We kunnen nog altijd niet naar de filmzaal en dus blijven we de filmzaal naar ons halen. Vanaf deze week zou Ema daar te zien geweest zijn, de nieuwe film van Jackie, het Oscarsucces van Natalie Portman. De titel van onze tweede film van de week is ook een voornaam: Sergio. En neen, het is geen film over Sergio Herman.

Sérgio: ook het leven van een diplomaat kan een entertainende film opleveren

Sérgio is dus geen film over Sergio Herman, wel over Braziliaanse diplomaat Sérgio Vieira de Mellodie. We volgen hem in de onderhandelingen om Oost-Timor onafhankelijk te maken van Indonesië en we volgen hem ook op zijn laatste missie, als VN-Hoge Commissaris voor Mensenrechten in Irak. Zijn missie: stabilisering en wederopbouw van Irak na de inval van de Verenigde Staten en het land klaarmaken voor de verkiezingen om het land vervolgens terug te kunnen geven aan de plaatselijke bevolking.

Wagner Moura – net als Sérgio ook zelf Braziliaan – die we kennen als Pablo Escobar uit Narcos is zeer geknipt om de charismatische Braziliaan een gezicht te geven. Sérgio wordt door regisseur Greg Barker neergezet als een aimabel persoon die vooral onafhankelijk van alles en iedereen zijn werk wilde doen en altijd sprak met en luisterde naar de plaatselijke bevolking. Wie een meer feitelijk portret wil van diezelfde Sérgio kan ook terecht bij een documentaire uit 2009 over diens persoon, gedraaid door dezelfde Greg Barker die ook op Netflix terug te vinden is.

Sérgio overleed al in 2003 toen hij, tijdens zijn laatste missie, om het leven kwam door de gevolgen van een bomaanslag. Hij werd bedolven onder het puin van het Canal Hotel in Baghdad waar het VN-hoofdkwartier in Irak gelegen was. Die aanslag werd later opgeëist door Abu Musab al-Zarqawi, toenmalig leider van Al-Quaeda, later bekend als de grote leider van IS.

Zolang de film bij het diplomatieke leven van Sérgio en de gevolgen van de bomaanslag blijft, is Sérgio een uitstekende film. Het is pas wanneer de liefdesperikelen erbij komen kijken, wanneer we hem zien dromen van zijn favoriete plek in Rio De Janero, met zijn geliefde Carolina (Ana de Armas is de volgende Bond-girl) zoent in de regen of wanneer de twee een ritje op de brommer maken dat de film manipulatief en zelfs pathetisch aandoet.

Er schuilen twee goeie films in Sérgio: één over het werk van een VN-afgezant op het veld, een tweede over het familie- en gezinsleven van een diplomaat. Die beide in één film murwen was net iets te veel van het goede en dat pathetische randje hoefde echt niet, maar het moet wel gezegd worden: we waren behoorlijk aangenaam verrast door Sérgio én de bijhorende vertolking van Wagner Moura.

Score: 7/10
Sérgio is nu terug te vinden op Netflix.

Ema: een ongeleid projectiel gaat er seksueel op los, maar niet zomaar

Als Pablo Lorrain een nieuwe film maakt, is dat op zijn minst interessant, dat heeft de man in het verleden al bewezen. In No voerde hij Gael Garcia Bernal op als reclameman, in Jackie werd Natalie Portman op verbluffende wijze Jackie Kennedy en Neruda bewees dat biografische films over Nobelprijswinnaars Literatuur niet noodzakelijk saaie kost zijn.

In Neruda speelde Gael Garcia Bernal trouwens ook een belangrijke rol en dat is in Ema niet anders. De titelrol wordt ingevuld door Mariana di Grolamo. Zij speelt een jonge danseres die in het experimentele dansgezelschap danst van haar man Gastón (Gael García Bernal). Samen hebben ze een kind geadopteerd, maar nadat de jonge Polo (Cristián Suárez) bijna zijn eigen tante heeft geroosterd, besluit Ema om de jongen opnieuw af te staan.

Dat zorgt voor spanning binnen het huwelijk van de twee. Daarbij blijkt vooral Ema een ongeleid projectiel: ze gaat er seksueel totaal op los, begint affaires met een barman (Santiago Cabrera) en een advocate (Paola Giannini) en deelt ook het bed met verschillende van haar vriendinnen, vrijages die weergegeven worden in een indrukwekkende collagescène die je best kijkt zonder je kinderen in de buurt. Of voor de tienerkinderen: zonder je ouders in de buurt.

Gaandeweg wordt duidelijk dat Ema meer bij zinnen is dan anderhalf uur lang lijkt, maar vooral de genadeloze ruzies tussen Ema en Gastón blijven ons bij. Om het met een eufemisme te stellen: ze sparen elkaar niet. “Je hebt m’n leven verpest”, zegt Ema ergens. “En jij mij” repliceert Gastón. Ze dagen elkaar uit, seksueel en verbaal, en gaan daarbij over verschillende grenzen, maar net dat gegeven blijkt de twee tot elkaar aan te trekken.

Hoewel Ema bijlange niet perfect is en soms wat te veel en te lange dansscènes in zich draagt, stelt de film wel interessante vragen over de kansen die je krijgt in het leven, over liefde, relaties en seksualiteit en over wie nu eigenlijk je familie is en wie je als zodanig zou kunnen beschouwen.

Score: 7/10
Ema is te bekijken via de verschillende online cinemaplatformen.