Enkele maanden geleden zette Humo-journaliste Katrien Depecker de actie ‘Red Ed’ op poten, waarmee ze zoveel mogelijk mensen wilde overtuigen om zich te laten registreren als stamceldonor. Op die manier hoopte ze een geschikte donor te vinden voor haar partner Ed, die leed aan lymfoonkanker. Helaas werd die niet gevonden en overleed de jongeman vrijdagnacht. Toch gaven maar liefst 9.500 Belgen zich de afgelopen drie maanden op als donor. Dit zijn zeven redenen waarom ook jij dat moet doen.

1. De kans op een geschikte donor is slechts 1 op 50.000.

Bij de zoektocht naar een donor kijkt men in de eerste plaats naar de broers of zussen van de patiënt, omdat de kans dat hun weefseltype voldoende overeenstemt één op vier is.

Helaas biedt dat voor veel patiënten geen oplossing en moet er gezocht worden naar een donor buiten de familie. Omdat er tienduizenden verschillende weefseltypes bestaan is de kans op een geschikte donor helaas slechts 1 op 50.000. Miniem dus, maar hoe meer mensen zich registreren, hoe groter de kans op het vinden van een geschikte donor wordt.

2. Niet iedereen komt in aanmerking om donor te worden.

Elke gezonde volwassene tussen 18 en 50 jaar kan zich als stamceldonor laten registreren, effectief doneren kan tot 60 jaar. Er zijn echter ook een aantal medische factoren waardoor je geweigerd kan worden als donor, zoals ondergewicht, epilepsie en diabetes. Ook homoseksuelen mogen zich niet registreren als stamceldonor, omdat zij helaas nog altijd beschouwd worden als risicogroep.

3. Er zijn steeds meer donoren nodig.

Door ontwikkelingen in de wetenschap worden steeds meer mogelijkheden van stamceltherapie ontdekt. Men verwacht daarom dat het gebruik van stamcellen de komende jaren nog zal toenemen. En dus zal er ook nog meer nood aan donoren komen.

4. Je kunt je achteraf nog bedenken.

Het is natuurlijk niet de bedoeling, maar na de registratie kan je je nog altijd bedenken. Toch is het heel belangrijk om er vooraf goed over na te denken, want als je gecontacteerd wordt, wil dat zeggen dat er ergens een patiënt gevonden is die overeenstemt met jouw weefseltype. Iemand die jij kunt redden dus.

5. Het doneren zelf is vrij eenvoudig.

In ons land gebeurt de afname van stamcellen meestal via het bloed. In de vier of vijf dagen voor de donatie krijg je ’s morgens en ’s avonds een spuitje om de verplaatsing van stamcellen naar het bloed te stimuleren. Als daarna voldoende stamcellen in je bloed zitten, gebeurt de afname. Via een naald in je ene arm wordt bloed afgetapt, waarna het deel dat rijk is aan stamcellen gescheiden wordt van de rest. Het overige bloed komt via een naald in je andere arm weer in je lichaam.

De afname duurt zo’n 3 à 4 vier uur. Achteraf kunnen er wat bijwerkingen optreden, zoals vermoeidheid en hoofdpijn, maar die kunnen snel verholpen worden met een pijnstiller. Achteraf mag je meteen terug naar huis.

Een andere mogelijkheid is de afname van stamcellen uit het beenmerg, maar dat gebeurt minder vaak. Deze afname gebeurt onder algemene verdoving, dus in principe voel je er niets van, behalve soms wat moeheid of misselijkheid achteraf. Een dag na de donatie mag je terug naar huis.

6. Je wordt achteraf goed opgevolgd.

Ondertussen wordt de stamceldonatie al enkele tientallen jaren uitgevoerd en tot nog toe werden er geen extreme risico’s voor de donoren waargenomen. Toch word je na de donatie goed opgevolgd: een week, een maand en een jaar erna krijg je een volledig medisch onderzoek, om na te gaan of je lichaam volledig hersteld is en er geen complicaties zijn.

7. Last but not least: je kan een leven redden.

En dat is natuurlijk de belangrijkste reden van allemaal. Jij kan er persoonlijk voor zorgen dat iemand de kans krijgt om verder te leven. Dat is zonder twijfel het mooiste cadeau dat je iemand kan geven.

Overtuigd?

Dan kan je je aanmelden via dit formulier van het Rode Kruis of contact opnemen met een van de donorcentra. Zij zullen je daarna uitnodigen voor een gesprek, waarbij je meer informatie krijgt en een bereidverklaring kan ondertekenen. Daarna laat je bloed afnemen, zodat je weefseltype bepaald kan worden, en vul je een medische vragenlijst in. Als alles in orde is, word je opgenomen in het stamcelregister.

En wie weet, misschien word je dan op een dag gevraagd om iemands leven te redden.