Het allerbeste van 2016: 20 cinemabezoeken en één Netflix-film die ons onder de indruk achterlieten

Het filmjaar 2016 doet de boeken toe. We hebben het publiek vooral op de overdosis superhelden zien toestromen, maar als er één ding ontbrak dit jaar, dan was het wel een echt goeie spektakelfilm. Anderzijds waren er – naar aloude gewoonte – veel te veel films die te weinig aandacht hebben gekregen, die geen tijd kregen om hun publiek te vinden en na één of twee weken alweer nergens meer te bespeuren waren.

Laten we een collectief goed voornemen nemen voor 2017: zoek naar die andere film. Het zal je leven verrijken. Deze 21 films hebben ons hart in 2016 alvast sneller doen slaan van verliefdheid, bewondering of spanning.

1. Arrival

Op papier is Arrival een film over aliens, en ergens is dat ook wel zo, maar met Independence Day heeft Arrival weinig tot niets te maken. Ontploffingen zijn ver te zoeken en er wordt meer gepraat dan gevochten.

Zonder weinig weg te geven is Arrival een film over het belang van taal en communicatie, maar ook een film die samenwerking tussen mensen en nationaliteiten bepleit. Het is ook een film die in deze wrange tijden aan belang wint en harder zal binnenkomen. De film van het jaar, kortom.

2. Carol

Carol was van de eerste tot de laatste seconde een streling voor het oog en voor het hart. In het New York van de jaren 50 vat Carol, het personage van Cate Blanchett, een interesse op voor de charmante Therese (Rooney Mara), iets waarin we haar zeker kunnen volgen.

Carol is een liefdesverhaal tussen twee vrouwen, maar eigenlijk doet dat er zelfs niet toe. Iedereen die ooit verliefd is geweest, zal zich herkennen in de mooiste én meest bittere momenten in Carol.

3. Blue Jay

Geen film die in de cinema is geweest, maar eentje die we – tot drie maal toe – in de beslotenheid van onze huiskamer hebben gezien, dankzij Netflix. Dit juweeltje van de makers van Togetherness (HBO) vertelt het verhaal van twee ex-geliefden die elkaar na lange tijd weer tegen het lijf lopen. Het eerste contact is wat onwennig, maar al snel ontstaat er iets wat we ‘chemie’ kunnen noemen tussen de twee. Het is destijds misgelopen tussen hen, maar waarom komen we pas helemaal op het einde te weten.

Twee personages om op verliefd te worden en een fotografie in zwart-wit die de melancholie nog wat doet aanzwellen: meer heeft Blue Jay niet nodig. Een juweeltje en een bewijs dat Netflix ook knappe films kan maken als ze daarvoor de juiste mensen in huis nemen.

4. Brooklyn

Voor het Ierse meisje Ellis schuilt er geen toekomst in het in crisis verkerende Ierland. Ze emigreert naar Brooklyn waar ze een nieuw leven begint, werk heeft gevonden en een toekomst vindt in de amen van Tony, die haar de wereld belooft. Voor Ellis opent de wereld zich in Brooklyn. Ze bloeit helemaal open, tot een tragedie haar weer naar huis doet vertrekken. En daar ontdekt ze de schoonheid van al datgene waarvan ze zich eerst afkeerde.

Brooklyn gaat over keuzes moeten maken die de rest van je leven zouden kunnen bepalen. Over moeten kiezen tussen twee plekken die je als je thuis beschouwt. De echtheid spat van het scherm in Brooklyn en Ellis en Tony zullen ongetwijfeld een plekje in je hart innemen.

5. Room

Room werd gemengd ontvangen bij zijn release begin 2016, maar wij zagen een origineel en veelzijdig drama over moederliefde en traumaverwerking, een Brie Larsson die volledig terecht met een Oscar bekroond werd voor haar acteerprestatie en een jongetje (Jacob Tremblay is nog maar negen) die met een Oscar bekroond had moeten worden.

6. Eye In The Sky

Vorig jaar was er Good Kill, dit jaar is er Eye In The Sky: beide films vullen elkaar perfect aan. Waar Good Kill vooral ging over het gevoel van de soldaat zelf bij oorlogsvoering via drones, speelt Eye In The Sky zich op een hoger niveau af. Wie neemt de beslissingen en vooral, wie neemt de verantwoordelijkheid wanneer het misloopt?

Hoewel Eye In The Sky vol pratende mensen zit, zorgt de film toch voor een nooit aflatende spanning. De broodscène is allicht het spannendste dat we dit jaar zagen. En tot slot, om nog een traantje bij weg te pinken: Eye In The Sky was de laatste film van Alan Rickman.

7. Ma Vie De Courgette

Het kortste en meest wonderbaarlijke filmpje dat we dit jaar zagen. Ma Vie De Courgette is een Frans-Zwitserse co-productie, een stop motionfilm en in de markt gezet als kinderfilm, maar laat niets van dit alles je afschrikken. Ma Vie De Courgette is dat inderdaad allemaal, maar het is vooral een film met het hart op de juiste plaats die kinderen niet als kinderen wil behandelen.

Courgette is een kleine jongen die zijn aan alcohol verslaafde moeder verliest door een stom ongeval. Daarop wordt hij naar een tehuis gestuurd waar iedereen zijn eigen verhaal heeft. Eén jongen heeft ouders die veel drugs nemen, een ander meisje heeft een oom die vieze dingen met haar wilde doen. Ma Vie De Courgette verbloemt niets, toont hoe moeilijk opgroeien soms kan zijn en toont vooral ook hoe kinderen troost en vriendschap kunnen vinden bij elkaar.

8. Steve Jobs

Jobs uit 2013 met Ashton Kutcher was een verschrikkelijk slechte film, maar combineer het talent van Danny Boyle met dat van scenarist Aaron Sorkin en acteurs als Michael Fassbender als Steve Jobs en een omringende cast met daarin Kate Winslet, Seth Rogen en Jeff Daniels en je blijft achter met het bewijs dat het ook anders kan.

Steve Jobs is geen ophemelende biopic geworden, maar een film die aan de hand van vier sleutelmomenten in de carrière van Jobs een portret maakt van een man die weliswaar heel wat ideeën had, maar ook een zelfingenomen egotripper was met wie het onmogelijk was om samen te werken of samen te leven.Het verschroeiende tempo van Steve Jobs is te danken aan de rollende dialogen van Aaron “kijk één minuut de andere richting uit en je bent de draad kwijt” Sorkin, de man achter The Newsroom en The West Wing.

9. Hell Or High Water

Een slimme en originele film die aantoont dat het vaak de omstandigheden zijn die mensen tot wanhopige daden doen bewegen. In Hell Or High Water beginnen twee broers een carrière als bankovervaller, schijnbaar met een duidelijk doel voor ogen. Ze gaan daarbij niet voor het snelle succes, maar overvallen enkel welbepaalde banken in de buurt voor kleine bedragen.

Jeff Bridges speelt op zijn eigen heerlijke manier een sheriff met zijn pensioen in zicht en de plagerijen met zijn indiaanse partner vormen de lichte noot in de film, die overigens niet stoort. De perfecte soundtrack is van Nick Cave en Warren Ellis.

10. A Perfect Day

Is A Perfect Day nu een drama of een komedie? We houden het op: een beetje allebei. In deze film spelen Tom Robbins en Benicio del Toro twee hulpverleners die de watervoorziening van klein dorpje in een Bosnisch oorlogsgebied probeert te redden.

In de ene scène is A Perfect Day grappig, in een volgende scène word je kwaad om de absurditeiten die bureaucratie en regelgeving met zich meebrengen en in een derde scène ben je oprecht aangegrepen. De film die je dat allemaal kan doen voelen, verdient toch nog een plaatsje in de top 10.

11. Demolition

Demolition had alles in zich om te mislukken, maar dankzij zijn bijzondere toon en de doorgedreven vertolking van Jake Gyllenhaal is het geheel toch geslaagd. Gyllenhaal speelt Davis, een effectenmakelaar die onverwacht zijn vrouw verliest en niet weet hoe hij daarop moet reageren. Hij weet niet hoe hij zich dient te gedragen en hoe hij zich hoort te voelen en besluit dan maar om zijn hele leven stukje voor stukje uit elkaar te halen, in de hoop dat hij het daarna weer in elkaar kan zetten. Letterlijk.

We zien een gebroken man die ons met momenten een ongemakkelijk gevoel gaf en die benoemde wat we normalerwijze niet benoemen: de dood. Dat doet hij in een klachtenbrief aan de fabrikant van snoepautomaten (“Mijn vrouw is net gestorven. Dat is niet jullie schuld, maar ik wilde grondig zijn”) en op zijn antwoordapparaat (“Ik ben momenteel onbereikbaar. Mijn vrouw is overleden, wat haar eveneens onbereikbaar maakt.”) en we zien een dansende Jake Gyllenhaal. Demolition is zeker een vreemd beestje, maar wel eentje dat je lang zal bijblijven.

12. Oasis: Supersonic

Oasis: Supersonic is niet alleen genietbaar voor elke fan van Oasis, maar ook voor elke muziekliefhebber en gewoon voor elke liefhebber van een goed verteld verhaal, tout court. Oasis: Supersonic is met dank aan rasvertellers Liam en Noël Gallagher een geweldig entertainende film geworden over een band die in zijn prille bestaan ontploft, een verhaal over jeugdige ambitie, over drijfveren, over dromen die uitkomen en uit hun voegen barsten, over broederhaat en broederliefde en, tot slot, ook een verhaal over een uniek tijdperk. Om Noël Gallagher te citeren: “It was fucking Biblical.”

13. Sully

Waar de meeste andere films zouden eindigen met de noodlanding, begint het verhaal in Sully daarmee. Het vliegtuig dat op 15 januari 2009 door de ervaren piloot Sullenberger bestuurd wordt, wordt kort na het opstijgen geraakt door een grote zwerm ganzen waardoor beide motoren uitvallen. Sully weegt af en besluit om het vliegtuig op het water neer te zetten, op de Hudson. Ongeveer zes minuten na het opstijgen maakt het vliegtuig daar een noodlanding, waarbij als bij wonder alle 155 mensen aan boord het avontuur overleven.

Sully wordt onthaald als een held, maar de onderzoekers willen daarin geen overhaaste beslissingen nemen. Heeft Sully geen onnodige risico’s genomen? Had hij echt geen andere opties? We waren blij verrast met Sully, want American Sniper en meerdere van zijn andere films indachtig, hadden we van regisseur Clint Eastwood een film vol heroïek en heldenverering verwacht, maar dat is Sully niet geworden. Het is wél een verhaal geworden over nuchterheid, over je plicht doen en over rechtvaardigheid, gedragen door een bijzonder degelijke Tom Hanks en door Aaron Eeckhart die – valt ons nu op – de perfecte kop heeft om een piloot te spelen.

14. Truman

In Spanje werd Truman de feelgoodfilm van het jaar genoemd, maar wat ons betreft, is deze film meer dan dat. Truman vertelt het verhaal van Julián en zijn hond. Julián is terminaal ziek en heeft er zich al lang bij neergelegd dat sterven deel uitmaakt van zijn leven en zijn nabije toekomst. Dan krijgt hij onverwacht bezoek van Tomás, zijn beste vriend die hij in jaren niet meer heeft gezien omdat hij in Canada woont. Ze beleven vier dagen samen waarin Julián vooral bezig is met het zoeken van een oplossing op zijn voornaamste vraag: wie zal er voor Truman zorgen als hij er niet meer is?

Truman is, meer dan een feelgoodfilm, een ode aan vriendschap en een film over afscheid nemen. Met momenten die je doen lachen over hoe mannen hun vriendschap beleven en uiten en met scènes die je een traantje doen wegpinken van ontroering.

15. 99 Homes

De openingsminuten van 99 Homes zijn fenomenaal: ze tonen de bikkelharde realiteit voor heel wat Amerikanen na de bankencrisis van 2007-2011. Heel wat mensen konden hun lening voor hun huis niet meer afbetalen, een lening die ze nooit toegezegd hadden mogen krijgen in de eerste plaats, en werden met hun hele hebben en houden uit hun huis en op straat gezet.

Het overkomt ook Dennis (Andrew Garfield), een alleenstaande vader die al even geen (vast) werk meer gevonden heeft en terug in zijn ouderlijke huis woont. Raymond Carver (een heerlijke rol van Michael Shannon), nota bene degene die Dennis zelf uit zijn huis gezet heeft, bekeert Dennis tot zijn kamp en dwingt hem ertoe zijn ethiek opzij te zetten voor zijn eigen bestwil. Carver is meedogenloos en egoïstisch, maar ook recht-door-zee met als enige toepassingswapen de wet (“They all got a sob story, but the law is the law”, zegt hij ergens). En dat maakt van 99 Homes toch vooral een kritiek op de Verenigde Staten en zijn banken.

16. Elle

Isabelle Huppert is op haar 63e nog ongelooflijk sexy in de nieuwe film van Paul Verhoeven. In Elle speelt ze Michèle, een sterke en onafhankelijke zakenvrouw, die in haar huis wordt aangevallen en verkracht. Ze besluit geen aangifte doen bij de politie, fatsoeneert zichzelf en hervat haar leven alsof er niks gebeurt is.

Uit dit gegeven put Paul Verhoeven, die zijn beste film in tijden aflevert, een spannende thriller. Huppert, die genomineerd is voor een Golden Globe, zet met Michèle zowel een sterke vrouw neer waarvoor we bewondering voelen als een bevreemdend, beredeneerd en en koel personage. Huppert durft niet te hopen op die Golden Globe omdat de teleurstelling als ze het niet zou worden te groot zou zijn, dus hopen wij gewoon in haar plaats!

17. Bacalaureat

Bacalaureat (Graduation in het Engels) is de nieuwe film van de Roemeense regisseur die ons ook 4 Months, 3 Weeks And 2 Days schonk. Bacalaureat is iets lichter op de hand, maar niet minder maatschappijkritisch voor Roemenië. De twee hoofdpersonages in deze film heten Romeo en Eliza en zijn geen geliefden, maar wel vader en dochter. Romeo is een gerespecteerd dokter, met principes, Eliza is een briljante leerling die bijna universitaire studies kan gaan aanvatten in Engeland.

Alleen moet ze daarvoor wel steengoede eindexamens afleggen en dat wordt haar bemoeilijkt doordat ze net voordien, vlakbij school, is aangerand. Romeo begint aan wat touwtjes te trekken en schuift, met de betere toekomst voor zijn dochter in het achterhoofd, zijn principes opzij. Een film die opwerpt dat niet de inborst, maar wel de omstandigheden een mens tot het overtreden van de wet brengen.

18. Zootropolis

Een zeer goeie Disney, die speelt met clichés en vooroordelen. Het konijntje Judy Hopps droomt er al haar hele leven van om een politieagente te worden – als eerste konijn – maar er is niemand die daarin gelooft. Als ze dan toch slaagt op de politieacademie – ook als eerste konijn – en ondanks de bezorgdheid van haar ouders besluit Hopps om op haar eentje in de grote stad Zootropolis te gaan wonen. En ook daar krijgt ze geen geschenken toegeworpen. Maar Hopps laat haar ambitie niet fnuiken en is vastbesloten iedereen zijn/haar ongelijk te bewijzen.

Zootropolis zit vol met heerlijke taalgrappen, originele heerlijkheden en kleine vondsten die het een kinderfilm maken waar volwassen meer uit kunnen halen. Ja, Inside Out was vorig jaar persoonlijker en mooier en diepgaander (en eindigde dan ook op nr. 2), maar dat neemt niet weg dat Zootropolis wel een aangenaam briesje en aangenaam kijkvoer was. Onze favoriete scène: de parodie op de huwelijkscène uit The Godfather.

19. Where To Invade Next

En toen was daar plots weer Michael Moore, met zijn eerste documentaire sinds Capitalism: A Love Story uit 2009. Het basisidee is simpel: Michael Moore trekt naar andere landen om er goeie ideeën te gaan stelen voor problemen die in de Verenigde Staten bestaan. Daarbij ontkent hij niet dat er in die landen nog problemen zijn, maar, zo zegt hij, “ik kom voor de bloemen, niet voor het onkruid.”

Het levert een documentaire op in de kenmerkende stijl van Michael Moore. Soms tenenkrullend – zo zouden we zelf toch niet pleiten voor de legalisering van alle drugs, zoals in Portugal -, maar vaak raak en amusant. Een documentaire die meer over Amerika zegt dan over de landen die Moore bezoekt. Onze favoriete scène is diegene waarin Moore met een doodgewoon Italiaans koppel praat over hun vakantie en de daarop volgende verbazing van de regisseur wanneer hij hoort dat er zoiets bestaat als betaalde vakantie, een 13e maand en zwangerschapsverlof.

20. Belgica

Belgica slaagde er niet meteen in om de massa naar de zalen te lokken – iets te niche daarvoor – maar is toch maar mooi wereldwijd aan Netflix verkocht. De ongetwijfeld meest gedurfde, meest ambitieuze en meest gevaarlijke film van Felix Van Groeningen vertelt het verhaal van twee broers die stilaan de controle verliezen over zichzelf en hun ambities. Er wordt veel te vaak gezegd dat een film een rollercoaster is, maar Belgica is het echt. Met een superbe soundtrack van Soulwax.

21. Anomalisa

Anomalisa is een prachtige animatiefilm over een gevierd spreker en auteur van verschillende boeken over klantenservice. Hij is bekend, wordt herkend, maar worstelt met het onvermogen om contacten te leggen met andere mensen. Tot hij op één van zakenreizen bij toeval Lisa tegenkomt in zijn hotel. Zij is anders dan alle anderen en het hoofdpersonage wordt verliefd op haar en haar stem. Het is zij die hem een inkijk geeft in hoe een beter leven eruit zou kunnen zien…

Anomalisa geeft ons dan weer een inkijk in hoe een animatiefilm voor volwassenen eruit moet zien. We keken raar op toen een vrouw achter ons aan de kassa bij de Antwerpse cinema Cartoon’s zei dat er “veel seks” in die film zat, toen we er net een ticket voor hadden besteld, maar effectief: we zagen een seksscène in deze film. Verder is het universum waarin Anomalisa plaatsvindt even menselijk en herkenbaar als bevreemdend, maar we laten het aan u om dat zelf te ontdekken.

Meer
Lees meer...