Thor: Love And Thunder is gearriveerd, de negentwintigste film in het MCU alweer. Thor: Love And Thunder is de vierde Thor-film, wat hem de eerste MCU-superheld maakt met vier films. Taika Waititi regisseert opnieuw, na Thor: Ragnarok (2017).
Taika Waititi aan boord houden lijkt te kaderen in een tactiek van Marvel om met specifieke, meer dan inwisselbare regisseurs te werken. Auteurs, regisseurs met een eigen stijl die ook steeds meer en meer hun stempel op de films mogen drukken. Daar was helaas weinig bij te merken in Eternals van de Oscarwinnende regisseur Chloé Zhao van The Rider (2017) en Nomadland (2020), maar Sam Raimi slaagde er al meer in om zijn stijl door te drukken in Doctor Strange In The Multiverse Of Madness.
Nu hebben we Taika Waititi best graag, maar weet hij zichzelf niet altijd even goed in toom te houden. Hij heeft een erg specifiek gevoel voor humor, wat goed werkt in duidelijk parodiërende shows als What We Do In The Shadows (op Disney+) en Our Flag Means Death (op Streamz). Maar datzelfde gevoel voor humor durft hem al eens tegen te werken als hij serieuze onderwerpen benadert, zoals in JoJo Rabbit (2019). Hetzelfde heeft zich voorgedaan hier bij Thor: Love And Thunder.
Het verhaal speelt zich af na Avengers: Endgame (2019). Thor heeft het een periode laten hangen, maar strijdt nu opnieuw zij aan zij met de Guardians Of The Galaxy. Tot het aantal noodsignalen hen ertoe dwingt om op te splitsen. Het universum wordt immers geconfronteerd met Gorr The God Butcher (Christian Bale), een godenmoordenaar die wraak wil nemen op de goden omdat die ‘m zijn dochter hebben afgenomen. Met het Necrozwaard in de hand heeft Gorr maar één doel: alle goden uitroeien. Op Aarde voert Jane Foster (Natalie Portman) intussen haar eigen strijd: er is terminale kanker bij haar vastgesteld, een strijd die ze uit de weg gaat omdat ze naar haar gevoel nog te veel andere dingen te doen heeft.
Onevenwichtig
De insteek zit best goed, alleen presenteert Thor: Love And Thunder in se dus een verhaal over liefde en over de confrontatie met de dood. Taika Waititi haalt dit potentieel diep en emotioneel rijk verhaal grotendeels onderuit door het geheel vol te stoppen met (vaak flauwe) grappen. Die grappendrang bereikt een dieptepunt in de scène die zich afspeelt in Omnipotence City waar Thor en zijn gezelschap de verzamelde goden om hulp gaat vragen tegen Gorr. Daar zitten we echt in een parodie met Russel Crowe als Zeus in het dieptepunt van zijn carrière. Omnipotence City ziet er bedoeld kitscherig uit, maar als de grappen niet verder gaan dan het niveau “Thor staat in zijn blootje en de vrouwen vallen flauw”, ja … dan mis je toch een strengere eindredacteur.
Heel mooi wordt het dan weer wanneer Thor en Jane een intergalactische reis aanvatten en daarbij in een gebied aankomen waar de dingen letterlijk hun kleur verliezen. Het is één van de mooiste scènes die wel in het MCU hebben mogen aanschouwen, een scène die qua stijl aan Sin City (2005) doet denken. Een stijloefening, maar wel een stijloefening waar we graag meer van hadden gezien en die ook in sfeer diametraal tegengesteld was aan de klucht die Omnipotence City was.
Het is die wisseling van toon die van Thor: Love And Thunder een zeer onevenwichtige film maakt die zelf niet goed lijkt te weten welke toon hij wil aanslaan. De ene keer is het puur parodie, een andere keer worden er serieuze thema’s aangesneden. Christian Bale is oprecht angstaanjagend als Gorr the God Butcher, maar lijkt daarmee eerder thuis te horen in een andere film.
Girlpower
Het leukste aan deze film is nog de terugkeer van Natalie Portman als Jane Foster. Portman levert altijd vakwerk, zelfs als ze in een mindere film te zien is. Het mooie hier is dat zij als The Mighty Thor met Mjolnir in de hand meteen evenwaardig wordt gesteld aan Thor: ze is geen sidekick, de twee staan niet in een hiërarchie. Ze staan naast elkaar om de strijd aan te gaan.
Het zijn dus Bale en Portman die de film redden, twee klasseacteurs die eerder al hadden laten verstaan om niet meer in superheldenfilms te willen opdraven. Bale zei dat na The Dark Knight Rises (2013), Portman na Thor: The Dark World (2013). De beelden die van Natalie Portman in Endgame te zien waren, waren oude opnames met enkel haar voice-over als nieuw element. Dat beide acteurs nu toch opnieuw hebben toegezegd voor een superheldenfilm is te danken aan één element in hun beider leven: hun kinderen.
Thor: Love And Thunder lijkt toch de zoveelste film op rij die aangeeft hoe richtingloos het MCU momenteel is. Na Avengers: Endgame zijn we fase vier van het MCU ingestapt. Sindsdien kregen we al zes films en zeven series. Daar zaten hoogtepuntjes tussen – zoals WandaVision op Disney+ – maar de meeste verhalen lijken sindsdien richtingloos en doelloos, ongelijk in toon en kwaliteit.
Van Thor zijn we alleszins nog niet vanaf. “Thor will return” valt er te lezen op het einde van de credits. Op zich zijn we daar niet tégen, laat het alleen in een betere film zijn dan Thor: Love And Thunder.
Score: 5/10