Licorice Pizza is de eerste film van het jaar die een rol van betekenis lijkt te gaan spelen in het awardseizoen. Daarbij lijkt vooral Alana Haim – zangeres in de popgroep HAIM en nu ook debuterend actrice –in de prijzen te vallen, maar laten we vooral ook die andere debutant, Cooper Hoffman, niet vergeten. Hij laat in zijn eerste rol zien dat hij wel degelijk de zoon van zijn vader is.

Die vader is natuurlijk Philip Seymour Hoffman, een meester in zijn vak. Hoffman en regisseur Paul Thomas Anderson werkten samen voor vijf films, waaronder pareltjes als Boogie Nights (1997), Magnolia (1999) en hun laatste samenwerking The Master (2012). Nu is er dus een nieuwe film van Paul Thomas Anderson en dat is altijd een belevenis.

Anderson lijkt voor Licorice Pizza vooral plezier maken voorop te hebben gesteld. Hij duikt in deze film zijn eigen jeugd en verliefdheid in en doet dat door de film te laten draaien over de tienerjongen Gary (Cooper Hoffman) die het te pakken krijgt voor Alana (Alana Haim), de assistente van de schoolfotografe. De twee schelen een jaar of tien maar daar laat Gary zich niet door afschrikken. Hij neemt Alana mee op sleeptouw door het Los Angeles van 1973 en Alana laat zich van haar kant gewillig meedrijven, hoewel ze zich meermaals afvraagt waarom ze niet meer met mensen van haar eigen leeftijd optrekt. Paul Thomas Anderson baseerde zijn film overigens gedeeltelijk op de verliefdheid die hij zelf voelde als jongen voor Donna Haim, de moeder van Alana, die hem nog les heeft gegeven in de lagere school.

Meer sfeer dan plot

Licorice Pizza draait duidelijk meer om een sfeer dan om een plot. Het navertellen van de film is moeilijk. Er is iets met verliefdheid, waterbedden spelen een rol, Bradley Cooper, Sean Penn en Tom Waits mogen komen opdraven voor gastrollen in geschifte scènes en de saus over het geheel bestaat uit deuntjes uit de jaren zeventig. Die zijn belangrijker dan je zou denken, want “licorice pizza” was in de jaren zeventig een jeugdterm voor LP’s (zwart als drop en rond als een pizza) en de naam van een keten van platenzaken.

We schrijven nu een paar dagen nadat we zelf Licorice Pizza over ons heen hebben laten komen en we merken dat ook de waardering voor de film daarmee begint te groeien. Waar we meteen na afloop niet goed wisten wat we gezien hadden, blijven bepaalde scènes uit de film ons nu weer voor de geest komen. De nu al legendarische truckscène bijvoorbeeld, waarin Alana Haim (en zij bestuurt zélf de truck, geen stuntman) achterwaarts een kleine vrachtwagen die zonder benzine gevallen is terug naar de bewoonde wereld bestuurt, is nu al één van de scènes van het jaar.

Jong in de jaren 70

Het is vooral het debuterend acteerkoppel Haim en Hoffman dat deze film maakt. Het is onbegrijpelijk dat Cooper Hoffman nog geen acteur was en er zelfs nog niet aan gedacht had om acteur te worden voor Paul Thomas Anderson hem de hoofdrol aanbood in zijn nieuwe film terwijl we nu de opstanding van een groot talent hebben meegemaakt. En Alana Haim: deze rol is haar op het lijf geschreven. Letterlijk zelfs, want Anderson – die de familie van nabij kent en ook al enkele clips regisseerde voor de popgroei HAIM – schreef het script met Alana Haim in zijn achterhoofd.

Toch blijft er bij ons iets wringen rond Licorice Pizza. De film wordt dezer dagen regelmatig vergeleken met Once Upon A Time…In Hollywood van Quentin Tarantino omdat die film ook een langgerekte film in één sfeer was in het Los Angeles van weleer, maar waar er bij Tarantino duidelijk een melancholie doorheen heel de film voelbaar was, misten we in Licorice Pizza net dat beetje gevoel. Deze film draait rond de verliefdheid van een tiener en die verliefdheden zijn groot en allesverterend en dat gevoel krijgen we in deze film niet. Deze film vertelt ons dat het leuk was om jong te zijn in de vroege jaren zeventig. Niets meer en niets minder.

En hoe leuk de soundtrack ook is, de muzikale keuzes lijken ons vaak lukraak, op een heerlijke Stumblin’ In in het begin van de film na. We hebben geen band gevonden tussen Life On Mars van David Bowie en de scène waar die song onder is gezet, bijvoorbeeld, en wat ons betreft was de soundtrack maar zelden een meerwaarde bij de film. De film was leuk en de soundtrack was leuk, maar samen lukte het vaker niet dan wel.

Paul Thomas Anderson blijft een meester en Licorice Pizza is een leuke film die met de tijd meer indaalt. Maar we hebben Paul Thomas Anderson ook al véél betere films weten afleveren.

Score: 7/10