Lore (22, pas afgestudeerd) lost haar ‘quarter life crisis’ (ja, dat bestaat) op door rond te reizen door Zuid-Amerika. Via haar artikels laat ze ons een klein beetje meereizen. Gezellig! Vorige keer deelde ze haar eerste indrukken van Argentinië met ons, nu vertelt ze over haar avonturen met de Argentijnse wisselaars.

Eén tip voor iedereen die van plan is om in de (relatief nabije) toekomst naar Argentinië te gaan: cash. Breng dollars of zelfs euro’s mee en de Argentijnse peso, en dus eten, drinken en slapen, kan een pak goedkoper worden. Waarom? Door de inflatie en devaluatie van de peso zien veel Argentijnen hun spaargeld steeds minder waard worden. Ze bewaren hun appeltje voor de dorst daarom dus liever in de vorm van een schoendoos vol stabielere dollars onder hun bed dan op een bankrekening in peso’s.

De  Argentijnse overheid hanteert strenge restricties op het wisselen van peso’s naar dollars voor de lokale bevolking dus is er, hoe kan het ook anders, een zwarte markt ontstaan waar die dollars wél te krijgen zijn. In die net iets minder legale wisselkantoren krijg je de ‘blue dollar’ koers, wat wilt zeggen dat je minstens dertig procent meer peso’s voor je dollars of euro’s krijgt dan de officiële wisselkoers. 

Nadat we in onze hostel in Buenos Aires verschillende verhalen hadden gehoord van reizigers die hun dollars op de zwarte markt hadden gewisseld en er heelhuids én met echte pesos (of toch pesos die er voldoende echt uitzagen om ze weer uit te geven) waren uitgekomen, besloten we om het er maar op te wagen. Aangekomen op de Avenida Florida, de place to be voor officieuze geldtransacties, moesten we een selectie maken uit een honderdtal  ‘vertegenwoordigers’ die toeristen ronselen om geld te wisselen. Je kon ze gemakkelijk herkennen aan hun typische lokroep, “cambio, cambio dollars, cambio, euros…”, die ze geheel onsubtiel aan de kant van de weg stonden te verkondigen. De politieagenten die vijf meter verder stonden leken zich er niet al te veel van aan te trekken, dus zo illegaal kon het ook niet zijn. Toch? 

Wisselkantoor achter gesloten deuren

Nadat we bij verschillende wisselaars navraag hadden gedaan besloten we met Carla, een jong en redelijk frêle meisje, mee te gaan. Enerzijds omdat zij een redelijke deal voorstelde, maar anderzijds hielden we misschien toch ook in ons achterhoofd dat wij met onze 1m80 en 1m85 minder te vrezen hadden van Carla dan van een stoere gespierde kerel met vijf piercings en minstens evenveel tattoo’s.

Aangekomen in het wisselkantoor (op de tweede verdieping van een appartementsgebouw waarvan de ingang achterin een winkelgalerij was, lekker officieel) schreef Carla de koers op die ze ons had voorgesteld op een stuk papier. Dat gaven we af aan de dame achter het glas in het ‘wisselkantoor’, we wisselden onze dollars en keken de peso’s die we in ruil kregen zo goed als we konden na. De hele zaak was in minder dan 20 minuten rond. De adrenaline die ik daarna nog in mijn lijf voelde was dus eigenlijk overbodig.

De officieuze wisselmarkt in Buenos Aires is blijkbaar ondertussen al zo mainstream dat het eigenlijk niet eens zó spannend is. De toeristen lijken ook een kleiner risico te nemen dan de Argentijnen die we in Buenos Aires, en ondertussen ook al in andere steden (we worden nog geroutineerde wisselaars), in de wisselkantoren zagen. Hun onderhandelingen vinden, in tegenstelling tot die van de gringo’s, achter gesloten deuren plaats.

Voor wie van plan is een bezoekje aan de Avenida Florida te brengen: de beste deal krijg je voor de grotere coupures (denk hundred dollar bills) en wanneer je een grote hoeveelheid wil wisselen. Je kan de officiële officieuze dollarkoers van de dag vinden op dolarblue.net of in de krant. Dan weet je meteen waar je naar moet onderhandelen (extra punten voor wie meer loskrijgt).

Net zoals vorige keer kan je ook op mijn blog terecht voor meer Zuid-Amerikaanse avonturen.