In 2021 hebben wij Ginny & Georgia aan ons voorbij laten gaan. Andere prioriteiten en niet de doelgroep, dachten we. Maar nu, aan het begin van 2023, zijn we ook eens aan deze serie begonnen. Zachtjes het nieuwe jaar in, dachten we. Wat we zagen heeft ons aangenaam verrast. Vooral de aandacht die deze jongerenreeks heeft voor mentale gezondheid en de authentieke manier waarop met het onderwerp wordt omgegaan, is bewonderenswaardig. Wie het eerste seizoen nog niet gezien heeft, waarschuwen we voor spoilers.

In het eerste seizoen presenteerde Ginny & Georgia zich als een eerder lichtvoetige show over de relatie tussen een prettig gestoorde charmante moeder en haar tienerdochter. Georgia (Brianne Howey praat met een moddervet accent) werd op haar vijftiende moeder van Ginny (Antonia Gentry) en heeft er een getroebleerde jeugd opzitten. Nu wil ze in het stadje Wellsbury Ginny en haar zoontje Austin (Diesel La Torraca) een thuis geven.

We zien hoe dat ook lijkt te lukken, want als er één ding is waar Georgia goed in is, dan is het wel op haar pootjes terecht komen. Al snel charmeert ze Paul (Scott Porter), de burgemeester van het stadje, en overhaalt ze hem om haar een job aan te bieden in haar campagneteam. Joe (Raymond Ablack), de eigenaar van de plaatselijke koffiebar, geeft al even snel een bijverdienste aan Ginny, zij het onder lichte druk van Georgia.

Wat meer is: ook Ginny voelt zich snel thuis in Wellsbury. Ze maakt voor het eerst vrienden op school en wordt al snel opgenomen in de vriendengroep van Maxine (Sara Waisglass). Al even snel verovert ze niet enkel het hart van Hunter (Mason Temple), maar ook dat van Marcus (Felix Mallard), Maxine’s broer, en begint ze haar eigen seksualiteit te ontdekken.

Doorheen dat prettige heden loopt het donkere verhaal van de jonge Georgia (Nikki Roumel) waardoor we steeds meer begrijpen waarom Georgia is zoals ze is: ze is al haar leven op de vlucht en heeft altijd geleerd dat ze op niemand anders kan rekenen dan op zichzelf. Die manier van leven heeft ze aan haar kinderen doorgegeven, iets dat Ginny meer en meer begint te beseffen in het tweede seizoen.

Normalisering van geestelijke gezondheidszorg

Ginny & Georgia onderscheidt zich van soortgelijke series door de accenten die er gelegd worden. Zo wordt er sterk ingezet op de normalisering van geestelijke gezondheidszorg. In E05 van het eerste seizoen zegt Abby (Katie Douglas): “Iedereen heeft therapie nodig. Het is een soort van onderhoud, net als je tanden poetsen.” Toch is het net die Abby die haar benen intapet om te vermageren, die Abby die zichzelf heel vaak eenzaam voelt terwijl ze worstelt met haar zelfbeeld en de scheiding van haar ouders.

Dat zit in korte momenten en scènes, zoals wanneer Maxine op haar gsm kijkt, een bericht van Abby ziet en besluit dat ze nu geen zin heeft in “Abby’s shit”. Gsm weg, Abby blijft alleen achter en worstelt ook nog doorheen het tweede seizoen bijna onzichtbaar. Eén keer hebben we haar over haar been zien wrijven na een opmerking van een jongen over haar gewicht, een andere keer krijgt ze een vraag van een jongen met wie ze seks heeft.

De schrijvers van Ginny & Georgia brengen die mentale worstelingen of het dramatische verleden van Georgia in het eerste seizoen de reeks binnen zonder het geheel te verzwaren en dat is een ware kunst. Het is net om die reden ook dat de S01 E08 zo hard binnenkomt. Na een heftige ruzie met Marcus over biraciaal zijn en de moeilijkheden die daarbij komen kijken in de wereld en in het overwegend witte Wellsbury zien we hoe Ginny breekt en zichzelf brandt. Dat is niet de eerste keer doorheen het seizoen, maar het is wel de heftigste scène.

De vorige keren was het branden kort en subtiel, zo maken de makers duidelijk dat het geheimhouden van de zelfbeschadiging moeilijker wordt omdat de drang steeds sterker wordt.

Enkel bij Marcus voelt Ginny zich geborgen. De twee zoeken elkanders gezelschap meer en meer op en Marcus, die zelf een donkere periode heeft doorgemaakt, nodigt Ginny keer op keer uit om te praten over wat haar zo verzwaart. Ook Marcus worstelt duidelijk nog met het contact maken met mensen. Hij lijkt behalve Ginny niet echt vrienden te hebben, loopt altijd in zijn eentje door de schoolgangen en wanneer moeder Ellen (Jennifer Robertson) op een bepaald moment zegt dat “Marcus graag alleen is”, weet je: hier zou wel eens meer aan de hand kunnen zijn. En ook deze verhaallijn wordt genuanceerd en geloofwaardig uitgewerkt in de wondermooie achtste aflevering van het tweede seizoen.

Moedermoord

Het tweede seizoen is donkerder dan het eerste omdat de gehele eerste seizoenshelft zich afspeelt in een sfeer van conflict. Niet alleen ligt Ginny overhoop met haar vriendinnen en wordt het daar echt giftig, ook tegenover haar moeder voelt Ginny alleen nog maar haat en afschuw.

Het hoeft dan ook niet te verbazen dat het met Ginny slechter en slechter gaat. Via haar vader Zion (Nathan Mitchell) komt Ginny bij een therapeute terecht waardoor ze eindelijk een eerste stap kan zetten richting het delen waar ze mee worstelt. De truc met het elastiekje die Ginny aangereikt krijgt van haar therapeute, is een realistische weergave van de strijd die iemand die de drang voelt om aan zelfverwonding te doen aangaat.

Een stap in de goede richting dus, maar tegelijkertijd wordt Ginny verzwaard door de geheimen van haar moeder, die ze niet zomaar met iedereen kan delen. Georgia ziet daarin een verbond – “me and you against the world” – maar Ginny voelt zich eerder als een steen naar beneden zinken. Niets lijkt Georgia te kunnen raken, tot Ginny moedermoord pleegt in een gedicht dat ze brengt tijdens een free podium halverwege het seizoen.

Eenzame strijd

De thema’s liggen in het tweede seizoen dus opener op tafel en dat maakt de reeks nieuwe afleveringen van Ginny & Georgia een zwaardere zit. Het wordt ons meer en meer duidelijk dat je als kind van Georgia vooral eenzaam bent. Het gevolg is dat je je als kijker, net als Ginny, meer en meer begint te ergeren aan Georgia, en daarbij bijna vergeet dat ook zij een slachtoffer is en dat ze veel meer heeft meegemaakt dan de kleine beetjes die we via flashbacks aangereikt krijgen.

Georgia heeft altijd geleerd dat ze de dingen alleen moet doen. Dat niemand anders te vertrouwen valt. Ze heeft haar hele leven een eenzame strijd gevoerd. Het is dus ergens logisch dat ze van therapie voor haar dochter niet horen wil. Het gevolg is wel dat Ginny haar bezoekjes aan de therapeut lange tijd verbergen moet voor haar moeder.

Wanneer een leerkracht voorzichtig oppert dat Austin baat zou hebben bij bijzonder onderwijs, reageert Georgia door te zeggen dat ze hem wel wat harder zal laten studeren. Opnieuw: ze ontneemt één van haar kinderen datgene wat misschien wel de beste optie zou kunnen zijn.

Op eenzelfde manier sluit Georgia Paul buiten wanneer die aangeeft dat hij meer betrokken wil zijn bij de opvoeding van de kinderen. En dat Ginny een band aangaat met haar vader Zion en met hem over dingen praat waar zij geen weet van heeft, dat zint Georgia ook niet.

Lichtpuntjes

Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes: Ginny zoekt steeds meer naar haar identiteit en ontdekt haar stem in de poëzie die ze schrijft. De ontluikende vriendschap met Bracia (Tameka Griffiths) is mooi, net als de nieuwe verliefdheden van Bracia en van Maxine. Op die momenten leunt Ginny & Georgia weer aan bij een leuke reeks die op treffende manier toont hoe het is om een tiener te zijn. En laten we als lichtpuntje bij uitstek Clint (Chris Kenopic) niet vergeten, de dove vader van Maxine die elke scène steelt waarin hij voorkomt en die voor een vertederend moment zorgt in S02 E08 wanneer hij in een dialoog met Maxine het belang van humor benadrukt.

Ginny & Georgia is opnieuw een Netflixreeks die oppervlakkig en luchtig lijkt te zijn, maar die in werkelijkheid een genuanceerd verhaal brengt. De gelaagdheid die in het verhaal zit, met bijzondere aandacht voor mentale gezondheid en Ginny’s biraciale identiteit, maken dit een kijktip. Geef deze serie dus gerust een kans.

Twee seizoenen van Ginny & Georgia zijn momenteel beschikbaar op Netflix.