mee waren met deze plaat, maar van de acht nummers willen we ‘r nu geen enkel meer missen.

7. Mauro Pawlowski – ‘Eternal Sunday Drive’

Aan muziek van Mauro is er geen enkel jaar gebrek. maar het was lang geleden dat hij nog eens een popplaat had gemaakt. Twintig jaar geleden, om precies te zijn. Het is een hele goeie popplaat geworden met uitstekende singles, aanstekelijke deuntjes en goeie teksten. Onverslijtbaar en eentje die nog jaren met ons mee zal reizen.

8. IDLES – ‘Crawler’

“For the last time, we’re not a f*cking punk band”, schreeuwde Joe Talbot, frontman van IDLES, op een concert in 2018. Dat statement zetten ze nog eens kracht bij op hun nieuwe album waar het allemaal iets minder beukt, waarop de frontman meer zijn verleden induikt en zijn emoties laat spreken. Sinds het debuut ‘Brutalism’ in 2017 brachten IDLES elk jaar een nieuw album uit, op 2019 na. Dat is veel materiaal en snel, maar vervelen doen ze nog geenszins.

9. Jan Swerts – ‘Oud Zeer’

‘Oud Zeer’ is de eerste plaat van Jan Swerts is vijf jaar tijd. Het is goed dat de man niet sneller werkt, want Swerts maakt albums waar je tijd voor moet maken. Zijn werk in lijstjes proberen inpassen is eigenlijk crimineel, maar het over het hoofd zien zou dat evenzeer zijn. Voorlopig dus op een arbitraire negende plaats, maar we sluiten niet uit dat het nog stijgt in onze waardering stijgt in de komende jaren. Swerts maakt namelijk melancholische neo-klassiek waar je voor moet gaan zitten. Een plaat voor de donkere winterdagen. En de winter duurt nog even. In ieder geval: dankjewel Jan, ook weer deze keer.

10. Yong Yello – ‘Marcel & Het Magnetisme Van De Goot’

“Een verhaal door Yong Yello” staat te lezen op de hoes van ‘Marcel & Het Magnetisme Van De Goot’ en dat is precies wat dit album geworden is. De producties klinken erg goed en zijn gespeeld op echte instrumenten, de teksten zijn van een hoog niveau en behandelen thema’s als alcoholisme, kansarmoede en bedrog. Iedereen kent wel een Marcel en Yong Yello was bang om er zelf één te worden: iemand die in een vicieuze cirkel van miserie terechtkomt en de moed en de kracht om zijn leven te verbeteren verliest, of al lang niet meer heeft. Het maakt van ‘Marcel & Het Magnetisme Van De Goot’ niet alleen een muzikaal aantrekkelijk, maar ook een geëngageerd kunstwerk.

11. Lana Del Rey – ‘Chemtrails Over The Country Club’

Lana Del Rey bracht twee platen uit in 2021, waarbij de eerste ons beduidend meer deed dan die tweede. Het is al van maart geleden dat dit album uitkwam, maar ook bij het herbeluisteren bleef het ons bekoren. Lana Del Rey zal allicht niet meer verrassen – je weet wat je krijgen zal – maar op deze plaat heeft ze haar stijl wel geperfectioneerd.

12. Little Simz – ‘Sometimes I Might Be Introvert’

‘Sometimes I Might Be Introvert’ begint met Introvert, een waar meesterwerk van zes minuten. Daarna gaat Little Simz allerlei richtingen uit om ons pas 19 tracks verder (inclusief interludes) weer achter te laten. Daartussen vinden we een grote variatie aan thema’s en arrangementen, maar zijn we vooral van één ding overtuigd: Little Simz heeft haar richting en haar stem gevonden.

13. Arlo Parks – ‘Collapsed In Sunbeams’

Sterk debuteren, noemen ze dit. Arlo Parks is nog maar 21 jaar maar dat is er niet aan te horen op deze plaat. In de loop van 2020 en 2021 werden maar liefst zeven nummers van dit album als single uitgebracht. Dat betekent dat je al over de helft bent wanneer er een nummer passeert dat je misschien even iets minder goed kent. Om dan te beseffen dat die nummers even goed zijn. Arlo Parks is zo iemand van wie we hopen dat ze nog lang zal meedraaien.

14. The War On Drugs – ‘I Don’t Live Here Anymore’

Even platgewalst dan ten tijde van ‘Lost In The Dream’ zijn we niet meer, maar dat maakt van ‘I Don’t Live Here Anymore’ nog geen slechte plaat. Adam Granduciel en de zijnen brengen op dit album een constante kwaliteit en laten de plaat van de vorige albums verschillen door de jaren 80 weer naar boven te halen. Dat resulteert in (iets) minder gitaar en meer nadrukkelijke synths. De band blijft op hun best wanneer ze datgene doen waarin ze uitblinken: lekker lang uitweiden. Dat een band als deze in deze tijden nog kan uitgroeien tot een mega-act vergroot ons vertrouwen in de mensheid.

15. Billie Eilish – ‘Happier Than Ever’

Billie Eilish is ook al zo’n mega-artieste, ook al is ze nog maar net 20 geworden. Net als de voorganger is dit een uitstekende plaat, al is ze, eveneens net als de voorganger, ietsje te lang. Zestien nummers is gewoon heel veel. Voorlopig is Billie Eilish iets sterker in singles (al zo veel uitstekend materiaal!) dan in albums. Volgende keer een nummer of drie minder zodat de plaat iets gebalder en consistenter wordt, en dan ze heeft haar meesterwerk te pakken.

16. Birdy – ‘Young Heart’

Billie Eilish was erg jong toen ze al op een hoog niveau muziek maakte. Net zoals Birdy heel erg jong was. Het is al een jaar of tien geleden dat we de genaamde Jennifer van den Bogaerde leerde kennen met covers van Skinny Love Bon Iver en People Help The People van Cherry Ghost. Dat was een fijne gimmick, maar ook niet meer dan dat. Intussen is Birdy er nog altijd maar 25 maar is ze wel al aan haar vierde plaat toe. Op ‘Young Heart’ probeert ze een gebroken hart na een afgesprongen relatie een plaats te geven. En dat is bijwijlen heel erg mooi.

17. Sam Fender – ‘Seventeen Going Under’

Muzikaal varieert Sam Fender weinig tegenover de sound van zijn debuutplaat ‘Hypersonic Missles’ van twee jaar geleden, maar wie maalt daarom. ‘Seventeen Going Under’ werkt als je gewoon luistert, maar zit ook goed in elkaar op tekstueel niveau: Fender reflecteert hier immers over zijn jeugd in een kansarme buurt in Engeland.

18. Silk Sonic – ‘An Evening With Silk Sonic’

Het was maart toen de twee muzikale grootheden Bruno Mars en Anderson .Paak aankondigden dat ze samen een plaat zouden gaan maken. De eerste single was Leave The Door Open, één van onze favoriete nummers van het jaar, en dat klinkt vooral als een vanzelfsprekendheid: alsof de twee altijd al hebben samengewerkt. Op de plaat staan nog een aantal soulpareltjes waarbij je de ene keer Bruno Mars vooral hoort doorklinken en de volgende keer meer DNA van Anderson .Paak hoort. Puike plaat, maar het geheel is met zijn negen nummers en 31 minuten eerder naar de korte kant. Een beetje te kort, hadden we het gevoel.

19. Taylor Swift – ‘Red (Taylor’s Version)’

Taylor Swift is haar albums opnieuw aan het opnemen als opgestoken middenvinger naar haar toenmalige platenlabel Big Red dat de rechten op de muziek op haar eerste albums bezat. Toen het label in 2018 verkocht werd, wilde Swift de rechten van haar songs kopen, maar tot haar grote verbazing koos Big Red ervoor om een deal te sluiten met één of andere mediatycoon. De heropnames zijn het resultaat van een bitsige strijd waarbij het Taylor Swift zelfs verboden werd om haar eigen liedjes nog live te zingen. Deze nieuwe versies van oude platen brengt ze nu uit in eigen beheer, maar ziet ze ook als een kans om een soort van director’s cut uit te brengen. 30 nummers telt de plaat nu, dat zijn er 14 extra in vergelijking met ‘Red’ (2012). Dat is een beetje te veel van het goeie, maar aangezien ‘Red (Taylor’s Version)’ vlot wisselt tussen liedjes over een gebroken hart of euforische liedjes over de liefde, kan je naargelang de stemming de ene of de andere helft van de liedjes beluisteren.

20. Elbow – ‘Flying Dream 1’

Het is al van ‘The Take Off And Landing Of Everything’ uit 2014 geleden dat Elbow nog eens een plaat heeft gemaakt die ons echt van onze sokken blies, maar zelfs een plaat van Elbow die je niet meteen van je sokken blaast, is nog steeds mooi. De leden schreven de songs van dit album apart ten gevolge van de pandemie en kwamen bij elkaar om de songs af te werken en op te nemen in een leeg en gesloten Theatre Royal in Brighton. Het is het meest verstilde werk van Elbow in jaren, waardoor het album in eerste instantie wat saai en kabbelend kan overkomen. Wat groeitijd en een hoofdtelefoon kunnen soelaas bieden, want in die schijnbare saaiheid zit heel wat mooie gelaagdheid.

21. Novastar – ‘Holler And Shout’

De nieuwe Novastar lijkt in eerste instantie niets bijzonders: tien liedjes die samen netjes afklokken op 35 minuten en een sound die perfect in het verlengde lijkt te liggen van ‘In The Cold Light Of Monday’ uit 2018. Maar net daar ligt het grote talent van Joost Zweegers: hij schrijft schijnbaar eenvoudige popliedjes. Liedjes die bij de eerste luisterbeurten misschien onmerkbaar voorbij drijven, maar die zo slim en gedetailleerd gearrangeerd zijn dat ze pas na enkele luisterbeurten hun geheimen prijsgeven. Dat is bij het nieuwe album niet anders.

22. Strand Of Oaks – ‘In Heaven’

Eenzelfde opmerking zouden we willen geven bij het nieuwe album van Strand Of Oaks. Als Strand Of Oaks is hij met ‘In Heaven’ al aan zijn zevende plaat toe, en zijn derde al sinds keerpunt ‘HEAL’ uit 2014. Timothy Showalter heeft het eenvoudiger gehouden dan op vorige albums. Liedjes mochten al eens drie minuten duren en weer een akoestische gitaar bevatten. Het zijn liedjes die pas na er enige tijd mee geleefd te hebben hun geheimen prijsgeven. Er worden heftige emoties in verwerkt – Showalter stopte met drinken, verloor met zijn kat zijn grote maatje en moest samen met zijn vrouw de plotse dood van zijn schoonmoeder in een auto-ongeluk verwerken. En toch wilde hij met Strand Of Oaks een hoopvolle plaat maken, een missie die wij als geslaagd beschouwen.

23. Whispering Sons – ‘Several Others’

Whispering Sons’ tweede is een stuk donkerder dan de voorganger ‘Image’. De groep wilde het gevoel van isolatie laten neersijpelen in hun geluid en meer een echt album afleveren in één sfeer, waar ‘Image’ meer een verzameling van losse nummers was was. Dat is gelukt. Sommige nummers landden bij ons pas nadat we ze ook live hadden gezien, het toont nog maar eens aan hoe erg de waardering van muziek op plaat en het live kunnen brengen van je songs met elkaar verweven kan zijn.

24. Wanthanee – ‘Wanthanee’

Wanthanee won vijf jaar geleden De Nieuwe Lichting van Studio Brussel en heeft intussen vooral veel podiumervaring opgedaan, in België maar ook ver daarbuiten. ‘Wanthanee’ is een beheerst en bescheiden album en dat is een compliment: de arrangementen zijn sierlijk, de negen songs zijn om te omarmen. ‘Wanthanee’ telt maar negen nummers en we kijken uit naar meer, maar dit eerste album voelt geenszins onaf. Overigens, ook Only Shadows Remain is op deze plaat terug te vinden en dat is een nummer dat al meedraait sinds De Nieuwe Lichting. Nog maar zelden is een song slechter geworden van een langere rijptijd.

25. Meskerem Mees – ‘Julius’

Ondanks één of andere pandemie was 2020 voor Meskerem Mees op muzikaal vlak alvast een bijzonder jaar. Haar debuutsingle Joe werd opgepikt door Studio Brussel en haalde de eerste plaats in De Afrekening en in het najaar van datzelfde jaar won ze Humo’s Rock Rally. In 2021 zet ze die evolutie verder, want haar debuutalbum ‘Julius’ zag het levenslicht. En hoewel ze ook daar weer maar heel beperkt mee heeft kunnen toeren, heeft het publiek dit album toch omarmd. Dertien nummers, dertien verhaaltjes waarin Meskerem Mees relativeert, ontroert en met humor speelt. Meskerem Mees lijkt nu al een vaste waarde in ons muzieklandschap en wat ons betreft mag ze dat blijven ook.