Dit weekend gaat het nieuwe Formule 1-seizoen van start in Bahrein. Voor de toevallige toeschouwer lijkt het misschien een gemakkelijke sport met auto’s die maar rond en rond een baan gaan. Maar F1 is een van de fysiek en mentaal meest veeleisende sporten ter wereld. Zoniet de meest veeleisende. Dit is waarom.

Stel je voor dat je ongeveer twee uur lang een auto bestuurt aan een gemiddelde snelheid van bijna 180 kilometer per uur, terwijl je tegelijkertijd op een kronkelend circuits manieren moet vinden om tegenstanders in te halen. Dit is wat een Formule 1-coureur ervaart als hij door de straten van Monaco racet. En Monaco is dan nog het traagste circuit.

In Monza ligt de gemiddelde snelheid op 257 km per uur. Het klinkt misschien spannend en opwindend tot nu, maar stel je eens voor dat je dit de hele race – bijna twee uur lang – doet terwijl je hart bijna op zijn maximum klopt. Onderzoek toont aan dat de hartslag in de loop van een F1-race gemiddeld 182 slagen per minuut kan zijn.

De hartslag van een gemiddeld gezond persoon zou in rust rond de 60 per minuut moeten zijn, maar tijdens het racen wordt de hartslag van een F1-coureur gehandhaafd op ongeveer 160 – 180 slagen per minuut en piekt met meer dan 200 slagen per minuut. Dit is erg belastend voor het cardiovasculaire systeem. F1-coureurs zijn zo fit dat hun gemiddelde rusthartslag rond de 40 slagen per minuut ligt, wat wijst op een extreem goede fysieke conditie. Elke Formule 1-coureur volgt een strikte cardiovasculaire trainingsroutine om de cardiovasculaire gezondheid te behouden die cruciaal is voor racen in de F1.

De hoge hitte die de coureurs ervaren, betekent dat ze tijdens het racen alleen al door transpiratie tussen de 3 en 5 kilogram lichaamsgewicht verliezen

F1 is fysiek zwaar om twee redenen. Ten eerste genereert de auto een enorme hoeveelheid warmte van de motor, zodat de bestuurder temperaturen in zijn cockpit ervaart van rond de 50°C. Ze dragen ook speciale racepakken die zijn ontworpen om hen te beschermen tegen vuur die daar niet bij helpen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat een coureur tijdens een race bijna 5% van zijn lichaamsgewicht kan verliezen door te zweten, wat mogelijk kan leiden tot hyperthermie. Of: de hoge hitte die de coureurs ervaren, betekent dat ze tijdens het racen alleen al door transpiratie tussen de 3 en 5 kilogram lichaamsgewicht verliezen.

Uitdroging is bovendien slecht voor F1-coureurs omdat het verwarring en trage reacties veroorzaakt. Ja, ze hebben drinken aan boord, maar het zal hoogstens een liter energiedrank zijn die vitale zouten bevat die verloren gaan door zweten om te proberen de hersen- en spierfunctie op een hoog niveau te houden. Zelfs dan breekt het pompsysteem dat wordt gebruikt om deze vloeistof naar de coureur te transporteren vaak en blijft de coureur uitgedroogd voor de rest van de race.

Het hoofd van de F1-piloot alleen al weegt tot 25 kg meer dan normaal in bochten

Ten tweede zijn er de gevreesde G-krachten. Tijdens een race wordt een coureur blootgesteld aan tot vijf keer de zwaartekracht die op hem drukt, waardoor het moeilijker wordt om te ademen, bloed door zijn lichaam te pompen en zijn armen en benen te bewegen.

G-kracht is het zwaartekrachtequivalent dat wordt ervaren bij het versnellen of verplaatsen met hoge snelheden, wat een intense perceptie van gewicht veroorzaakt. 1G is bijvoorbeeld hetzelfde als de normale zwaartekracht die op aarde wordt gevoeld, terwijl 5G 5 keer de zwaartekracht is, waardoor alles 5 keer zo zwaar aanvoelt en het lichaam 5 keer zwaarder wordt.

Tijdens een race ervaren de coureurs in de Formule 1 tot 6G in bochten met hoge snelheden, remmen veroorzaakt een inspanning van 5G op de coureur en acceleratie kan gemiddeld meer dan 2G uitoefenen. Normale mensen verliezen het bewustzijn rond 5G

De effecten van de hoge G-krachten worden vooral gevoeld door het hoofd van de bestuurder. Het hoofd van de bestuurder alleen al weegt tot 25 kg meer dan normaal in bochten, en hun helm weegt 7 kg meer dan normaal.

De neerwaartse druk die een F1-coureur moet uitoefenen op het rempedaal na een snel recht stuk kan bijvoorbeeld wel 80 kg zijn

Dit betekent dat F1-coureurs uitzonderlijk sterke nek- en borstspieren moeten hebben. Maar eigenlijk moet elke spier in het lichaam van de F1-coureur sterk en fit zijn om deze immense krachten te weerstaan ​​en ook om het lichaam te beschermen tegen schade. Botten zoals de ribben worden gemakkelijk gebroken door hoge G-krachten, en ook interne organen kunnen er schade door oplopen.

En dat is alles goed gaat. Toen bijvoorbeeld Max Verstappen in Silverstone vorig seizoen van d baan werd getikt door Lewis Hamilton, belandde hij aan een snelheid van 250 km per uur tegen de bandenmuur. De klap die Verstappen op dat moment te verwerken kreeg was 51 G is uitgerekend. Verstappens ribbenkast is statisch op dat moment vanwege het vijfpuntsharnas dat hij droeg. Maar zijn interne organen? Absoluut niet, ze blijven doorgaan en raken de binnenkant van zijn ribbenkast aan 250 km per uur.

De kracht die F1-piloten in hun armen nodig hebben, is zodanig dat ze het stuur van een F1-auto moeten kunnen vasthouden en bedienen terwijl ze vechten tegen intense G-krachten en externe druk, terwijl ze kracht en reactievermogen behouden tijdens een race van twee uur. Beenspieren zijn ook belangrijk. De neerwaartse druk die een F1-coureur moet uitoefenen op het rempedaal in de aanloop naar een bocht na een snel recht stuk kan bijvoorbeeld wel 80 kg zijn.

Het vermogen om extreem hard, extreem licht en elk punt daar tussenin on-demand en nauwkeurig te remmen, vereist ongelooflijke spiercontrole

Dat is het hoogste krachtniveau dat moet worden gebruikt om het rempedaal in te trappen, maar de beenspieren van een F1-coureur moeten zo nauwkeurig zijn afgesteld dat ze die volledige kracht van 80 kg kunnen uitoefenen, maar ze moeten ook in staat om slechts 20% of 50% van diezelfde kracht uit te oefenen zonder een slag te missen.

Het pedaal in een F1-auto is behoorlijk stijf in tegenstelling tot uw moderne straatauto’s. Daarom is er zoveel druk nodig om ze in te drukken om de auto zo snel te laten vertragen. De bestuurder moet bovendien zijn volledig gestrekte been gebruiken om op de rem te trappen.

Het vermogen om extreem hard, extreem licht en elk punt daar tussenin on-demand en nauwkeurig te remmen, vereist ongelooflijke spiercontrole die alleen afkomstig is van een hoge mate van conditie in de spieren.

Ze moeten dus niet alleen uitzonderlijke coureurs zijn, maar ze moeten duidelijk ook uitzonderlijk fit zijn. En dat ze dat zijn mag blijken uit het feit dat een aantal F1-piloten een Olympische triatlon afwerken in 2 uur – dat is dus 1.500 meter zwemmen, 42 km fietsen en 10 km lopen. Het Olympisch record is 1 uur en 48 minuten.

Trainen, trainen, trainen

F1-piloten trainen om hun cardiorespiratoire conditie te optimaliseren. Dat doen ze vooral door te lopen. Om het hoofd te bieden aan de hoge temperaturen en G-krachten, die beide de hoeveelheid bloed verminderen die naar de huid gaat voor koeling, moeten ze ook trainen om hun hart en cardiovasculaire systemen sterker en efficiënter te maken. Dat komt neer op lange perioden van inspanning om de hartgrootte en de capillaire dichtheid in de spieren te vergroten, die beide nodig zijn om zuurstof naar de werkende spieren te krijgen.

De hoge energiebehoefte die dat vereist en de hoeveelheid werk die door het cardiovasculaire systeem wordt gedaan, betekenen echter dat de spieren energie gaan gebruiken van andere bronnen dan de zuurstofafhankelijke. Door deze anaërobe ademhaling (zonder zuurstof) komt er een kleine hoeveelheid energie vrij bij de afbraak van voedingsstoffen in afwezigheid van zuurstof. Maar daar hangt een prijskaartje aan: het leidt tot plaatselijke spiervermoeidheid en maakt het dus moeilijker om de auto onder controle te houden.

Maar zoals gezegd gaat het niet alleen om de cardiorespiratoire fitheid, er zijn die G-krachten die door het hele lichaam werken en waarvoor getraind moet worden. Met krachttraining.

Trainen, trainen, trainen (bis)

Krachttraining zal worden gebruikt om de spiervezels te vergroten, maar ook om de snelheid waarmee de spieren kunnen worden aan gesproken, te vergroten. Dit is echter niet hetzelfde als trainen om gewichtheffer te worden, dit gaat over het proberen te voorkomen dat de spieren vermoeid raken naarmate de race vordert, de snelheid waarmee de spieren samentrekken te verhogen en ze efficiënter te maken. Een F1-coureur heeft kracht nodig om de auto op de weg te houden.

Een deel van het lichaam dat moet worden versterkt, zijn de nekspieren. Met de G-krachten die op het lichaam drukken, wordt het moeilijker voor bestuurders om hun hoofd rechtop te houden. Dus, piloten doen isometrische oefeningen, waarbij de spieren tegen een weerstand werken, maar niet van lengte veranderen. Stel je voor dat je zo hard mogelijk tegen een muur probeert te duwen. De muur beweegt niet, maar je voelt de spieren werken. Dit is een isometrische oefening. Dus, om de nekspieren te ontwikkelen, zullen piloten weerstandsbanden gebruiken, bevestigd aan hun hoofd of speciale helmen die extra gewicht hebben terwijl ze proberen hun hoofd in een vaste positie te houden.

Om de beenspieren te trainen houdt een F1-piloot 90 kilogram vast op een persmachine. Op instructie zal hij snel naar beneden moeten drukken om het gewicht hoger te tillen en dan los te laten wanneer hij wordt geïnstrueerd, maar te allen tijde de gewichten van de basis geheven blijven. Dit zal de beenkracht vergroten en de bestuurder ook helpen om te gaan met de opbouw van melkzuur.

Bovendien zullen alle coureurs aan de weerbaarheid van hun torso moeten werken, opnieuw met behulp van een combinatie van conventionele krachttraining en isometrische oefeningen om hen te helpen hun lichaamspositie in de cockpit te behouden terwijl ze tegen de G-krachten werken.

En dan zijn er de hersenen …

En we hebben het nog niet over de hersenen gehad. Terwijl over het puur fysieke kan gediscussieerd worden – renners die een kol oprijden aan het eind van een rit van 180 km, dat is uiteindelijk ook niet mis, en er zijn nog wel andere sporten waar dat voor geldt. Maar waar moeilijk over te discussiëren valt is het brein. De hersenen van een F1-piloot zullen constant op een enorm hoog activiteitsniveau werken, van de lichten tot het laatste rechte stuk. Aan snelheden van 300 km per uur, met andere auto’s in de buurt, niet alleen de weg in gaten houden maar ook alle technische parameters, het is niet niks.

Er gebeuren veel dingen tegelijk in een F1-auto en de bestuurder moet volledig zijn afgestemd om de auto volledig te laten presteren. Hij heeft de digitale displays op zijn stuur waarop alles te zien is wat hij vanuit de cockpit moet zien. Hij heeft de man voor hem en/of de man achter hem. Hij denkt aan racelijnen, rempunten, apexen en acceleratiepunten op de baan. Hij denkt aan strategie. Hij denkt na over de strategie van zijn rivaal. Hij heeft zijn team in zijn oren dat constant tijden, posities, strategieën, snelheden, sectortijden en instructies doorgeeft. Hij gebruikt zijn getrainde geest om de hartslag te helpen verlagen via mentale concentratie. En dit alles aan hallucinante snelheden en bij meer dan 40°C.

In feite zullen de hersenen van een F1-piloot al in een versnelling staan ​​voordat hij in de auto stapt. De meeste coureurs komen voor de race in een bijna meditatieve staat om zich te concentreren op de perfecte start en de perfecte ronde. In gedachten de procedures en bochten één voor één doorlopen en elke apex op elke hoek zien terwijl hij zijn route rond het circuit visualiseert. (In de autosport is de racelijn het optimale pad rond een racebaan. In de meeste gevallen maakt de lijn gebruik van de gehele breedte van de baan om de straal van een bocht te vergroten: binnenkomen aan de buitenrand, de “apex” aanraken – een punt aan de binnenrand – en vervolgens de bocht verlaten door naar buiten terug te keren.)

Sommige chauffeurs gebruiken ademhalingstechnieken om de hersenen tot rust te brengen en te helpen een staat van degelijkheid te behouden ter voorbereiding op wat een enorme crash zou kunnen zijn. Daar moet de coureur zowel mentaal als fysiek klaar voor zijn.