Ubisoft heeft naar schatting al zo’n 120 miljoen ‘Assassin’s Creed’-games verkocht sinds de franchise begon in 2007. Als er een nieuwe aflevering uitkomt, is dat dan ook een heus evenement. Met ‘Origins’, dat zich afspeelde in Egypte, introduceerden de makers vorig jaar een nieuwe benadering van de stealth-actie-gameplay die de serie typeert, en kregen we ook een veel meer uitgebreide en veel levendigere open wereld. In de follow-up van dit jaar, ‘Assassin’s Creed Odyssey’, bouwt Ubisoft Quebec voort op de pijlers van zijn voorganger en gooit het zich vol vertrouwen in de nieuwe richting van de reeks. Een verhaal van meer en beter dus.

Met Assassin’s Creed Origins van vorig jaar werd de langlopende Assassin’s Creed-franchise (we zijn toe aan de elfde game ondertussen) grondig onder handen genomen. Er was een vernieuwd vechtsysteem, een bijgewerkte progressieboom en een verhaal waarmee spelers de serie konden binnenkomen zonder alles te moeten weten wat er in vorige titels is gebeurd. Het was een dikke hit, en Origins blies de franchise van Ubisoft nieuw leven in.

Met Assassin’s Creed Odyssey bouwt ontwikkelaar Ubisoft de reeks nog verder uit. Het resultaat is een Assassin’s Creed-game die eindelijk even groot is als de aspiraties die Ubisoft voor de franchise heeft gehad sinds het 11 jaar geleden werd gelanceerd.

Odyssey, zoals de naam al aangeeft, vindt plaats in het oude Griekenland tijdens de Peloponnesische Oorlog. De Peloponnesische Oorlog (431 – 404 v.Chr.) ging tussen de oude stadstaten Athene en Sparta, de twee grootmachten van het Griekenland van die tijd.

Het was een lange en afmattende oorlog (met onderbrekingen af en toe) tussen beide grootmachten, de aristocratische, oligarchische landmacht Sparta en de democratische zeemogendheid Athene, elk met hun bondgenoten. Na afloop van de oorlog kwamen beide partijen zo verzwakt uit de strijd, dat geen van beide ooit nog hun vroegere grootheid konden terugwinnen.

Alexios of Kassandra

In het begin van de game heb je de keuze om te spelen als een mannelijk personage, Alexios of een vrouw, Kassandra. Het is louter cosmetisch: de keuze heeft geen invloed op het verhaal of de abilities die je later in het spel kunt gebruiken

Odyssey’s wereld is absoluut enorm. Laat je in het begin niet misleiden, pas als je de zee op gaat, zie je eindelijk hoe groot het spel eigenlijk is. Het ziet er ook allemaal heel mooi uit, van de dolfijnen en walvissen die spelen in de golven als je van het ene Griekse eiland naar het andere vaart, tot het prachtige Griekse landschap, van bossen met herfstkleuren tot de majestueuze witte marmeren gebouwen. Er is zelfs – spoiler alert – een actieve vulkaan waar je in kan duiken.

Dynamische ecosysteem

De hoeveelheid details die de makers in elke locatie hebben gestoken is ingepakt indrukwekkend, en ’t is allemaal verbonden door een actief en dynamisch ecosysteem waar lokale dieren en burgers hun rol in spelen.

Odyssey vertelt het verhaal van de zoektocht van Alexios/Kassandra om zijn/haar eigen oorsprong te ontdekken en een sekte te ontmantelen die vastbesloten is hem/haar uit te schakelen. Natuurlijk is er ook een hele litanie van side quests die je urenlang kunt verkennen na het voltooien van het centrale verhaal.

9 eindes

Gedurende je spel krijg je een aantal beslissingen die een directe impact hebben op alles, van de manier waarop andere personages je behandelen tot hoe het hele verhaal afloopt. Je kunt personages overtuigen om met je mee te gaan op je zoektocht, hun vijanden worden (of zelfs hun geliefde).

Er zijn 9 verschillende eindes voor Odyssey’s hoofdverhaal, hoewel je op bepaalde punten van het spel specifieke beslissingen moet nemen om ervoor te zorgen dat je een ‘goede’ afloop krijgt.

De verschillende protagonisten bieden ook enkele van de meest innemende en vermakelijke momenten van Odyssey. Ondanks de grimmige aard van het spel, breken grappen en leuke momenten vaak de spanning, zelfs tijdens ernstige gebeurtenissen.

Zie de zee

Het blijft natuurlijk een Assasin’s Creed-game en na cruciale momenten die te maken hebben met politieke intriges en oorlogsconflicten in het oude Griekenland, spring je terug naar de moderne tijd om het verhaal van Layla Hassan voort te zetten, geïntroduceerd in Origins.

Assassin’s Creed IV: Black Flag (2013) is wellicht van alle Assasin’s Creed-games de favoriete bij de fans, en dat is ze bij Ubisoft niet ontgaan. Odyssey ziet dus de toevoeging van meer, euh, zee. Je verkent die met de Adrestia, waarmee je naar nieuwe locaties vaart en andere vaartuigen aanvalt. Met pijl en boog, werpsperen, brandende versies van beide en, natuurlijk, de scheepsram.

Raak ze hard genoeg en je kan vijandelijke schepen uitschakelen, waarna je ze kan plunderen. Terwijl die vijandelijke schepen daarna naar de diepte zinken, vergoelijken haaien zich aan de ongelukkige bemanningsleden. Het zijn de details die het ‘m doen.

Vechten is dynamischer

Op land is vechten vergelijkbaar met Assassin’s Creed Origins. Maar er is in Odyssey meer aandacht voor het aanpassen van je personage aan de uitdagingen die voor je liggen. Je kan je personage bouwen om je te specialiseren in stealth, lange-afstands- of melee-gevechten en je kan die specificaties ook altijd bijsturen.

Dat opent veel mogelijkheden om te experimenteren met speciale bewegingen en uitrustingen. De schilden die in Origins werden geïntroduceerd zijn er niet meer in Odyssey en als gevolg daarvan zit er meer vaart in de gevechten die je moet voeren. Door de nadruk meer te leggen op het ontwijken en afweren van inkomende slagen van vijanden, voelt de combat in Odyssey sowieso dynamischer aan.

Naarmate je meer van de wereld van Odyssey ontrafelt en vooruitgang boekt in het hoofdverhaal, onthult zich ook progressief nieuwe gameplay-mechanica, wat een extra stimulans is om door te spelen. Wanneer de samenzwering die het oude Griekenland bedreigt zich kenbaar maakt, kan je de hoofdrolspelers daarin volgen via een groot onderling verbonden web in het menu van de game. Het toont hun connecties met andere van je targets en hoe je intel moet vinden om ze op te sporen.

Trouble will find you

De wereld die Odyssey creëert in het oude Griekenland voelt in elk geval veel minder passief aan dan die van vorige Assasin’s Creed-games. Je krijgt echt wel het idee dat je acties een blijvende impact zullen hebben, waar je ook bent. Wanneer je te veel problemen veroorzaakt, trek je de aandacht van rivaliserende huursoldaten die op zoek zijn naar een premie.

Vergelijkbaar met Shadow of War’s Nemesis-systeem, hoewel niet zo verfijnd, presenteert Odyssey een schijnbaar eindeloze reeks antagonisten met hun eigen achtergrondverhalen, sterke punten en potentiële buit.

Eén van de slimmere functies van Odyssey is de nieuwe verkenningsmodus, de Exploration Mode. Als deze optionele modus is ingeschakeld, word je uitgedaagd je observatie- en reductievermogen te gebruiken om je volgende doel te vinden, zonder de ondersteuning van pictogrammen of waypoints.

Als er iets aan te merken valt op Odyssey, dan is het dat het soms te groot aanvoelt voor zijn eigen bestwil. Er zijn talloze momenten waarop verkennen, het voltooien van missies en reizen van A naar B het tempo aanzienlijk kan vertragen. De wereld waarin het spel zich afspeelt is buitensporig groot (twee keer groter dan Origins, dat al enorm was).

Desondanks is de ambitie van Assassin’s Creed Odyssey bewonderenswaardig. Hoewel de grootschalige campagne – die meer dan 50 uur duurt – soms vermoeiend kan zijn en sommige functies niet echt de impact hebben die ze zouden moeten maken, is Odyssey alweer een stap vooruit.