Een nostalgische terugblik met verhalen en anekdotes uit hun jeugdjaren? In nieuwe afleveringen van Groeten Uit, vanaf dinsdag 21 april om 20 uur 35, stuurt An Lemmens opnieuw een reeks bekende Vlamingen terug in de tijd. Sergio Quisquater wordt samen met zijn gezin een weekend lang ondergedompeld in de tijdsgeest van het jaar waarin ze 12 waren. Ze worden in een huis gedropt dat volledig ingericht is zoals toen en ook de muziek, gadgets, outfits, kapsels en tv-programma’s. Hoog tijd dus voor een gesprek met Sergio Quisquater.

Waar mogen we ons aan verwachten?

Sergio Quisquater: “Aan het samenzijn van de familie. Dat is op zich al uniek, we trekken er samen op uit, gekard in alles wat met 1977 te maken heeft. We maken kennis met het interieurdesign van toen, maar ook met de gebeurtenissen en activiteiten uit die tijd.”

“Ieder lid van de familie heeft natuurlijk zijn eigen persoonlijkheid en humor. Dat zal je ook zien in de uitzending. Je mag je verwachten aan een gezellig, spontaan programma met humor.”

Je was 12 in 1977, dat is het concept van het programma. Waar hield je je destijds mee bezig?

Sergio Quisquater: “Dat was heel eenvoudig. Ik ging naar school, daarna at ik snel mijn eten op en ging ik de straat op om te voetballen of iets uit te steken. Deugnieterij, dat moet gebeuren, daar kregen we een kick van.”

Honda Dax

Je had ook een grote liefde voor brommers. Hoe zat dat precies?

Sergio Quisquater: “Mijn vader was in die tijd handelsreiziger voor L’Oréal. Naast zijn vast loon werd hij deels op commissie uitbetaald. Hij was een goede verkoper en won elk jaar een prijs. Dat was meestal een veertiendaagse reis naar Mexico, maar één keer heeft hij een Honda Dax gewonnen. Ik was toen negen jaar en die brommer stond in onze garage. Ik ben daar dikwijls mee gaan rijden, hoewel dat eigenlijk niet mocht. Zo is mijn liefde ontstaan voor brommer en motors. Nu rijd ik niet meer. In 2006 heb ik aan mijn vrouw moeten beloven dat ik geen motor meer zou kopen. Ze had schrik omdat ik ook aan acrobatiek doe.”

Blonde krullenbol

Wat voor een kapsel had je in 1977?

Sergio Quisquater: “Gewoon naturel en blond, maar als ik mijn haren liet groeien, krulden ze. Ik had alleszins geen permanent, zoals veel mensen dachten. Ik haatte die krullen. Het is altijd hetzelfde in het leven: je wilt altijd iets anders dan wat je hebt. Ik was wat jaloers op mannen met lange sluike haren, in de tijd van de rock. Ik was een beetje gefrustreerd door het feit dat mijn haren omhoog krulden, in de gezonde mate natuurlijk. De mensen vonden altijd dat ik heel mooie haren had, maar daar blijft nu niet veel meer van over.”

Muziek van vader als invloed voor later

Naar welke muziek luisterde je destijds en heeft de muziek uit die tijd je latere carrière als zanger beïnvloed?

Sergio Quisquater: “Zeker. Dat komt door de muziek van mijn vader, daar groei je mee op. In het begin ging het om platen van onder andere Tom Jones, Neil Diamond, Cliff Richard en The Shadows.”

“Op die leeftijd beslis je niet zelf welke muziek je met de paplepel binnen krijgt. Tot op de dag van vandaag vormt die muziek nog steeds de rode draad waarnaar ik teruggrijp. Ik heb soul gedaan, rock, dance, alles wat je wilt, maar ik val altijd een beetje terug op die muziek.”

Lessen uit 1977?

Denk je dat er dingen zijn die de kinderen – of de mensen in het algemeen – kunnen leren uit 1977? Was alles toen beter?

Sergio Quisquater: “Achteraf is dat natuurlijk altijd gemakkelijk gezegd. Mijn ouders zeiden dat in die tijd ook al: ‘Vroeger was alles beter’. Je kan de tijd van toen gewoon niet vergelijken met nu. De mensen leefden op een ander tempo. Ook qua technologie is alles enorm geëvolueerd. Wat je niet kent, kan je niet missen. We waren toen met veel minder tevreden, omdat we niet beter wisten. Ons speelterrein was de straat. Toen ging dat nog. Dat samenklitten van de mensen is wel een beetje weg, om niet te zeggen volledig weg.”

Toekomstplannen

Wat zijn je toekomstplannen na de coronacrisis?

Sergio Quisquater: “Optreden, dat is mijn beroep. Ondertussen ben ik al zo’n 65 optredens kwijt. Misschien kan ik tot eind augustus niet meer optreden. Ik kijk ook gewoon uit naar genieten, iets drinken op café en met de mensen praten. Ook mis ik het voetbal op televisie, ik volg alles.”