Friends is nog steeds een van de meest populaire series aller tijden. De reeks was van 1994 tot 2004 te zien op de televisie en bracht heel wat verschillende verhaallijnen. Toch was er één grote factor die ontbrak: diversiteit. In een recent interview verdedigt actrice Lisa Kudrow, die Phoebe speelt, die keuze. “De schrijvers schreven over wat ze zelf kenden”, klonk het.

Nostalgie werkt, maar soms kan het ook voor een aantal problemen zorgen. De serie Friends ligt namelijk al een tijdje onder vuur door het gebrek aan diversiteit. Ook series als How I Met Your Mother en The Office zouden dezelfde fouten hebben gemaakt. Actrice Lisa Kudrow, die Phoebe Buffet speelt in Friends, legt in een interview nu uit hoe die keuzes tot stand zijn gekomen.

Friends

Als we kijken naar tv-series uit de jaren 90 en 2000, dan hebben de meeste een spierwitte hoofdcast. Acteurs met een donkerdere huidskleur waren vaak enkel te zien in bijrollen. Dat was onder andere het geval bij de serie Friends. Die reeks gaat over een vriendengroep van vijf blanke mensen en volgt hun leven, uitdagingen en relaties.

De reeks werd immens populair, waardoor het ook nu nog enorm veel bekeken wordt. Maar het grote verschil met vroeger, is het feit dat de maatschappij natuurlijk is veranderd. Om die reden zijn er in de serie heel wat zaken die voor velen niet meer door de beugel kunnen. Zo kende de serie amper donkere acteurs, werd er gelachen met transgenders en werden er soms ook vrouwonvriendelijke en homofobe moppen gemaakt. Dat gebrek aan diversiteit zorgt er natuurlijk voor dat Friends de laatste tijd heel wat commentaar krijgt van jongere kijkers.

“We wisten niet beter”

In een recent interview met The Daily Beast vertelt actrice Lisa Kudrow (Phoebe) dat de schrijvers gewoon schreven over wat ze kenden. “De show is gemaakt door twee mensen die over hun eigen leven na de universiteit wilden schrijven. Ze schreven dus over dingen die ze zelf kenden.”

Volgens Kudrow was het ook niet hun taak om over de ervaringen van mensen met een andere huidskleur te schrijven. “Ze zouden het recht niet hebben om over het leven en de gevoelens van een persoon met een andere culturele achtergrond te schrijven. Op die manier hebben ze dus juist beslist. Het grootste probleem was dat we binnen het schrijversteam niemand van kleur hadden. Dat is waar ik nu het meest spijt van zou hebben.”