Mark Ambor was afgelopen weekend in Brussel voor zijn ‘Rockwood’-tour, en bracht daarnaast net zijn nieuwe single Who Knows uit. Wij spraken met Mark over zijn nieuwste release, zijn tourervaringen en de spontane pop-upshows die hij doet. Van zenuwen voor elke release tot zijn onverwachte bijna-arrestatie in Wenen, Mark neemt ons mee in zijn muzikale reis tot nu toe.

Mark, eerst en vooral, gefeliciteerd met de release van Who Knows. Hoe voel je je nu het eindelijk uit is?

“Ik voel me geweldig. Eigenlijk ben ik gewoon blij dat ik weer muziek uitbreng. De afgelopen maanden heb ik veel nieuwe nummers geschreven, en dit was een van mijn favorieten. Ik blijf schrijven om meer nummers uit te brengen, en misschien zelfs een tweede project, een tweede album op te bouwen. Maar voor nu voelt het echt goed dat Who Knows eindelijk de wereld in is.”

Heb je nog steeds zenuwen voor een release, zelfs als het al goed presteert op sociale media voordat het officieel uitkomt?

“Ja, ik ben eigenlijk altijd nerveus om iets uit te brengen, omdat je de reacties gewoon niet kan voorspellen. Soms gaat een bepaald deel van een nummer viraal op sociale media, maar dan luisteren mensen het volledige liedje en denken ze: ‘Oh, eigenlijk vind ik het toch niet zo leuk – ik vond gewoon dat ene stukje goed.’ Er is nooit een garantie dat iets ook echt goed zal presteren, alleen omdat een deel ervan online veel (positieve) aandacht krijgt. Dus ja, ik word nog steeds nerveus, want je weet nooit hoe mensen op het volledige nummer gaan reageren. Of ze ervan gaan houden, of ze er hun eigen herinneringen of gevoelens aan gaan koppelen.”

Hoe zijn de reacties tot nu toe?

“Heel goed, eigenlijk. Ik denk dat het een van de grootste release-dagen ooit voor mij was. Echt bizar. Ik denk zelfs dat het groter was dan bij elk ander nummer dat ik eerder heb uitgebracht. Dat voelt echt goed.”

Hoe wist je dat dit hét nummer was dat je nu moest uitbrengen?

“Het is meer een gevoel, denk ik. Ik heb in een paar maanden tijd zo’n 20 tot 30 nummers geschreven, tussen het Noord-Amerikaanse en het Europese/UK-gedeelte van de tour. Ik doe het eigenlijk zo: ik schrijf veel nummers (demo’s) – vaak akoestisch of als een eenvoudige voice memo, echt nauwelijks geproduceerd. Dan luister ik die later terug, en degene waar ik steeds naar blijf teruggrijpen, die ik nog steeds even goed vind als toen ik ze schreef, die verdienen het om uitgebracht te worden. Who Knows was zo’n nummer. Ik bleef ernaar terugkeren. Ik vond het refrein leuk, de bridge… eigenlijk alles. Zo kies ik meestal.”

Hebben we het hier al over een nieuw tijdperk?

“Misschien een beetje. Ik weet niet of ik al klaar ben om het een ‘nieuw tijdperk’ te noemen, maar het voelt als een stap weg van ‘Rockwood’. Who Knows lijkt wel nog op Belong Together, Good To Be, en andere nummers van mijn eerste album. Maar tegelijkertijd voelt het ook als een subtiele wending, een andere richting.

Mijn plan is om gewoon om nieuwe vibes en nieuwe geluiden met mijn stem te blijven verkennen. Ik weet zeker dat het volgende project anders gaat aanvoelen dan ‘Rockwood’.”

Je zit nu in het Europese deel van je tour. Hoe gaat het tot nu toe?

“Het is geweldig. Ik heb het gevoel dat Europese shows altijd een gekke energie hebben. Ik weet echt niet waarom, maar het is altijd zo leuk. Europese fans zijn zó luid. Ze zingen niet alleen Belong Together of Good To Be, maar ook Waves, I Hope It All Works Out, Curls In The Wind … gewoon alles. Er is hier een energie die geweldig is. Ik hou ervan om hier te zijn en steden te ontdekken waar ik nog nooit ben geweest.”

Je bent afgelopen zomer al in België geweest met enkele pop-ups.

“Ja, klopt. Vorige zomer deden we zo’n vijf pop-upshows op één dag, geloof ik. Maar nu is het mijn eerste échte concert hier.”

Wat zijn je eerste indrukken van België?

“Zoals je zei, was ik hier vorige zomer, dus ik heb op één dag best veel gezien. Ik vind de sfeer hier leuk. Het is gewoon fijn om hier te zijn. Ik herinner me dat die pop-ups heel leuk waren, dus ik hoop dat veel van de mensen van toen vanavond ook komen. Ik denk dat het vanavond een hele leuke show wordt.”

Je komt deze zomer terug voor Rock Werchter.

“Klopt.”

Denk je dat het een totaal andere vibe zal zijn om op festivals te spelen dan bij meer intiemere shows?

“Ik heb nog nooit festivals gedaan. Deze hele zomer wordt de eerste keer dat ik op festivals speel – niet alleen in Europa, maar ook in Noord-Amerika. Ik ben heel benieuwd. Ik weet natuurlijk dat niet iedereen op een festival naar mijn podium of tijdslot komt omdat ze al grote fans zijn, zoals bij een tourshow. Maar ik denk dat het leuk wordt. Het is gewoon een andere sfeer, maar ik ga mijn ding doen, plezier maken, en hopelijk ontdekken mensen het en vinden ze het leuk.”

Is er een droomfestival of droomzaal die op je bucketlist staat?

“Eerlijk gezegd, het enige wat me nu te binnen schiet is Madison Square Garden, omdat ik uit New York kom. Daar droom ik echt van. Verder denk ik er niet te veel over na. Glastonbury zou ook te gek zijn, maar ik ben gewoon enthousiast over alles wat er hopelijk nog komt.”

Je doet soms pop-ups na de show – wat bracht je ertoe daarmee te beginnen?

“We doen inderdaad best vaak een pop-up. Het voelt heel natuurlijk voor mij, een beetje chaotisch maar vooral spontaan. Voor wie het nog nooit heeft meegemaakt: we zingen dan gewoon ergens random, op straat of in een park, en er gebeurt van alles. Mensen doen polonaises, kinderen zitten op iemands schouders, mensen kijken en filmen vanuit ramen of balkons, auto’s stoppen en toeteren… Het voelt gewoon menselijk, spontaan en leuk. En dat gevoel – dat is waar het voor mij om draait. Daarom hou ik ervan.”

Wanneer besluit je om zo’n pop-up te doen? Is dat echt iets wat je last minute na het concert beslist?

“Ja, het hangt er wat van af. Of er een leuke plek is, of het concert leuk was, of ik nog energie heb. In München bijvoorbeeld ging ik het eerst niet doen, maar er stond een groep mensen buiten die aan het zingen waren totdat ik naar buiten kwam. Toen móést ik wel. Het is gewoon iets wat je op het moment beslist.”

En wat is er precies gebeurd in Wenen, vorige week? Klopt het dat je bijna gearresteerd werd?

(Lacht) “Ongeveer. Tijdens de show had er een meisje een bordje vast waarop “you + me = van?” stond. Vorig jaar had ik namelijk geen tourbus maar een van, en na afloop van het concert bleven de fans toen aan de zaal en besloot ik op het dak van mijn van nog een pop-up te doen.

Die persoon met dat bordje herinnerde zich dat dus waarschijnlijk. Ik las het bordje voor en besloot inderdaad opnieuw een pop-up te doen. Maar er waren zóveel mensen buiten dat de politie zei dat het niet mocht. Mijn manager zei toen: ‘Oké, zeg dan maar tegen iedereen dat ze weg moeten.’ En toen zei de politie dat we toch een paar nummers mochten doen. Ik zong Good To Be en Who Knows.

Toen ik Belong Together wilde zingen, zei de politie dat ik ermee moest stoppen. Mijn manager ook. Maar ik begon het toch te zingen. Toen werd ik eigenlijk meteen naar binnen gehaald door de politie. Ze dreigden ook even om me te arresteren, maar uiteindelijk gebeurde er verder niets. Best jammer, want een mugshot zou best wel iconisch geweest zijn (glimlacht). Ik lach maar.”

Je zou dan wel een nummer kunnen schrijven in de gevangenis. Wie weet vond je daar inspiratie.

(Lacht) “Ik weet niet of ik het goed zou doen in de gevangenis. Ik denk niet dat het mijn vibe is.”

Geen gevangenis dan, maar gelukkig wel nog enkele concerten. Laten we positief afsluiten. Wil je nog iets kwijt aan je Belgische fans?

“Dank jullie wel dat jullie jullie avond met mij hebben doorgebracht. Bedankt voor alle steun. Ik kijk alvast uit naar Rock Werchter deze zomer. Ik hou van jullie allemaal.”